Καθεστωτική επιλογή που δεν θα πρέπει να μείνει αναπάντητη στις εκλογές..
Για να μην μας δουλεύουν.. Από τον Μάρτη του 1994 κάποιοι γραφικοί τότε που αποχωρήσαμε των πολιτικών μας σχηματισμών καταγγείλαμε ότι: Η ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟΣ ΜΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ!! Αλλά έχει άδικο όποιος έχει δίκιο πολύ νωρίς.. Η επίπλαστη και δανεική ευημερία των πιστωτικών καρτών είχε τυφλώσει τους Έλληνες με συνέπεια να μην βλέπουν πέραν της μύτης τους.. Τι δεν έβλεπαν; Πως τίθενται σε άμεσο κίνδυνο:
« -- Το 8ωρο, η κατάκτηση του αιώνα!
-- Στο στόχαστρο η κοινωνική ασφάλιση και τα επιδόματα!
-- Υπό κατάργηση συλλογικές συμβάσεις!
-- Απολύσεις χωρίς όρια και χωρίς αποζημίωση!
Εργάτες, της χειρονακτικής αλλά και πνευματικής εργασίας υπάλληλοι άνεργοι, συνταξιούχοι, νέοι, γυναίκες, θα τίθονταν στην μέγγενη των αγορών, για να συνθλιβούν.. Ποιος άκουγε τότε..
Να όμως που ήρθε κατά τρόπο εκκρηκτικό στο προσκήνιο το πρόβλημα των αλλαγών στις σχέσεις μισθωτής εργασίας. Στο επίκεντρο των σαρωτικών αλλαγών που επιδιώκει το κεφάλαιο βρίσκεται η λεγόμενη "ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟΣ", που συζητήθηκε και εγκρίθηκε στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών στις 10 και 11 Δεκέμβρη 1993 από ΟΛΟΥΣ τους εκπρόσωπους των 12 χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Από τον Ιούνη του 1993 το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Κοπεγχάγης κάλεσε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να προετοιμάσει και να παρουσιάσει τη "Λευκή Βίβλο", την ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΗΡΙΑ, δηλαδή γραμμή που πρέπει να ακολουθήσει η Ευρωπαϊκή Ενωση (EE) για την "ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση", όπως ισχυρίζονται οι συντάκτες της.
Στην πραγματικότητα η "Λευκή Βίβλος" χαράσσει τις κατευθύνσεις μιας νέας ΣΦΟΔΡΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ των μονοπωλίων και του κράτους στις σχέσεις μισθωτής εργασίας. Είναι η υλοποίηση των στόχων που τέθηκαν στη Συνθήκη του ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ. Είναι η ΤΕΡΑΤΟΓΕΝΕΣΗ της Συνθήκης, που ψήφισαν ερήμην του ελληνικού λαού, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - δυστυχώς και τον "ΣΥΝ". Αυτή η επιλογή τους ΔΕΝ πρέπει να μείνει αναπάντητη από το λαό μας.
Με την επίθεση αυτή το κεφάλαιο επιχειρεί να αντιμετωπίσει τη βαθιά κρίση του συστήματος, φορτώνοντας τα βάρη της στις πλάτες των εργαζομένων, θέλει να αντεπεξέλθει στο σκληρό ανταγωνισμό με τα άλλα δυο ιμπεριαλιστικά κέντρα, ΗΠΑ και Ιαπωνία, διεκδικώντας το μεγαλύτερο δυνατό κομμάτι από την παγκόσμια "πίτα" των αγορών και των σφαιρών επιρροής.
ΣΤΗ «ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟ» Η ΡΙΖΑ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ
Αν αναφερόμαστε σήμερα στη «Λευκή Βίβλο» με βασικούς άξονες την Ανάπτυξη - Ανταγωνιστικότητα - Απασχόληση που εγκρίθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 10-11/12/1993, είναι για να θυμίσουμε ότι τα θεμέλια για τα σημερινά αντεργατικά μέτρα μπήκαν από τότε, το 1993, ενώ δόθηκε συνέχεια με τη στρατηγική της Λισαβόνας το 2000 και βεβαίως τώρα με τη στρατηγική «ΕΕ 2020». Ενδιάμεσα διάφορες Σύνοδοι Κορυφής της ΕΕ εξειδίκευαν αντεργατικά μέτρα, αλλά στην Ελλάδα, συγκριτικά με άλλες χώρες της ΕΕ, άργησαν να περάσουν πολλά απ' αυτά και βασικό εμπόδιο ήταν η δράση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. Να θυμίσουμε μόνο τις μεγάλες απεργιακές διαδηλώσεις ενάντια στον αντιασφαλιστικό νόμο Γιαννίτση το 2000, που τον απέσυρε τότε η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.
Επομένως, οι εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων έχουν τη βάση τους στη «Λευκή Βιβλο».
Ας δούμε όμως τις βασικές αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που επεξεργάστηκε η ΕΕ με τη «Λευκή Βίβλο» στις εργασιακές σχέσεις στην Κοινωνική Ασφάλιση, στους μισθούς και τις Συλλογικές Συμβάσεις.
