Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΧΕΙ ΑΝΕΞΙΤΗΛΑ ΣΗΜΑΔΕΨΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Το δάκρυ που έγινε γέλιο ή το γέλιο που έγινε δάκρυ;

Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι αυτό που γιορτάζουμε ως αποκα­τάσταση της δημοκρατίας είναι απόλυτα συνδεδεμένο με την εθνική καταστροφή, δηλαδή την τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο. Τότε, η δημοκρατία εμφανίστηκε και ως μια διαδικασία κάθαρσης στην τραγωδία.

Πολύ γρήγορα, ωστόσο, λησμονήσαμε ως κοινωνία ότι η πε­ρίοδος της μεταπολιτευτικής ελληνικής δημοκρατίας οικοδομήθηκε στα αποκαΐδια μιας εθνικής τραγωδίας. Θεωρήσαμε ότι η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται και αφεθήκαμε στη μακαριότητα της παγκοσμιοποιημένης μόνιμης ανάπτυξης και ευημερίας. Νιώσαμε ισχυροί και άτρωτοι και ως εκ τούτου υπερόπτες καθώς επιμελώς μας διέφυγε ότι η ισχύς μας ήταν δανεική.

Το αντιληφθήκαμε βιαίως, όταν οι κάθε λογής οικονομικοί και πολιτικοί πιστωτές επέστρεψαν διεκδικώντας ό,τι έχουμε και δεν έχουμε. Ξεκινώ­ντας από τη δημοκρατία.

Σήμερα - τόσα χρόνια μετά - αυτή η μεταπολιτευτική τραγωδία σαν να μοιάζει να ολοκληρώνει την τελευταία της πράξη. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος βρίσκονται στο μάτι του διεθνούς οικονομικού κυκλώνα.

Στην Ελλάδα το κυρίαρχο μεταπολιτευτικά πολιτικό σύστημα καταβάλλει απεγνωσμένες προσπάθειας να αναμορφωθεί και να διασωθεί.

 Η χώρα βρίσκεται για μια ακόμη φορά στην Ιστορία της υπό τη δαμόκλειο σπάθη της καθοδήγησης των διεθνών τοκογλύφων - πιστωτών της. Ο περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας προφανώς δεν περιορίζεται στο οικονομικό επίπεδο.

Την ίδια στιγμή, στη διαπιστωμένα πια πλούσια Κύπρο, με τα αποδεδειγ­μένα μερικά τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικό αέριο, εξελίσσεται αυτές τις μέρες η ίδια πάνω - κάτω διαδικασία χρεοκοπίας την οποία βι­ώνουμε στην Ελλάδα τα τελευταία δυο χρόνια.

Η κρίση χρέους αποτελεί άλλωστε έναν αποτελεσματικό μηχανισμό ελέγχου επί των ανίσχυρων. Και αν είσαι ανίσχυρος, δεν μπορείς να έχεις δημοκρατία, καθώς δεν είναι ο λαός αυτός που αποφασίζει για την κυβέρνησή του, αλλά τα συμφέροντα (ξένα και εγχώρια) υπαγορεύουν στην κυβέρνηση τις επι­λογές.

Πριν γιορτάσουμε για την αποκατάσταση της δημοκρατίας λοιπόν, ίσως θα ήταν καλύτερο και πιο ωφέλιμο να συζητήσουμε και να αναζητήσου­με μια στρατηγική κατοχύρωσης και διασφάλισής της. Και μήπως την καταργηθείσα μπαλαφάρα της προεδρικής δεξίωσης αντικαταστήσει ένα φόρουμ περισυλλογής;

Γιατί, τελικά, δημοκρατία δεν είναι η επίφασή της, αλλά αυτό που περι­κλείει στην ουσία της: τη δύναμη του λαού...