Εσαεί δέσμια των τοκογλύφων η Ελλάς..
Υποθηκεύουμε για την ολιγαρχία και το μέλλον των εγγονών μας!!
Όποιο μέτρο και αν πάρουν είναι απλώς παυσίπονα σε καρκινοπαθή
Αν θέλουμε φίλτατοί μου να κατανοήσουμε τι ακριβώς τεκταίνεται στις Βρυξέλλες θα σας παραθέσω με την αριθμητική της μπακαλικής ορισμένα στοιχεία κι αφήστε τους οικονομολόγους να ..κουρεύονται!
Το έτος από το οποίο πρέπει να ξεκινήσουμε για να κατανοήσουμε τη σημασία της συζήτησης που διεξάγεται είναι το 2020 και μετά.
Όταν δηλαδή τελειώσει το πρόγραμμα χρηματοδότησης, το δημόσιο θα πρέπει να καλύπτει τις πληρωμές τόκων και χρεολυσίων. (χρεολύσια ίσον κεφάλαια) Η μόνη χρηματοδοτική πηγή όσο είναι εκτός αγορών είναι τα πρωτογενή πλεονάσματα και τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις.
Μετά το 2020, μάλιστα, μένουν μόνο τα πρωτογενή πλεονάσματα, εκτός αν ανακαλυφθούν νέα «κοιτάσματα» ιδιωτικοποιήσεων. Με όλες τις αισιόδοξες προβλέψεις για το 2020 προβλέπεται ΑΕΠ 238 δισ. περίπου και επομένως 4,5% πρωτογενή πλεονάσματα επί του ΑΕΠ σημαίνουν 10,7 δισ. περίπου.
Με βάση το τρέχον πρόγραμμα οι τόκοι, υπολογίζονται αισιόδοξα γύρω στα 12 δισ. Επομένως δανεισμός απαιτείται και για τόκους αλλά και για χρεολύσια ύψους 9,6 δισ. Το 2023 τόκοι και χρεολύσια είναι πάνω από 35 δισ.
Με άλλα λόγια, αν δεν έχει ολοκληρωθεί μέχρι το 2020 η επιστροφή στις αγορές με λογικά επιτόκια και λήξεις χρέους, ακόμη και αν όλα τα άλλα πάνε καλά, πάλι θα πρέπει να υπάρξει νέα δανειακή σύμβαση με κάποιο Μνημόνιο 6 ή 7 και πρόκειται για ζήτημα το οποίο δεν αφορά μόνο τον δημόσιο τομέα και εκεί οδηγεί όποια συζήτηση δεν περιλαμβάνει μεγάλο κούρεμα στα διακρατικά δάνεια ή αναδιάρθρωση που θα κατανέμει σε χρονικό βάθος αιώνα τις πληρωμές τόκων (με σχεδόν μηδενικά επιτόκια) και τις καταβολές χρεολυσίων.
Και σύμφωνα με τις διαρροές δεν συζητείται κάτι τέτοιο. Ό,τι και όπως συζητείται, μείωση των επιτοκίων κατά μισή ή μία μονάδα, αναστολή καταβολής τόκων στο EFSF για μία δεκαετία (ένα πολύ σημαντικό μέτρο από πλευράς συνολικής αξίας, αλλά συγχρόνως το οποίο μεταθέτει τα προβλήματα για επόμενη δεκαετία), επιστροφή των κερδών από τις κεντρικές τράπεζες, επαναγορά μέρους των ομολόγων που προέκυψαν από το PSI, μερική μετάθεση των λήξεων για μετά το 2020, το μόνο ζήτημα που αντιμετωπίζει είναι να απαιτούνται λιγότερα χρήματα από την Ελλάδα για να καλύψει τις δανειακές της υποχρεώσεις, ώστε να μη χρειαστεί να βάλουν οι εταίροι περισσότερα χρήματα και να είναι συμβατό με τον αυθαίρετο στόχο για χρέος 120% του ΑΕΠ για το 2020, είναι ασπιρίνες χωρίς να υπάρχει μέριμνα για το μετά.
Συνέπεια αυτών είναι να καταλαβαίνουν όλοι ότι η Ευρώπη θα συνεχίσει να σέρνει ένα βαρίδι το οποίο όμως προηγουμένως έχει ξεζουμίσει έχοντας ως τα σήμερα κερδίσει η Γερμανία πάνω από 80 δις, και θα μεταθέτει σε απροσδιόριστο βάθος χρόνου τη «λύση» της κρίσης του 2008 για την Ευρωζώνη.
Επομένως: Μονομερής διαγραφή του χρέους για το οποίο υπεύθυνος δεν είναι ο λαός άμεση επιστροφή των στρατηγικού χαρακτήρα δημόσιων οργανισμών στο κράτος και κοινωνικοποίηση όλων των άλλων μέσων παραγωγής. Τέλος.. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς παυσίπονα σε καρκινοπαθή!!