Λέει η «Λευκή Βίβλος»: «Τα άτομα, τα οποία έχουν ήδη εργασία πρέπει να πειστούν ότι... η αλληλεγγύη που θα δείξουν με την αποδοχή ορισμένων θυσιών θα καταλήξει στη δημιουργία θέσεων απασχόλησης για εκείνους, οι οποίοι είναι σήμερα άνεργοι» (θέση 1.6.).
Oι κύριες κατευθύνσεις της «Λευκής Βίβλου» για την υλοποίηση αυτής της βασικής για το κεφάλαιο επιδίωξης σημαίνει αύξηση της εκμετάλλευσης και συνδυάζεται με μειώσεις μισθών, ευέλικτες εργασιακές σχέσεις χτύπημα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Κι ήταν αρκετά σαφείς ως προς αυτό. Ελεγαν, λοιπόν:
-- Πάγωμα των πραγματικών μισθών εργασίας μέχρι το 2000.
-- Μοίρασμα της ανεργίας ανάμεσα σε εργαζομένους και ανέργους, με τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης και τη μετατροπή όλων σε ημι-απασχολούμενους, ημι-αμειβόμενους και ημι-ασφαλισμένους.
-- Κατάργηση των εργοδοτικών εισφορών στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, δηλαδή ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ του!
-- Κατάργηση κάθε «ακαμψίας» στο χρόνο και στους όρους απασχόλησης και πλήρη ελαστικοποίηση, ώστε ο εργοδότης να μπορεί να προσλαμβάνει όπως θέλει και για όσο θέλει, να απολύει όποτε θέλει και όσους θέλει!
Σαφής είναι η κατεύθυνση της «Λευκής Βίβλου» για το ξεπέρασμα δυσκαμψιών των ρυθμίσεων, που καθορίζουν τη διάρκεια της εργασίας στην Ευρώπη σε 37-39 ώρες. Προκειμένου να εξαλειφθούν αυτά τα εμπόδια, πρέπει, ανάλογα με τις διατάξεις που ισχύουν σε κάθε χώρα, να ΑΝΑΘΕΩΡΗΘΕΙ, η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ «(...), οι συμβατικές πρακτικές (...) και να απλοποιηθεί σε πολλές περιπτώσεις ο υπολογισμός των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων» (Μέρος ΑΙ). Ετσι άνοιγε ο δρόμος για την κατάργηση του 8ωρου.
Η κατάργηση του θεσμοθετημένου σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, σε συνδυασμό με τη θέση ότι «η διευθέτηση του χρόνου εργασίας μπορεί να αποβεί σε όφελος της ανταγωνιστικότητας και της διατήρησης ή δημιουργίας θέσεων εργασίας, μόνο στο πλαίσιο αποκεντρωμένης προσέγγισης σε επίπεδο εκάστης επιχείρησης» (Μέρος ΑΙ), αποδυναμώνει δραστικά, και εξουδετερώνει τις εθνικές και κλαδικές συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις, αποσκοπεί στην πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης.
Το οχτάωρο και οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας χαρακτηρίζονται ως οι μεγάλες «ακαμψίες» (!) στην αγορά της εργασίας και αναζητείται η «ευελιξία», κυρίως μέσω του μειωμένου ωραρίου και των συμβάσεων ορισμένου χρόνου. «Η καθιέρωση της μεγαλύτερης ευελιξίας - αναφέρεται - πρέπει να γίνει σε θέματα οργάνωσης της εργασίας, π.χ. καταργώντας τα εμπόδια που καταστούν δυσχερέστερη ή πιο δαπανηρή την απασχόληση, με μειωμένο ωράριο: ή τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου».
Η ευελιξία αυτή του χρόνου εργασίας συνδέεται άμεσα με το λεγόμενο «ελαστικό ωράριο» σε ετήσια βάση. Αυτό σημαίνει ότι οι κεφαλαιοκράτες θα μπορούν να χρησιμοποιούν την εργατική δύναμη, όπως και όσο θέλουν, αρκεί αυτό να μην ξεπερνάει το συνολικό άθροισμα των ωρών κανονικής απασχόλησής της σε ετήσια βάση. Δηλαδή, ανάλογα με τον αθροιστικό συμψηφισμό σε 12μηνη βάση, το κεφάλαιο θα έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί την εργατική δύναμη ανάλογα με τις ανάγκες του. Στη διάρκεια του χρόνου θα μπορεί να απασχολεί την εργατική δύναμη περισσότερες ή λιγότερες ώρες πότε τον ένα και πότε τον άλλο μήνα. Συγκεκριμένα, αναφέρεται:
«Οσον αφορά την κατανομή του χρόνου εργασίας, έχουν γίνει προτάσεις για υπολογισμό των ωρών εργασίας σε ετήσια βάση ή για θέματα μείωσης των ωρών εργασίας σε περιόδους ύφεσης» (θέση 8.2.).
