Δεν είναι αυτοκτονίες.. Είναι εγκλήματα.. Όμως:

 Όχι πια άλλα δάκρια.. Κλείσαν οι τάφοι.. 
 Καιρός να τελειώνουμε με τους ηθικούς αυτουργούς..

 Τρεις νέοι Έλληνες μέσα σε μια εβδομάδα αποφάσισαν να χαιρετήσουν τον ήλιο τους. Τον ήλιο μας. Ο ένας, σήμερα, απαγχνονίζεται στα κλαδιά ενός δένδρου σύμβολο της Ελλάδας. Την ελιά.. Οι άλλες δύο αποφασίζουν να θέσουν τέρμα στην ζωή τους η μία πέφτοντας απο τον έβδομο και η δεύτερη αυτοπυρπολούμενη πίσω από το νοσοκομείο  Αμαλία Φλέμινγκ στελίσσια.

Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για λογαριασμό τους και να υπολογίσει σε ποιο ποσοστό συνέβαλε στη μοιραία απόφασή τους το προσωπικό τους πρόβλημα και σε ποιο ποσοστό το γενικό γκρίζο κλίμα που γεννούν οι δουλικές μνημονιακές κυβερνήσεις των τελευταίων 3,5 χρόνων. 

Όταν όμως οι αυτόχειρες στην Ελλάδα και στις χώρες – γουρούνια (PIGS) του Νότου πολλαπλασιάζονται με ιλιγγιώδη ρυθμό, δεν μπορούμε πια να μιλάμε για αυτοκτονία, αλλά για έγκλημα.


Έγκλημα εν ψυχρώ και προμελετημένο αφού η εξαθλίωση του λαού οδηγεί και σ’ αυτό τον αδιέξοδο δρόμο. Ωστόσο, δεν πρέπει να υποκύψουμε στην εύκολη χαιρεκακία του εντοπισμού των ενόχων, αλλά να προλάβουμε τα επόμενα εγκλήματα. Η μνημονιακή τρικολόρε κυβέρνηση δεν θα καταρρεύσει αυτόματα κάτω από το βάρος των εγκλημάτων. Μόνο η λαϊκή εργατική ενότητα και πάλη θα κλονίσει την εύθραυστη αλλά πεισματωμένη εξουσία της.

Οι δυνάστες μας θέλουν ένα λαό διαιρεμένο, παραιτημένο, μοιρολατρικό και απελπισμένο. Ας μην τους κάνουμε το χατίρι. Οι χαμένες ζωές δεν μπορούν να γίνουν το λάβαρο αγώνων μας. Εξάλλου, οι στατιστικές δείχνουν ότι το κύμα των αυτοκτονιών είναι μεταδοτικό.

«Όχι άλλα δάκρυα, κλείσαν οι τάφοι, λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί. Απάντηση θα πάρουν ενότητα κι αγώνα…». Οι στίχοι αυτοί του Αλέκου Παναγούλη από τα Τραγούδια του αγώνα του Μίκη Θεοδωράκη είναι τραγικά επίκαιροι. Ενότητα και αγώνα, αλλά μέσα σε ένα σύγχρονο εργατικό και πολιτικό πολιτισμό που δεν θα έχει διώξει τη λέξη «χαρά» από το λεξιλόγιό του.