Υποθηκεύουμε για την ολιγαρχία και το μέλλον των εγγονών μας!!
Όποιο μέτρο και αν πάρουν είναι απλώς παυσίπονα σε καρκινοπαθή
Το έτος από το οποίο πρέπει να ξεκινήσουμε για να κατανοήσουμε τη σημασία της συζήτησης που διεξάγεται είναι το 2020 και μετά.
Όταν δηλαδή τελειώσει το πρόγραμμα χρηματοδότησης, το δημόσιο θα πρέπει να καλύπτει τις πληρωμές τόκων και χρεολυσίων. (χρεολύσια ίσον κεφάλαια) Η μόνη χρηματοδοτική πηγή όσο είναι εκτός αγορών είναι τα πρωτογενή πλεονάσματα και τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις.
Μετά το 2020, μάλιστα, μένουν μόνο τα πρωτογενή πλεονάσματα, εκτός αν ανακαλυφθούν νέα «κοιτάσματα» ιδιωτικοποιήσεων. Με όλες τις αισιόδοξες προβλέψεις για το 2020 προβλέπεται ΑΕΠ 238 δισ. περίπου και επομένως 4,5% πρωτογενή πλεονάσματα επί του ΑΕΠ σημαίνουν 10,7 δισ. περίπου.
Με βάση το τρέχον πρόγραμμα οι τόκοι, υπολογίζονται αισιόδοξα γύρω στα 12 δισ. Επομένως δανεισμός απαιτείται και για τόκους αλλά και για χρεολύσια ύψους 9,6 δισ. Το 2023 τόκοι και χρεολύσια είναι πάνω από 35 δισ.
Με άλλα λόγια, αν δεν έχει ολοκληρωθεί μέχρι το 2020 η επιστροφή στις αγορές με λογικά επιτόκια και λήξεις χρέους, ακόμη και αν όλα τα άλλα πάνε καλά, πάλι θα πρέπει να υπάρξει νέα δανειακή σύμβαση με κάποιο Μνημόνιο 6 ή 7 και πρόκειται για ζήτημα το οποίο δεν αφορά μόνο τον δημόσιο τομέα και εκεί οδηγεί όποια συζήτηση δεν περιλαμβάνει μεγάλο κούρεμα στα διακρατικά δάνεια ή αναδιάρθρωση που θα κατανέμει σε χρονικό βάθος αιώνα τις πληρωμές τόκων (με σχεδόν μηδενικά επιτόκια) και τις καταβολές χρεολυσίων.
Και σύμφωνα με τις διαρροές δεν συζητείται κάτι τέτοιο. Ό,τι και όπως συζητείται, μείωση των επιτοκίων κατά μισή ή μία μονάδα, αναστολή καταβολής τόκων στο EFSF για μία δεκαετία (ένα πολύ σημαντικό μέτρο από πλευράς συνολικής αξίας, αλλά συγχρόνως το οποίο μεταθέτει τα προβλήματα για επόμενη δεκαετία), επιστροφή των κερδών από τις κεντρικές τράπεζες, επαναγορά μέρους των ομολόγων που προέκυψαν από το PSI, μερική μετάθεση των λήξεων για μετά το 2020, το μόνο ζήτημα που αντιμετωπίζει είναι να απαιτούνται λιγότερα χρήματα από την Ελλάδα για να καλύψει τις δανειακές της υποχρεώσεις, ώστε να μη χρειαστεί να βάλουν οι εταίροι περισσότερα χρήματα και να είναι συμβατό με τον αυθαίρετο στόχο για χρέος 120% του ΑΕΠ για το 2020, είναι ασπιρίνες χωρίς να υπάρχει μέριμνα για το μετά.
Συνέπεια αυτών είναι να καταλαβαίνουν όλοι ότι η Ευρώπη θα συνεχίσει να σέρνει ένα βαρίδι το οποίο όμως προηγουμένως έχει ξεζουμίσει έχοντας ως τα σήμερα κερδίσει η Γερμανία πάνω από 80 δις, και θα μεταθέτει σε απροσδιόριστο βάθος χρόνου τη «λύση» της κρίσης του 2008 για την Ευρωζώνη.
Επομένως: Μονομερής διαγραφή του χρέους για το οποίο υπεύθυνος δεν είναι ο λαός άμεση επιστροφή των στρατηγικού χαρακτήρα δημόσιων οργανισμών στο κράτος και κοινωνικοποίηση όλων των άλλων μέσων παραγωγής. Τέλος.. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς παυσίπονα σε καρκινοπαθή!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.