Γράμμα και γραφή:

Η ..ανιστόρητη ... ιστορία σε ντοκυμαντέρ του Δήμου της Αθήνας!!

Η ιστορία ως προϊόν παραγγελιάς!!

Ηρώ Κωσταντοπούλου

«Από το ΟΧΙ στην Απελευθέρωση 1940 – 1944» είναι ο τίτλος της ταινίας που προβλήθηκε την Τρίτη 23 Οκτωβρίου τιμώντας την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου 1940 από τον Δήμο. Το ντοκιμαντέρ είναι του Πολεμικού Μουσείου σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων. Όσοι γνωρίζουμε στοιχειώδη ιστορία διαπιστώσαμε ότι το καθεστώς Ι. Μεταξά δεν αναφέρεται ως δικατατορικό. Δεν αναφέρεται πουθενά ότι οι εκατοντάδες πολιτικοί κρατούμενοι παραδόθηκαν στους Γερμανούς. Δεν αναφέρεται πουθενά η σύλληψη 1500 περίπου Ελλήνων - Εβραίων στην Αθήνα και η μεταφορά στους στα κρεματόρια. Επίσης διαπιστώνουμε την παρουσίαση μικρού μόνο μέρους της ιστορίας της Αντίστασης στην Αθήνα αφού υπήρξε μόνο μια αναφορά στην ΠΕΑΝ και την ανατίναξη του κτιρίου της ΕΣΠΟ. Δηλαδή:

Η Λέλα Καραγιάννη, γεννημένη στη Λίμνη Ευβοίας το 1898, υπήρξε αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης και αρχηγός της αντιναζιστικής οργάνωσης "Μπουμπουλίνα". Το αρχηγείο της ήταν στο διώροφο αυτό σπίτι της, όπου κατοικούσε με το σύζυγό της (που είχε φαρμακείο στην οδό Πατησίων, αλλά ήταν κι αυτός μέλος της οργάνωσης) και τα επτά παιδιά της.

Τον Ιούλιο το 1944, η Λέλα Καραγιάννη συνελήφθη από την Γκεστάπο μαζί με τα πέντε από τα παιδιά της, βασανίστηκε στα μπουντρούμια των Ες-Ες στην οδό Μέρλιν, μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου Αττικής και τελικά, άκαμπτη στις ανακρίσεις και τα βασανιστήρια, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς κατακτητές, μαζί με άλλους 27 αγωνιστές της Αντίστασης, στις 8 Σεπτεμβρίου 1944 στο 'Αλσος Χαϊδαρίου, κοντά στη μονή Δαφνίου, ένα μήνα περίπου πριν από την Απελευθέρωση. Το 1947 η Ακαδημία Αθηνών της απένειμε το Βραβείο Αρετής και Αυτοθυσίας.

Η Οικία Λέλας Καραγιάννη, κατασκευή του 1923, ανήκει στην ιδιοκτησία του Δήμου Αθηναίων και έχει κηρυχθεί από το 1995 ιστορικό διατηρητέο μνημείο που χρειάζεται ειδική προστασία, ως "αξιόλογο δείγμα κτιρίου της ύστερης εκλεκτικιστικής περιόδου".

Μια μαρμάρινη αναμνηστική πλάκα είναι τοποθετημένη (1987) από το Δήμο Αθηναίων στην πρόσοψη της οικίας, η οποία αναγράφει:

Αναμνηστική πλάκα στην oικία της Λέλας Καραγιάννη

"Σ' αυτό το σπίτι έζησε και το χρησιμοποίησε σαν αρχηγείο της η ηρωίδα της Κατοχής Λέλα Καραγιάννη, "Μπουμπουλίνα". Εκτελέστηκε στις 8.9.1944. Τιμής Ένεκεν, ο Δήμος Αθηναίων, 8-9-1987".