Η μεγαλύτερη αυτή ευελιξία του χρόνου εργασίας επιχειρείται να γίνει και με:
«Μειώσεις στις ώρες εργασίας υπολογισμένες σε ετήσια βάση και ευνοϊκή αντιμετώπιση των αδειών για λόγους σταδιοδρομίας και κατάρτισης, καθώς και για προσωπικούς λόγους» (θέση 8.8.).
«Υπάρχει... ανάγκη - γράφουν - για μεγάλες μεταρρυθμίσεις της αγοράς εργασίας, μέσω της καθιέρωσης μεγαλύτερης ευελιξίας στην οργάνωση της εργασίας και την κατανομή του χρόνου εργασίας...» (θέση 8.2.).
Κάθε αναφορά της «Λευκής Βίβλου» στη μείωση του κανονικού ωραρίου εργασίας οι συντάκτες της «Λευκής Βίβλου» σημαίνει ευέλικτη εργασία. Οι συντάκτες της είναι σαφέστατοι: «Μειώνοντας το κανονικό ωράριο, αυξάνεται ο αριθμός των θέσεων εργασίας με μερική απασχόληση» (θέση 8.3). Κάνουν επίσης λόγο για «προσαρμογή του νομικού πλαισίου, έτσι ώστε εκείνοι που επιθυμούν(!) να εργαστούν λιγότερες ώρες, να μην πρέπει να υποστούν απώλειες από πλευράς κοινωνικής προστασίας και όρων απασχόλησής τους» (θέση 8.8).
Στο ίδιο κεφάλαιο προβλέπεται και κυκλική εναλλαγή σε θέσεις απασχόλησης ή επί λέξει «θέσπιση μέτρων παροχής κινήτρων για την κάλυψη των νέων ευκαιριών για απασχόληση από εγγεγραμμένους ανέργους, μέσω π.χ. συστημάτων κυκλικής εναλλαγής σε θέσεις απασχόλησης» (θέση 8.8).
Ελεύθερες - ορίζονται - οι μετακινήσεις, μετατάξεις προσωπικού, αίροντας τα «εμπόδια της κινητικότητας, είτε αυτή είναι κλαδική, γεωγραφική ή κινητικότητα στο εσωτερικό των επιχειρήσεων» (θέση 8.2).
Σ' αυτά τα πλαίσια επιτάσσεται ότι πρέπει να προσαρμοστεί ο θεσμός των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων:
«Η ανάπτυξη και ευελιξία - αναφέρεται - πρέπει να αντανακλώνται στις κανονιστικές ρυθμίσεις και στα συστήματα συλλογικής διαπραγμάτευσης, διευκολύνοντας τη βελτίωση της προσαρμογής στα χαρακτηριστικά των τοπικών αγορών και των επιχειρήσεων» (θέση 8.2).
Απώτερος σκοπός του ευρωπαϊκού κεφαλαίου είναι αυτή η κινητικότητα της εργατικής δύναμης να μετεξελιχθεί από το εθνικό επίπεδο σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Αυτό αναφέρεται ρητά στη «Λευκή Βίβλο». (Ελευθερία κίνησης εργατικού δυναμικού).
«Ο γενικότερος στόχος πρέπει να είναι η ενθάρρυνση της μετεξέλιξης των εθνικών αγορών εργασίας προς μια κοινοτική αγορά εργασίας» (θέση 8.9.).
Επίσης, τονίζουν:
«Τα στεγανά που υφίστανται μεταξύ των διαφόρων επαγγελμάτων παρεμποδίζουν τόσο την κινητικότητα των εργαζόμενων, όσο και την ανακατάταξη των ανέργων. Στο πλαίσιο συλλογικών διαπραγματεύσεων θα πρέπει να καθοριστούν δυνατότητες διεπαγγελματικής κινητικότητας» (Μέρος ΑΙ).
Και ότι «οι εθνικές αρχές πρέπει να δώσουν έμφαση στην ποιοτική στάθμη της εκπαίδευσης και στη συμβατότητά της, έτσι ώστε να παρέχονται περισσότερες δυνατότητες μετάβασης από μια ειδικότητα σε άλλη» (Μέρος ΑΙ). (Απασχολήσιμοι, επανακατάρτιση κ.λπ.).
Στον όρο «ευελιξία της αγοράς της εργασίας» περιλαμβάνεται και η δυνατότητα ομαδικών απολύσεων, όπως και η πρόσληψη προσωπικού μερικής απασχόλησης.
Σχετικά μ' αυτό σημειώνεται: «Σε πολλές χώρες του Νότου η νομοθεσία που διέπει τους όρους απόλυσης των εργαζομένων με συμβάσεις απεριόριστου χρόνου διαρκείας πρέπει να χαλαρώσει». (Μέρος ΑΙ).
Με την πλήρη απελευθέρωση του ορίου των απολύσεων επιδιώκεται η κατάργηση όλων των εμποδίων, ακόμα και αυτού του ελάχιστου περιορισμού που υπάρχει σήμερα στην ομαδική απόλυση των εργαζομένων από τους κεφαλαιοκράτες (σχετικοί νόμοι, διατάξεις, αποφάσεις κ.λπ.).
