Ποιος μίλησε για οικογενειοκρατία; Γόνος μιας σειράς πολιτικών ανδρών αλλά και διάσημων ελλήνων του είχε στρωθεί με ροδοπέταλα η πολιτική του καριέρα..
Ως υπουργός οικονομικών παρέλαβε ένα χρέος περίπου στο 60% του ΑΕΠ και το ύψωσε δόλια για να διαλύσει το κράτος στο 90% μέσα σε τρία χρόνια
Ως υπουργός Εξωτερικών είναι αυτός που άνοιξε διάπλατα τις πύλες και εισέβαλαν τα στίφη των Λαθρομεταναστών Αλβανών
Το πρώτο που μπορεί να σκεφτεί κάποιος -γράφουν με ακρίβεια τα ΝΕΑ- για τον Αντώνη Σαμαρά αυτές τις ημέρες, είναι ότι ανατρέπει μια πολύ κακή παράδοση στη μεταπολιτευτική Δεξιά: να φτάνουν οι αρχηγοί της ώς το αξίωμα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά να μη γίνονται απαραίτητα και πρωθυπουργοί.
Ο Αβέρωφ και ο Εβερτ πήγαν ώς τη βρύση και νερό δεν ήπιαν. Το κατάφερε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης - με πολλή προσπάθεια. Αλλά αυτός ήταν εκ μετεγγραφής. Ουσιαστικά ο μόνος γηγενής που πήρε τη ΝΔ από την αντιπολίτευση και την οδήγησε στην εξουσία ήταν ο Κ. Καραμανλής. Ο Σαμαράς είναι ο δεύτερος. Αλλά κανένας άλλος δεν έφτασε ποτέ στο Μέγαρο Μαξίμου έπειτα από τόσο πολλά - και επικίνδυνα - σλάλομ στο πολιτικό πεδίο.
ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ. Η διαδρομή του είναι συναρπαστική, όπως και η γενεαλογική του προέλευση. Από την πλευρά της μητέρας του είναι δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα, κόρης του Εμμανουήλ Μπενάκη.
Γιος του καρδιολόγου Κωνσταντίνου Σαμαρά και της Ελένης Ζάννα, εγγονός του παλαιού βουλευτή Θεσσαλονίκης Αλέξανδρου Ζάννα και ανιψιός του πρώην βουλευτή Μεσσηνίας της ΕΡΕ Γεωργίου Σαμαρά, με σπουδές στο Χάρβαρντ και καλή σκηνική παρουσία, ανήκει και αυτός στην κατηγορία των γόνων. Και στα 61 του σήμερα έχει κιόλας κάμποσα ρεκόρ στο περιπετειώδες βιογραφικό του.
Ηθελε πάντα να φτάσει εδώ που έφτασε σήμερα; Μάλλον.
Ο συγκάτοικός του στο Κολέγιο Αμχερστ στην Αμερική Γιώργος Παπανδρέου διηγούνταν κάποτε ότι τον θυμόταν στο δωμάτιό τους να κάνει πρόβες πολιτικού ρήτορα του μέλλοντος. Δεν είχε άδικο να βιάζεται: προτού καν συμπληρώσει τα 26 του χρόνια έγινε ο νεότερος βουλευτής στην ιστορία του ελληνικού Κοινοβουλίου, το 1977.
ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ. Ηταν ο πιο φιλόδοξος πολιτικός της γενιάς του - και της ΟΝΝΕΔ! Στα 42 του είχε προλάβει να πάρει δύο κορυφαία χαρτοφυλάκια: υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Τζαννετάκη το 1989 και Εξωτερικών πρώτα στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα και μετά με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που υπήρξε μοιραία γι' αυτόν. Συνδέθηκε (άλλοι λένε ότι δημιούργησε) με έναν από τους γόρδιους δεσμούς της ελληνικής πολιτικής: το Μακεδονικό.
Αλλά αν υπάρχει κάτι ανυπέρβλητο στα παγκόσμια κοινοβουλευτικά χρονικά είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς έγινε αρχηγός του κόμματος το οποίο κανονικά δεν θα έπρεπε να τον θέλει ούτε ζωγραφιστό, αφού ανέτρεψε την κυβέρνησή του και έγινε αρχηγός αντίπαλου κόμματος.
Παιχνίδια της μοίρας. Ενώ απέτυχε να διασπάσει τη ΝΔ και περιπλανήθηκε μόνος στην έρημο, το 2009 ανεδείχθη στο αξίωμα του προέδρου του κόμματος σε συνθήκες που λειτούργησαν λυτρωτικά για το «αμάρτημα» του 1993. Οτι νίκησε την επίγονο του πρωθυπουργού του οποίου ανέκοψε ο ίδιος εκ των έσω την πορεία ήταν η εσωκομματική δικαίωση. Σαν να έριχνε η κομματική βάση της ΝΔ την ευθύνη για τα παλιά στον Μητσοτάκη και όχι στον νεαρό που τον κατέβασε από το τρένο της Ιστορίας.
Πάντως το εγχείρημα διεμβολισμού των δύο μεγάλων κομμάτων έληξε άδοξα. Η Πολιτική Ανοιξη πήρε λιγότερο από 5% το 1993, κάτι πήγε να κάνει με το 8,7% των ευρωεκλογών του επόμενου χρόνου, αλλά η συνέχεια ήταν απογοητευτική: ούτε το 1996 μπήκε στη Βουλή, ενώ το 1999 δεν κατάφερε να εκλέξει ούτε καν ευρωβουλευτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου