ΜΕΓΑΛΟΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ

 

Αρνούνται να «ρίξουν» τις τιμές τα τσακάλια

Παρά τα τέσσερα χρόνια βαθιάς οικονομικής κρίσης, οι μεγαλοβιομήχανοι αντέχουν ακόμα να κρατούν τις τιμές στα ύψη, χάρη στην υψηλή συσσώρευση κεφαλαίων και κερδών τις προηγούμενες δεκαετίες

Προκλητικοί και πανέτοιμοι για «πλιάτσικο» σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων εμφανίζονται δια του Βιομήχανου άνευ βιομηχανίας Δασκαλόπουλου οι μεγαλοεπιχειρηματίες, δηλώνοντας στην κυβέρνηση ότι δεν πρόκειται να «ρίξουν» τις τιμές των προϊόντων, 

παρότι η διατήρησή τους σε υψηλά επίπεδα στα πλαίσια μιας τετραετούς βαθιάς οικονομικής κρίσης αποδεικνύει τις τεράστιες αντοχές που έχουν αποκτήσει οι μεγαλοεπιχειρηματίες, μετά από δεκαετίες συσσώρευσης κεφαλαίων και κερδών.


 Επικαλούμενος διάφορους επιμέρους, όσο και αυθαίρετους σε κάποιες περιπτώσεις, παράγοντες που υποτίθεται ότι δεν «επιτρέπουν» τη μείωση των τιμών των προϊόντων, ο ΣΕΒ αναφέρει σε υπόμνημά του προς το υπουργείο Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων, ότι ο μόνος τρόπος για να μειωθούν οι τιμές, είναι ...«η μείωση των φόρων, η άρση των ρυθμιστικών και διοικητικών εμποδίων και η βελτίωση της αποτελεσματικότητας της λειτουργίας του κράτους». 

Στην πραγματικότητα οι μεγαλοβιομήχανοι αρνούνται να ρίξουν τις τιμές προσδοκώντας απόσπαση κερδών ακόμα και εν μέσω οικονομικής κρίσης, ποντάροντας στα υψηλά ποσοστά κέρδους και όχι στο μεγάλο τζίρο.

Την άρνησή τους να ρίξουν τις τιμές οι μεγαλοεπιχειρηματίες την διανθίζουν με επιχειρήματα όπως:

• Το αυξημένο ενεργειακό κόστος, λόγω των αυξήσεων και της φορολόγησης. Το «κομμάτι» της ενέργειας που επιβαρύνει το κόστος είναι πολύ χαμηλό συγκριτικά με τους άλλους συντελεστές κοστολόγησης, ωστόσο το ζήτημα εδώ είναι ότι οι επιχειρηματίες της ενέργειας πιέζουν για νέες αυξήσεις.
• Τη σημαντική αύξηση στο κόστος των πρώτων υλών, ενώ είναι δεδομένο ότι οι παραγωγικοί κλάδοι δεν επηρεάζονται το ίδιο από το κόστος, ούτε αυτό αποτελεί βασικό κριτήριο τιμολόγησης. Είναι τόσο αδύναμη και προσχηματική η επιχειρηματολογία του ΣΕΒ, που για να την ενισχύσει επικαλείται ακόμη και το επίπεδο των ...υποδομών, όπως τη φόρτωση στο λιμάνι του Βόλου, αλλά και το μεταφορικό κόστος, που αναγνωρίζουν όμως ότι «πρόσφατα έχει μειωθεί»!
• Το διπλασιασμό του κόστους δανεισμού, κάτι που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με την αύξηση των πωλήσεων μέσω της μείωσης των τιμών.
• Την αύξηση των φόρων, όταν οι συντελεστές φορολόγησης των μεγάλων επιχειρήσεων μειώνονται! Επικαλούνται και την καθυστέρηση επιστροφής του ΦΠΑ, παρότι η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να λύσει το θέμα με το επόμενο χρηματοδοτικό πακέτο και παρότι ο συγκεκριμένος λόγος δεν μπορεί να αποτελέσει τιμολογιακό κριτήριο, ιδίως για τις μεγάλες επιχειρήσεις.
• Τη διατήρηση πολλών ρυθμιστικών και διοικητικών εμποδίων, με «κρυφά κόστη». Πρόκειται για λόγο που στερείται σοβαρότητας, δεδομένου ότι τα τελευταία χρόνια έχουν νομοθετηθεί μεγάλες «απλοποιήσεις» στις διαδικασίες και έπονται νέες.

Η επισήμανση του ΣΕΒ ότι η συμπίεση του «εργατικού κόστους δεν αποτελεί καθοριστικό παράγοντα μείωσης των τιμών», με την υπόδειξη, όμως, ότι για να αντισταθμιστεί η αύξηση της ενέργειας στις ενεργοβόρες βιομηχανίες κατά 20% θα πρέπει να μειωθεί το εργατικό κόστος κατά 80%, αποκαλύπτει ουσιαστικά ότι αυτό ακριβώς θέλει ο ΣΕΒ: Και μισθούς εξαθλίωσης και την ικανοποίηση όλων των «θεσμικών» ζητημάτων που θέτει.
Εξάλλου, στο ίδιο υπόμνημα, «παίρνει φόρα» και ζητά για μια ακόμη φορά ένα πλήθος προνομιακών ρυθμίσεων, επί παντός επιστητού: Σχέδια ανάπτυξης ανά τομέα, αλλαγή του «επενδυτικού» νόμου για να ενισχύει περισσότερο συγκεκριμένους τομείς, ανακυκλούμενες χρηματοδοτήσεις για να μη σταματά ποτέ η ροή του χρήματος, πρόσθετες υπηρεσίες στήριξης ορισμένων επιχειρήσεων μέσω ΕΣΠΑ. Αλλά και αναθεώρηση των χρηματοδοτήσεων στην έρευνα, έλεγχο των ενισχύσεων του νέου Επενδυτικού Ταμείου που βρίσκεται στα «σκαριά», ακόμη και κατάργηση των περιορισμών βιομηχανικής εγκατάστασης στην Αττική!