Είναι φανερό ότι το κεφάλαιο ήθελε να έχει λυμένα τα χέρια του, για να μπορεί να απολύει όσους θέλει και όταν θέλει. Μήπως σήμερα δεν ανοίγει τέτοιος δρόμος;
Με τις προσπάθειες του ευρωενωσιακού κεφαλαίου για τη μείωση των μισθών, αλλά και των κοινωνικών δαπανών στο όνομα της μείωσης του λεγόμενου μισθολογικού και μη μισθολογικού «κόστους εργασίας», (η εργασία δεν είναι κόστος αυτή παράγει τον πλούτο και τα κέρδη) δηλαδή, τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, μπήκαν στο στόχαστρο ΟΛΕΣ οι κοινωνικές παροχές και τα ασφαλιστικά δικαιώματα.
Σύμφωνα με τη «Λευκή Βίβλο» η μείωση του λεγόμενου «κόστους εργασίας» μπορεί να επιτευχθεί:
-- Με τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, που χρηματοδοτούν οικογενειακά επιδόματα, ελάχιστες παροχές γήρατος, σοβαρές ασθένειες, μακροχρόνια ανεργία.
«Στις περιπτώσεις αυτές - αναφέρεται - η μείωση θα μπορούσε να αφορά αρχικά τις εισφορές, οι οποίες χρηματοδοτούν δαπάνες που εντάσσονται κανονικά στα πλαίσια της εθνικής αλληλεγγύης: οικογενειακά επιδόματα, ελάχιστες παροχές γήρατος, σοβαρές ασθένειες, μακροχρόνια ανεργία» (θέση 8.3).
-- Με τη μείωση των κοινωνικών εισφορών, που αφορούν τις «θέσεις απασχόλησης, που δεν απαιτούν ειδίκευση» (θέση 8.2). Εδώ ο ανειδίκευτος και ο νέος εργάτης αποτελούν ειδικούς στόχους στη γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου.
Και επειδή ο επιδιωκόμενος στόχος είναι η μείωση του «κόστους εργασίας», ορίζεται:
«Η μείωση αυτή θα μπορούσε να αφορά... τις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης των εργοδοτών» (θέση 9.3).
Και «Μείωση του σχετικού κόστους εργασίας σε σχέση με τους άλλους συντελεστές της παραγωγής..., με μείωση π.χ. των εισφορών των εργοδοτών για την κοινωνική ασφάλιση» (θέση 8.8).
Τίθεται ειδικότερα ως στόχος η «ελάφρυνση των κοινωνικών επιβαρύνσεων για τις επιχειρήσεις που οργανώνουν ενέργειες κατάρτισης» (θέση 7.2). Είναι αυτό που σήμερα έχει θεσμοθετηθεί ως επιδότηση των επιχειρήσεων για προσλήψεις νέων που θέλουν ή πρέπει να αποκτήσουν εργασιακή εμπειρία, όπως επίσης και η μαθητεία.
«Ασύμφορα» κρίνονταν και τα υπάρχοντα συστήματα προστασίας των ανέργων και δίνεται η εξής κατεύθυνση:
«Τα συστήματα αποζημίωσης της ανεργίας θα πρέπει να προσαρμοστούν και να βρεθούν νέες μέθοδοι, που θα επιτρέπουν την επαναδιάθεση ενός μέρους των πιστώσεων αυτών στις ενέργειες κατάρτισης. Ειδικότερα για τους μακροχρόνια άνεργους και τους νέους που προσεγγίζουν την αγορά εργασίας χωρίς ειδικότητα» (θέση 7.4).
Αυτό σήμερα έχει θεσμοθετηθεί με την επιδότηση επιχειρήσεων από τον ΟΑΕΔ με τα επιδόματα ανεργίας για προσλήψεις.
Το πάγωμα των μισθών στο επίπεδο, μιας ή δύο μονάδων κάτω από την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, η οποία μάλιστα θα καθορίζεται από τους βιομηχάνους, είναι μια από τις βασικές οδηγίες της «Λευκής Βίβλου» προς τις εθνικές κυβερνήσεις. Αναφέρεται συγκεκριμένα:
«Οι κατά κεφαλήν ονομαστικοί μισθοί δε θα πρέπει να αυξάνονται κατά ποσοστό υψηλότερο του 2-3% ετησίως» (θέση 1.5). Αυτό πρέπει να γίνεται:
«Σύμφωνα με τη βασική αρχή: παραγωγικότητα μείον μια ποσοστιαία μονάδα» (θέση 1.5)
και «τον περιορισμό των μισθολογικών αυξήσεων κάτω από την αύξηση της παραγωγικότητας» (θέση 8.8).
«Τα περισσότερα κράτη - μέλη - συμπεραίνεται - έχουν προχωρήσει κάπως προς αυτήν την κατεύθυνση με την έμφαση στην ενθάρρυνση της μείωσης των μισθών, στην αύξηση της εξωτερικής ευελιξίας της αγοράς εργασίας και στη μείωση του ρυθμού αύξησης των δαπανών κοινωνικής ασφάλισης» (θέση 8.6).
