Την τύχη του Ντε Λα Ρούα επιφυλάσσει εις εαυτόν ο Σαμαράς.. 

Άλλο Έλληνας του μόχθου και της δημιουργίας κι άλλο Ελλάς της πλουτοκρατίας.. 

 Ρώτησα κάποτε τον καθηγητή οικονομικών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Γιώργο Σταμάτη σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης ποιο είναι το ασφαλές σωσίβιο που θα σε κρατήσει στην επιφάνεια. 

«Μα ο ίδιος ο λαός» είχε απαντήσει δίχως καν να προηγηθεί μια ανάσα σκέψης. «Υπό την αυστηρή προϋπόθεση πως είναι αυτός το υποκείμενο διάσωσης» πρόσθεσε με νόημα.. 

Αντιστοίχισα χθες σαν από αυτόματη διαδικασία την φράση του με εκείνη του Αντώνη Σαμαρά που ειρήσθω εν παρόδω βλέπω στο άμεσο πολιτικό του μέλλον μια κατάληξη όμοια εκείνης του Ντε λα Ρούα. (στην καλλίτερη των περιπτώσεων) 

« Θα σωθεί η Ελλάδα μόνον αν το τολμήσουμε» τόνισε δραματοποιώντας τις συνθήκες για να τρομοκρατηθεί ο λαός, αφ’ ενός, και για να επενδυθεί ο λόγος του ενός χαρακτήρα πατριωτικού συναγερμού αφ’ ετέρου.. 


Η διαφορά μεταξύ των δύο φράσεων είναι όπως στα υφάσματα. Στην ούγια. Ο μεν πρώτος ο Γιώργος Σταμάτης που ανήκει μεταξύ εκείνων οι οποίοι υπερθεματίζουν πως η οικονομία εντάσσεται στην πολιτική επιστήμη κατά συνέπεια και η αυτονομία της περιορισμένη, υποσημείωσε ξεκάθαρα και όχι… «ανεπαισθήτως», πως πάντων όλων προέχει ο λαός. 

Ο δε δεύτερος ο Σαμαράς, κληρονομικώ δικαίω απόγονος της -δίχως εθνική συνείδηση και κοινωνική παιδεία- άρχουσας τάξης και ελλείψει καλλιτέρου υψηλόβαθμος εκπρόσωπός της, η Ελλάδα. 

 Στην πολιτική τίποτα δεν λέγεται τυχαία και καμιά γλώττα δεν λανθάνει παρά μόνο σκοπίμως. Όταν έτσι ο Σαμαράς εκφέρει από τα πρωθυπουργικά του χείλη τον όρο Ελλάς συμπεριλαμβάνει και όλους όσους για παράδειγμα τα συμφέροντα και η ατιμωρησία οχυρώθηκαν –και εξακολουθούν- νομοθετικά, έτσι ώστε να λεηλατηθεί ως του μυελού των οστέων του ο λαός. 

Είναι «τα παλιά και νέα τζάκια» που διαβιούν στα γνωστά Αθηναϊκά πολυτελή και φρουρούμενα γκέτο των οποίων η μόνη σχέση με την Ελληνική επικράτεια περιορίζεται αποκλειστικά στην διαμόρφωση ενός κυριαρχικού κράτους εν κράτει που απλώς περικλείεται από τις λαϊκές φαβέλες ενός νέου προλεταριάτου πλέον. 

 Όμως άλλο λαός, που είναι όρος πολιτικός, άλλο κράτος που είναι όρος διοικητικός και άλλο Ελλάς που είναι όρος ιστορικός. 

Αδιαμφισβήτητη προϋπόθεση των δύο τελευταίων αποτελεί το πρώτο στοιχείο που η τυχόν απουσία του ή ακαριαία εξαφάνισή του αναιρεί αυτομάτως την ύπαρξη των δύο άλλων εκτός και αν: 

Οι εν ονόματι «αγορές» αφανείς εξουσιαστές του τόπου, σχεδιάζουν την αντικατάσταση ή υποκατάστασή του με κάποιο άλλο μόρφωμα πιστών κατοικίδιων, που θα του χορηγήσουν δια μέσου της Χρυσής Αυγής πιστοποιητικό Ελληνικής γνησιότητας ISO 2000 για να το εγκαταστήσουν στις γαλέρες των οικονομικών ζωνών. 

Αυτό εννοεί Ελλάδα ο Σαμαράς κι επειδή πρόκειται για μια καραμέλα που έλιωσε φθείροντας τα δόντια όσων την πιπίλισαν, πλέον ψευδίζουν γιατί ψεύδονται. 

Η Ελλάς ως κράτος ξεπουλιέται, ως χώρα αμφισβητείται από τους πάντες και ως λαός αφανίζεται. Σε ποια Ελλάδα λοιπόν αναφέρεται; Να σας πω εγώ. Στην Ελλάδα της πλουτοκρατίας..