Μια μαρμάρινη προτομή της Λέλας Καραγιάννη, έργο της γλύπτριας Λουκίας Γεωργαντή (1919-2001), υπάρχει στον πεζόδρομο της οδού Τοσίτσα, ανάμεσα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και το Πολυτεχνείο Αθηνών. Τα αποκαλυπτήρια της προτομής έγιναν επί δημαρχίας Αγγ. Τσουκαλά από την τότε πριγκίπισσα Ειρήνη της Ελλάδος στις 9 Ιουνίου 1963.

Παντελώς απούσα από το «ιστορικό» ντοκιμαντέρ

Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου, η οποία γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου 1927 και εκτελέστηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1944 σε ηλικία 17 χρονών, ήταν αγωνίστρια της εθνικής αντίστασης.

Οι γονείς της ήταν από τη Σπάρτη. Η ίδια γεννήθηκε κι έζησε στην Αθήνα. Ήταν μαθήτρια Γυμνασίου και οργανωμένη στην ΕΠΟΝ, όπου είχε αναπτύξει έντονη απελευθερωτική δράση, παρά το νεαρό της ηλικίας της. Μιλούσε τέσσερις γλώσσες και όταν τη βασάνιζαν οι χιτλερικοί στην οδό Μέρλιν, όπου βρισκόταν το αρχηγείο της Κομαντατούρ, αναφέρεται ότι τους "μαστίγωνε" στη γλώσσα τους.

Όταν συλλαμβάνεται για πρώτη φορά, ο εύπορος πατέρας της καταφέρνει να την ελευθερώσει. Λίγο πριν την αποχώρηση των Γερμανών, συμμετέχει στην ανατίναξη ενός τρένου που μετέφερε πυρομαχικά και ξανά συλλαμβάνεται στις 31 Ιουλίου 1944. Εκείνη τη μέρα είχε τελειώσει τις απολυτήριες εξετάσεις του Γυμνασίου. 

Επί τέσσερα μερόνυχτα τη βασάνιζαν να μαρτυρήσει τους συνεργάτες της. Αλλά ούτε τα βασανιστήρια ούτε οι δελεαστικές προτάσεις που τις έκαναν απέδωσαν.

Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1944, μαζί με άλλους 49 κρατούμενους, οδηγήθηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Η ζωή της έγινε ταινία το 1981 με τίτλο "17 σφαίρες για έναν άγγελο, η αληθινή ιστορία της Ηρώς Κωνσταντοπούλου"

Παντελώς απούσα από το «ιστορικό» ντοκιμαντέρ

Η εικονιζόμενη δεξιά Ηλέκτρα Αποστόλου γεννήθηκε το 1912 στην Αθήνα από ευκατάστατη οικογένεια και ήταν αδελφή του στελέχους του ΚΚΕ Λευτέρη Αποστόλου. 

Σε μικρή ηλικία έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και αργότερα μέλος του ΚΚΕ. Συμμετείχε στο Παγκόσμιο Αντιφασιστικό και Αντιπολεμικό Συνέδριο Γυναικών το οποίο έγινε στο Παρίσι, ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας. Επί δικτατορίας της 4ης Αυγούστου συνελήφθη και βασανίστηκε ενώ ανέλαβε γραμματέας του Γραφείου της ΟΚΝΕ Μακεδονίας - Θράκης. Το 1939 γέννησε στην εξορία την κόρης της Αγνή.

Το 1942 ενώ είχε παραδοθεί στις κατοχικές δυνάμεις από το προηγούμενο καθεστώς κατάφερε να δραπετεύσει από το Τμήμα Μεταγωγών Αθηνών αφού πρώτα είχε μεταχθεί σε νοσοκομείο. Θα γίνει σταδιακά υπεύθυνη της εθνικοαπελευθερωτικής αλλά και φεμινιστικής οργάνωσης Λεύτερη Νέα, ενώ αργότερα έγινε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ και επικεφαλής της προπαγάνδας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ. 

Τον Ιούλιο του 1944 συνελήφθη από την Ειδική Ασφάλεια για την αντιστασιακή της δράση, βασανίστηκε και δολοφονήθηκε. Η γνωστή στιχομυθία που υπήρξε κατά την ανάκριση της στην Ασφάλεια - Από πού είσαι;- Από την Ελλάδα!- Πού κατοικείς;- Στην Ελλάδα!- Πώς σε λένε;- Είμαι Ελληνίδα!- Ποιοι είναι οι συνεργάτες σου;- 

Όλοι οι Έλληνες! έχει καταγραφεί, και δεν είναι εξιδανικευμένη αφήγηση. Το πτώμα της βρέθηκε πλήρως βασανισμένο στις 27 Ιουλίου 1944 στους δρόμους της Αθήνας. Το ΕΑΜ από τις εφημερίδες του υποσχέθηκε εκδίκηση, την οποία και τήρησε.

Παντελώς απούσα από το «ιστορικό» ντοκιμαντέρ

Οι "Γαβριάδες" των 8-12 ετών, που παρά την πείνα και την αδυναμία τους σαν αίλουροι πήδαγαν στα σταματημένα, φρουρούμενα, ακόμη και κινούμενα φορτηγά των κατακτητών κύρια για να πάρουν στην αρχή κουραμάνες και στην πορεία λάστιχα αυτοκινήτων κι ό,τι άλλο μπορούσαν, τόσο για τη δικιά τους επιβίωση και άλλων, αλλά και υλικά που χρησίμευαν στις οργανώσεις της Αντίστασης. Έτσι βγήκε και το τραγούδι "Θα σαλτάρω, θα σαλτάρω τη ρεζέρβα να σου πάρω".

Οι επιχειρήσεις αυτές των "Γαβριάδων" ήταν μελετημένες και οργανωμένες από πριν τόσο καλά που θα τις ζήλευαν οι Στρατιωτικοί. Μέρες πριν παρακολουθούσαν τα σημεία που φόρτωναν, ξεφόρτωναν και τις διαδρομές που ακολουθούσαν τα φορτηγά. Ηταν πάντα ομάδες 4-5 και περισσοτέρων. 

 Στ' αυτοκίνητα πηδούσαν ένας ή το πολύ δύο ανάλογα πώς είχαν συμφωνήσει και από τα είδη που επρόκειτο να πάρουν και αυτό εξαρτιόταν από διάφορους παράγοντες, κύρια αν τα αυτοκίνητα ήταν κινούμενα ή στάσιμα, τη διαδρομή που θα ακολουθούσαν και τη φρουρά που θα είχαν. Βέβαια όπως σε κάθε μάχη, έτσι οι "Γαβριάδες" είχαν τις απώλειές τους. Πόσες; Δεν το ξέρουμε, γιατί τίποτε δεν έχει γραφτεί γι' αυτό τον ανώνυμο "στρατό", που στην πορεία πολλά απ' τα παιδιά του έγιναν Αετόπουλα και μπορούσαν να περάσουν και να σπάσουν όλα τα μπλόκα και τις απαγορεύσεις, μεταφέροντας σημαντικές διαταγές απ' τη μια άκρη στην άλλη της Μαχόμενης Πόλης. 

Στη μνήμη αυτών των ανωνύμων, μικρών σε χρόνια, αλλά μεγάλων σε πράξεις και αυτοθυσία, ηρώων μας, που έδωσαν τις τόσο ακριβές ζωούλες τους στα μεγάλα ιδανικά, αλλά και ως προσφορά τιμής σε όσους ζούνε, θα αναφερθούμε σ' ένα συγκλονιστικό γεγονός.

Παντελώς απόντες από το «ιστορικό» ντοκιμαντέρ

Το  Ε.Α.Μ. η μάχη κατά της πείνας ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία του. Ήταν επιτυχία όταν το χειμώνα του '42 μειώθηκαν σε μεγάλο ποσοστό οι θάνατοι και ο λαός πίστεψε ότι έπρεπε να μπορούσε να ζήσει για ν' αγωνιστεί και να λευτερώσει την αγαπημένη του πόλη και ολόκληρη την Πατρίδα.

 Η μάχη αυτή δόθηκε με πολλές μορφές. Κύρια με την ίδρυση των συσσιτίων στα σχολεία, στη λέσχη των φοιτητών, σε ιδρύματα και συνοικίες, με την ίδρυση των συνεταιρισμών σε τράπεζες και Δημόσιους Οργανισμούς. 