«Οσον αφορά τη μείωση του κόστους εργασίας - σημειώνεται - έχουν υποβληθεί προτάσεις π.χ. για τη σύνδεση του επιπέδου αποδοχών με την αποδοτικότητα των επιχειρήσεων και την παραγωγικότητα, ώστε να διευκολύνονται οι προσλήψεις νέων» (θέση 8.2).
Αυτό, βέβαια, «εναπόκειται στις επιχειρήσεις να τη βελτιώσουν μέσω των δυνατοτήτων πολύπλευρης απασχόλησης, της ολοκληρωμένης οργάνωσης της εργασίας, της ευελιξίας του χρόνου εργασίας (ανάπτυξη της μερικής ή της καταμερισμένης εργασίας) και των αμοιβών με βάση την απόδοση» (Μέρος ΑΙ).
Επίσης, στο όνομα, τάχα, της δημιουργίας κατάλληλων συνθηκών για τη μαθητεία, κατάρτιση και πρακτική άσκηση των νέων, προτείνεται η κατάργηση της αμοιβής τους με τον κατώτερο επίσημο βασικό μισθό και η καταβολή μειωμένων εισφορών κοινωνικής ασφάλισης, πράγμα που σταδιακά τους βγάζει εκτός συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.
Στη «Λευκή Βίβλο» υπογραμμίζεται σχετικά, ότι:
«Για να διευκολύνεται η απασχόληση των νέων, προτείνεται να καθιερωθεί μεγαλύτερη ευελιξία ως προς τον ελάχιστο μισθό, τις μειωμένες κοινωνικές εισφορές ή άλλους όρους της σύμβασης, π.χ. μέσω της θέσπισης ευέλικτων συστημάτων μαθητείας, κατάρτισης ή πρακτικής άσκησης» (θέση 8.2).
ΣΤΗ «ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟ» Η ΡΙΖΑ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ
Αν αναφερόμαστε σήμερα στη «Λευκή Βίβλο» με βασικούς άξονες την Ανάπτυξη - Ανταγωνιστικότητα - Απασχόληση που εγκρίθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 10-11/12/1993, είναι για να θυμίσουμε ότι τα θεμέλια για τα σημερινά αντεργατικά μέτρα μπήκαν από τότε, το 1993, ενώ δόθηκε συνέχεια με τη στρατηγική της Λισαβόνας το 2000 και βεβαίως τώρα με τη στρατηγική «ΕΕ 2020». Ενδιάμεσα διάφορες Σύνοδοι Κορυφής της ΕΕ εξειδίκευαν αντεργατικά μέτρα, αλλά στην Ελλάδα, συγκριτικά με άλλες χώρες της ΕΕ, άργησαν να περάσουν πολλά απ' αυτά και βασικό εμπόδιο ήταν η δράση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. Να θυμίσουμε μόνο τις μεγάλες απεργιακές διαδηλώσεις ενάντια στον αντιασφαλιστικό νόμο Γιαννίτση το 2000, που τον απέσυρε τότε η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.
Επομένως, οι εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων έχουν τη βάση τους στη «Λευκή Βιβλο».
Ας δούμε όμως τις βασικές αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που επεξεργάστηκε η ΕΕ με τη «Λευκή Βίβλο» στις εργασιακές σχέσεις στην Κοινωνική Ασφάλιση, στους μισθούς και τις Συλλογικές Συμβάσεις.
Λέει η «Λευκή Βίβλος»: «Τα άτομα, τα οποία έχουν ήδη εργασία πρέπει να πειστούν ότι... η αλληλεγγύη που θα δείξουν με την αποδοχή ορισμένων θυσιών θα καταλήξει στη δημιουργία θέσεων απασχόλησης για εκείνους, οι οποίοι είναι σήμερα άνεργοι» (θέση 1.6.).
Oι κύριες κατευθύνσεις της «Λευκής Βίβλου» για την υλοποίηση αυτής της βασικής για το κεφάλαιο επιδίωξης σημαίνει αύξηση της εκμετάλλευσης και συνδυάζεται με μειώσεις μισθών, ευέλικτες εργασιακές σχέσεις χτύπημα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Κι ήταν αρκετά σαφείς ως προς αυτό. Ελεγαν, λοιπόν:
-- Πάγωμα των πραγματικών μισθών εργασίας μέχρι το 2000.
-- Μοίρασμα της ανεργίας ανάμεσα σε εργαζομένους και ανέργους, με τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης και τη μετατροπή όλων σε ημι-απασχολούμενους, ημι-αμειβόμενους και ημι-ασφαλισμένους.
-- Κατάργηση των εργοδοτικών εισφορών στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, δηλαδή ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ του!
-- Κατάργηση κάθε «ακαμψίας» στο χρόνο και στους όρους απασχόλησης και πλήρη ελαστικοποίηση, ώστε ο εργοδότης να μπορεί να προσλαμβάνει όπως θέλει και για όσο θέλει, να απολύει όποτε θέλει και όσους θέλει!
