ΞΕΡΙΖΩΝΟΥΝ ΕΝΑΝ ΛΑΟ ΜΕΣΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΉ

Αράξτε εσείς και η τύχη σας δουλεύει, ή σας δουλεύει..

Καλημέρα και καλή (λέμε τώρα) εβδομάδα αδέλφια,

Σήμερα και ευκαιρίας δοθείσης της εστίασης σε μια και μόνη εξέλιξη αυτής της λαϊκής εξολόθρευσης δια της οικονομίας των επιτοκίων, θα ξεκινήσω με μια παράγραφο από το τελευταίο βιβλίο του Ευγένιου Ανδρικόπουλου που προβάλλουμε στην αρχική μας σελίδα. Γράφει:

«Η τεχνοκρατική τους υπεροψία (μιλά για το καθεστώς της παγκόσμιας ελίτ που αντικατέστησε τις κατ’ επίφαση δημοκρατίες) και ο κοινωνικός τους αυταρχισμός τους οδήγησαν σε έναν γελοίο τρόπο εκφοράς και γραφής του λόγου γιατί ήξεραν καλά πως πατρίδα κάθε ανυπότακτου εταίρου (εταίροι ονομάζονταν οι υποταγμένοι λαοί) ήταν η γλώσσα και όχι ο κοινοτικός αχταρμάς τους! Και τον επέβαλλαν για να ξεριζώσουν την ιστορία με κάθε συνημμένο της.. Ήθη έθιμα παραδόσεις. Άλλαξαν έτσι όλα τα σύμβολα επικοινωνίας. 


Τον λόγο τα ονόματα ακόμη και τους αριθμούς, μόνο και μόνο για να αποσπάσουν χειρουργικά από τους Εταίρους τον κατά την γνώμη τους καρκινικό όγκο των εθνικών τους στερεοτύπων. Σαν να μιμήθηκαν τους αγρότες στην καθολική αλλαγή των καλλιεργειών. Ξήλωναν τους παλιούς βλαστούς από τις ρίζες και στην συνέχεια άλλαζαν το χώμα πού πάντα κατά την άποψή τους ήταν πλήρες παρασιτικών στοιχείων και θα τους ανατροφοδοτούσε με ιδέες ανατροπής του οικονομικού τους καθεστώτος»!!

Τώρα αφού σημειώσω πως όλα αυτά βρίσκονται εν εξελίξει, να σας υπενθυμίσω πως βασισμένοι στην κεντρική ιδέα του καπιταλιστικού συστήματος, δυο Γερμανοί οικονομολόγοι από το πρώτο Ράϊχ οι Karl Binding και Alfred Hoche δημοσίευσαν μελέτη υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο «άδεια για την καταστροφή της ζωής που δεν είναι αντάξια της ζωής!»..

Στο βιβλίο τους ασχολήθηκαν, μεταξύ άλλων, με τα ποσά που ξόδευαν οι οικογένειες και το κράτος για τη νοσηλεία, τη στήριξη και την πρόνοια ενός «πνευματικά καθυστερημένου» ατόμου. Δεδομένου, γράφει ο Γιώργος Μαργαρίτης στον Ριζοσπάστη, ότι το άτομο αυτό δεν επρόκειτο ποτέ να αποδώσει παραγωγικά στην κοινωνία, το κόστος της συντήρησής του θεωρήθηκε «αντι-παραγωγικό» και, κατά συνέπεια, κλασικό παράδειγμα των πόρων που αφαιρούνται από το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) για να «σπαταληθούν» σε μη παραγωγικούς σκοπούς.

Η πολιτικά και οικονομικά «σωστή λύση» ήταν, άφηνε ρητά να εννοηθεί το πόρισμα, να βρεθούν τρόποι εξουδετέρωσης αυτών των πασχόντων που τόση ζημιά προκαλούσαν στην «εθνική» προσπάθεια καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Μετά την κρίση του 1929, ιδέες και προτάσεις όπως οι προηγούμενες, ξαναήρθαν στο προσκήνιο. Προοδευτικά, σε πολλά ευρωπαϊκά - και όχι μόνο - κράτη, οι ιδέες αυτές μεταβλήθηκαν σε πολιτική. Πολιτικές «ευγονισμού» στενά συνδεδεμένες με τη ρατσιστική θεωρία και με «οικονομική» αιτιολόγηση και «νομιμοποίηση», εφαρμόστηκαν - με κυμαινόμενη ένταση - σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη, μερικά από τα οποία θα μπορούσαν να θεωρηθούν «υπεράνω υποψίας» (Σουηδία). Πρωταγωνίστησε φυσικά η ναζιστική Γερμανία, όπου η επιστημονικά οργανωμένη εξόντωση των «διανοητικά καθυστερημένων» άρχισε να εφαρμόζεται στα 1938 και γενικεύθηκε ως πρακτική στα 1940.