Αργότερα με την επίταξη τροφίμων από τις οργανώσεις της Αντίστασης στις αποθήκες μαυραγοριτών για να μοιραστούν στο λαό, απαγορεύοντάς τους να πλουτίζουν με το θάνατο χιλιάδων νεκρών μας σε συνεργασία με τους κατακτητές. 

Με εκατοντάδες ή και χιλιάδες τέτοιες άγνωστες πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας, ατομικές ή ομαδικές, έφτασε η ανυπόταχτη πόλη στο Κάστρο, στο Μπιζάνι (κι αυτά δυστυχώς έχουν δοθεί αλλοιωμένα άλλοτε από πρόθεση κι άλλοτε από άγνοια), στις ελεύθερες συνοικίες της με τον Οργανωμένο Στρατό και Φρουρό τους, τον ΕΛΑΣ, που οι κατακτητές και οι "Ελληνες" συνεργάτες τους έπρεπε να δώσουν σκληρή και φονική μάχη για να μπουν μέσα. 

Μ' αυτή την ελάχιστη αναφορά στα 1.300 περίπου μερόνυχτα γερμανοϊταλικής κατοχής έγινε ολόκληρη η Αθήνα ένα απόρθητο φρούριο, που χτίστηκε δίνοντας σ' αυτό τον ιερό αγώνα τα καλύτερα παλικάρια της, άνδρες και γυναίκες, πολύ αίμα, πόνο και δάκρυ, αλλά ΝΙΚΗΣΕ. Ετσι απέκτησε τον τίτλο "ΑΔΟΥΛΩΤΗ" Αθήνα και κανένας και με τίποτα δεν μπορεί να αλλοιώσει.

Παντελώς απών από το «ιστορικό» ντοκιμαντέρ

Η ματαίωση από τον Ε.Α.Μ. της πολιτικής επιστράτευσης υπήρξε μια κορυφαία στιγμή του αγώνα του λαού μας. Στις 5 του Μάρτη 1943 ο παλλαϊκός ξεσηκωμός του λαού μας στην Αθήνα και σε πολλές άλλες πόλεις της χώρας, με την οργάνωση και το σχεδιασμό του ΕΑΜ ματαίωσε την πολιτική επιστράτευση.

Στους δρόμους της Αθήνας μυριόστομη αντηχούσε η κραυγή «ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ».

ΝΑ θυμηθούμε πως εκείνο τον καιρό οι χιτλερικοί, μετά τη συντριπτική ήττα τους στο Στάλινγκραντ και τις τεράστιες απώλειες που είχαν υποστεί είχαν να αντιμετωπίσουν μεγάλα κενά στις γραμμές του μετώπου αλλά επίσης είχαν μεγάλες ανάγκες για εργατικό δυναμικό. Έτσι οι χιτλερικοί προσπαθούσαν και σχεδίαζαν να καλύψουν τα κενά με δυνάμεις από τα υπόδουλα ευρωπαϊκά κράτη.

Παντελώς απούσα από το «ιστορικό» ντοκιμαντέρ

Τα παραπάνω είναι μερικές από τις παραλείψεις γιατί στην αδούλωτη Αθήνα υπήρξαν πάρα πολλές αντιστασιακές ενέργειες. Δυστυχώς όμως ακόμη υπάρχουν εκείνοι που δεν αποδίδουν την ιστορία. Την φοβούνται; Τους ενοχλούν τα συμπεράσματα που βγαίνουν; Ίσως πρέπει να απασχολήσει την σημερινή διοίκηση του Δήμου Αθηναίων γιατί φέρει και την υπογραφή του Δήμου. 

Θέλω να ελπίζω ότι το περιεχόμενο δεν είχε ελεγχθεί από τον Δήμο. Γιαυτό λοιπόν όταν τα θέματα αφορούν την ιστορία του τόπου και του Λαού μας πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί και να ελέγχουμε τι προβάλουμε. 

 http://ymittiotis.gr/index.php