Σαφής είναι η κατεύθυνση της «Λευκής Βίβλου» για το ξεπέρασμα δυσκαμψιών των ρυθμίσεων, που καθορίζουν τη διάρκεια της εργασίας στην Ευρώπη σε 37-39 ώρες. Προκειμένου να εξαλειφθούν αυτά τα εμπόδια, πρέπει, ανάλογα με τις διατάξεις που ισχύουν σε κάθε χώρα, να ΑΝΑΘΕΩΡΗΘΕΙ, η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ «(...), οι συμβατικές πρακτικές (...) και να απλοποιηθεί σε πολλές περιπτώσεις ο υπολογισμός των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων» (Μέρος ΑΙ). Ετσι άνοιγε ο δρόμος για την κατάργηση του 8ωρου.
Η κατάργηση του θεσμοθετημένου σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, σε συνδυασμό με τη θέση ότι «η διευθέτηση του χρόνου εργασίας μπορεί να αποβεί σε όφελος της ανταγωνιστικότητας και της διατήρησης ή δημιουργίας θέσεων εργασίας, μόνο στο πλαίσιο αποκεντρωμένης προσέγγισης σε επίπεδο εκάστης επιχείρησης» (Μέρος ΑΙ), αποδυναμώνει δραστικά, και εξουδετερώνει τις εθνικές και κλαδικές συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις, αποσκοπεί στην πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης.
Το οχτάωρο και οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας χαρακτηρίζονται ως οι μεγάλες «ακαμψίες» (!) στην αγορά της εργασίας και αναζητείται η «ευελιξία», κυρίως μέσω του μειωμένου ωραρίου και των συμβάσεων ορισμένου χρόνου. «Η καθιέρωση της μεγαλύτερης ευελιξίας - αναφέρεται - πρέπει να γίνει σε θέματα οργάνωσης της εργασίας, π.χ. καταργώντας τα εμπόδια που καταστούν δυσχερέστερη ή πιο δαπανηρή την απασχόληση, με μειωμένο ωράριο: ή τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου».
Η ευελιξία αυτή του χρόνου εργασίας συνδέεται άμεσα με το λεγόμενο «ελαστικό ωράριο» σε ετήσια βάση. Αυτό σημαίνει ότι οι κεφαλαιοκράτες θα μπορούν να χρησιμοποιούν την εργατική δύναμη, όπως και όσο θέλουν, αρκεί αυτό να μην ξεπερνάει το συνολικό άθροισμα των ωρών κανονικής απασχόλησής της σε ετήσια βάση. Δηλαδή, ανάλογα με τον αθροιστικό συμψηφισμό σε 12μηνη βάση, το κεφάλαιο θα έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί την εργατική δύναμη ανάλογα με τις ανάγκες του. Στη διάρκεια του χρόνου θα μπορεί να απασχολεί την εργατική δύναμη περισσότερες ή λιγότερες ώρες πότε τον ένα και πότε τον άλλο μήνα. Συγκεκριμένα, αναφέρεται:
«Οσον αφορά την κατανομή του χρόνου εργασίας, έχουν γίνει προτάσεις για υπολογισμό των ωρών εργασίας σε ετήσια βάση ή για θέματα μείωσης των ωρών εργασίας σε περιόδους ύφεσης» (θέση 8.2.).
Η μεγαλύτερη αυτή ευελιξία του χρόνου εργασίας επιχειρείται να γίνει και με:
«Μειώσεις στις ώρες εργασίας υπολογισμένες σε ετήσια βάση και ευνοϊκή αντιμετώπιση των αδειών για λόγους σταδιοδρομίας και κατάρτισης, καθώς και για προσωπικούς λόγους» (θέση 8.8.).
«Υπάρχει... ανάγκη - γράφουν - για μεγάλες μεταρρυθμίσεις της αγοράς εργασίας, μέσω της καθιέρωσης μεγαλύτερης ευελιξίας στην οργάνωση της εργασίας και την κατανομή του χρόνου εργασίας...» (θέση 8.2.).
Κάθε αναφορά της «Λευκής Βίβλου» στη μείωση του κανονικού ωραρίου εργασίας οι συντάκτες της «Λευκής Βίβλου» σημαίνει ευέλικτη εργασία. Οι συντάκτες της είναι σαφέστατοι: «Μειώνοντας το κανονικό ωράριο, αυξάνεται ο αριθμός των θέσεων εργασίας με μερική απασχόληση» (θέση 8.3). Κάνουν επίσης λόγο για «προσαρμογή του νομικού πλαισίου, έτσι ώστε εκείνοι που επιθυμούν(!) να εργαστούν λιγότερες ώρες, να μην πρέπει να υποστούν απώλειες από πλευράς κοινωνικής προστασίας και όρων απασχόλησής τους» (θέση 8.8).
Στο ίδιο κεφάλαιο προβλέπεται και κυκλική εναλλαγή σε θέσεις απασχόλησης ή επί λέξει «θέσπιση μέτρων παροχής κινήτρων για την κάλυψη των νέων ευκαιριών για απασχόληση από εγγεγραμμένους ανέργους, μέσω π.χ. συστημάτων κυκλικής εναλλαγής σε θέσεις απασχόλησης» (θέση 8.8).
Ελεύθερες - ορίζονται - οι μετακινήσεις, μετατάξεις προσωπικού, αίροντας τα «εμπόδια της κινητικότητας, είτε αυτή είναι κλαδική, γεωγραφική ή κινητικότητα στο εσωτερικό των επιχειρήσεων» (θέση 8.2).
Σ' αυτά τα πλαίσια επιτάσσεται ότι πρέπει να προσαρμοστεί ο θεσμός των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων:
«Η ανάπτυξη και ευελιξία - αναφέρεται - πρέπει να αντανακλώνται στις κανονιστικές ρυθμίσεις και στα συστήματα συλλογικής διαπραγμάτευσης, διευκολύνοντας τη βελτίωση της προσαρμογής στα χαρακτηριστικά των τοπικών αγορών και των επιχειρήσεων» (θέση 8.2).
Απώτερος σκοπός του ευρωπαϊκού κεφαλαίου είναι αυτή η κινητικότητα της εργατικής δύναμης να μετεξελιχθεί από το εθνικό επίπεδο σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Αυτό αναφέρεται ρητά στη «Λευκή Βίβλο». (Ελευθερία κίνησης εργατικού δυναμικού).
«Ο γενικότερος στόχος πρέπει να είναι η ενθάρρυνση της μετεξέλιξης των εθνικών αγορών εργασίας προς μια κοινοτική αγορά εργασίας» (θέση 8.9.).
Επίσης, τονίζουν:
«Τα στεγανά που υφίστανται μεταξύ των διαφόρων επαγγελμάτων παρεμποδίζουν τόσο την κινητικότητα των εργαζόμενων, όσο και την ανακατάταξη των ανέργων. Στο πλαίσιο συλλογικών διαπραγματεύσεων θα πρέπει να καθοριστούν δυνατότητες διεπαγγελματικής κινητικότητας» (Μέρος ΑΙ).
Και ότι «οι εθνικές αρχές πρέπει να δώσουν έμφαση στην ποιοτική στάθμη της εκπαίδευσης και στη συμβατότητά της, έτσι ώστε να παρέχονται περισσότερες δυνατότητες μετάβασης από μια ειδικότητα σε άλλη» (Μέρος ΑΙ). (Απασχολήσιμοι, επανακατάρτιση κ.λπ.).
Στον όρο «ευελιξία της αγοράς της εργασίας» περιλαμβάνεται και η δυνατότητα ομαδικών απολύσεων, όπως και η πρόσληψη προσωπικού μερικής απασχόλησης.
Σχετικά μ' αυτό σημειώνεται: «Σε πολλές χώρες του Νότου η νομοθεσία που διέπει τους όρους απόλυσης των εργαζομένων με συμβάσεις απεριόριστου χρόνου διαρκείας πρέπει να χαλαρώσει». (Μέρος ΑΙ).
Με την πλήρη απελευθέρωση του ορίου των απολύσεων επιδιώκεται η κατάργηση όλων των εμποδίων, ακόμα και αυτού του ελάχιστου περιορισμού που υπάρχει σήμερα στην ομαδική απόλυση των εργαζομένων από τους κεφαλαιοκράτες (σχετικοί νόμοι, διατάξεις, αποφάσεις κ.λπ.).
Είναι φανερό ότι το κεφάλαιο ήθελε να έχει λυμένα τα χέρια του, για να μπορεί να απολύει όσους θέλει και όταν θέλει. Μήπως σήμερα δεν ανοίγει τέτοιος δρόμος;
Με τις προσπάθειες του ευρωενωσιακού κεφαλαίου για τη μείωση των μισθών, αλλά και των κοινωνικών δαπανών στο όνομα της μείωσης του λεγόμενου μισθολογικού και μη μισθολογικού «κόστους εργασίας», (η εργασία δεν είναι κόστος αυτή παράγει τον πλούτο και τα κέρδη) δηλαδή, τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, μπήκαν στο στόχαστρο ΟΛΕΣ οι κοινωνικές παροχές και τα ασφαλιστικά δικαιώματα.
Σύμφωνα με τη «Λευκή Βίβλο» η μείωση του λεγόμενου «κόστους εργασίας» μπορεί να επιτευχθεί:
-- Με τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, που χρηματοδοτούν οικογενειακά επιδόματα, ελάχιστες παροχές γήρατος, σοβαρές ασθένειες, μακροχρόνια ανεργία.
«Στις περιπτώσεις αυτές - αναφέρεται - η μείωση θα μπορούσε να αφορά αρχικά τις εισφορές, οι οποίες χρηματοδοτούν δαπάνες που εντάσσονται κανονικά στα πλαίσια της εθνικής αλληλεγγύης: οικογενειακά επιδόματα, ελάχιστες παροχές γήρατος, σοβαρές ασθένειες, μακροχρόνια ανεργία» (θέση 8.3).
-- Με τη μείωση των κοινωνικών εισφορών, που αφορούν τις «θέσεις απασχόλησης, που δεν απαιτούν ειδίκευση» (θέση 8.2). Εδώ ο ανειδίκευτος και ο νέος εργάτης αποτελούν ειδικούς στόχους στη γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου.
Και επειδή ο επιδιωκόμενος στόχος είναι η μείωση του «κόστους εργασίας», ορίζεται:
«Η μείωση αυτή θα μπορούσε να αφορά... τις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης των εργοδοτών» (θέση 9.3).
Και «Μείωση του σχετικού κόστους εργασίας σε σχέση με τους άλλους συντελεστές της παραγωγής..., με μείωση π.χ. των εισφορών των εργοδοτών για την κοινωνική ασφάλιση» (θέση 8.8).
Τίθεται ειδικότερα ως στόχος η «ελάφρυνση των κοινωνικών επιβαρύνσεων για τις επιχειρήσεις που οργανώνουν ενέργειες κατάρτισης» (θέση 7.2). Είναι αυτό που σήμερα έχει θεσμοθετηθεί ως επιδότηση των επιχειρήσεων για προσλήψεις νέων που θέλουν ή πρέπει να αποκτήσουν εργασιακή εμπειρία, όπως επίσης και η μαθητεία.
«Ασύμφορα» κρίνονταν και τα υπάρχοντα συστήματα προστασίας των ανέργων και δίνεται η εξής κατεύθυνση:
«Τα συστήματα αποζημίωσης της ανεργίας θα πρέπει να προσαρμοστούν και να βρεθούν νέες μέθοδοι, που θα επιτρέπουν την επαναδιάθεση ενός μέρους των πιστώσεων αυτών στις ενέργειες κατάρτισης. Ειδικότερα για τους μακροχρόνια άνεργους και τους νέους που προσεγγίζουν την αγορά εργασίας χωρίς ειδικότητα» (θέση 7.4).
Αυτό σήμερα έχει θεσμοθετηθεί με την επιδότηση επιχειρήσεων από τον ΟΑΕΔ με τα επιδόματα ανεργίας για προσλήψεις.
Το πάγωμα των μισθών στο επίπεδο, μιας ή δύο μονάδων κάτω από την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, η οποία μάλιστα θα καθορίζεται από τους βιομηχάνους, είναι μια από τις βασικές οδηγίες της «Λευκής Βίβλου» προς τις εθνικές κυβερνήσεις. Αναφέρεται συγκεκριμένα:
«Οι κατά κεφαλήν ονομαστικοί μισθοί δε θα πρέπει να αυξάνονται κατά ποσοστό υψηλότερο του 2-3% ετησίως» (θέση 1.5). Αυτό πρέπει να γίνεται:
«Σύμφωνα με τη βασική αρχή: παραγωγικότητα μείον μια ποσοστιαία μονάδα» (θέση 1.5)
και «τον περιορισμό των μισθολογικών αυξήσεων κάτω από την αύξηση της παραγωγικότητας» (θέση 8.8).
«Τα περισσότερα κράτη - μέλη - συμπεραίνεται - έχουν προχωρήσει κάπως προς αυτήν την κατεύθυνση με την έμφαση στην ενθάρρυνση της μείωσης των μισθών, στην αύξηση της εξωτερικής ευελιξίας της αγοράς εργασίας και στη μείωση του ρυθμού αύξησης των δαπανών κοινωνικής ασφάλισης» (θέση 8.6).
«Οσον αφορά τη μείωση του κόστους εργασίας - σημειώνεται - έχουν υποβληθεί προτάσεις π.χ. για τη σύνδεση του επιπέδου αποδοχών με την αποδοτικότητα των επιχειρήσεων και την παραγωγικότητα, ώστε να διευκολύνονται οι προσλήψεις νέων» (θέση 8.2).
Αυτό, βέβαια, «εναπόκειται στις επιχειρήσεις να τη βελτιώσουν μέσω των δυνατοτήτων πολύπλευρης απασχόλησης, της ολοκληρωμένης οργάνωσης της εργασίας, της ευελιξίας του χρόνου εργασίας (ανάπτυξη της μερικής ή της καταμερισμένης εργασίας) και των αμοιβών με βάση την απόδοση» (Μέρος ΑΙ).
Επίσης, στο όνομα, τάχα, της δημιουργίας κατάλληλων συνθηκών για τη μαθητεία, κατάρτιση και πρακτική άσκηση των νέων, προτείνεται η κατάργηση της αμοιβής τους με τον κατώτερο επίσημο βασικό μισθό και η καταβολή μειωμένων εισφορών κοινωνικής ασφάλισης, πράγμα που σταδιακά τους βγάζει εκτός συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.
Στη «Λευκή Βίβλο» υπογραμμίζεται σχετικά, ότι:
«Για να διευκολύνεται η απασχόληση των νέων, προτείνεται να καθιερωθεί μεγαλύτερη ευελιξία ως προς τον ελάχιστο μισθό, τις μειωμένες κοινωνικές εισφορές ή άλλους όρους της σύμβασης, π.χ. μέσω της θέσπισης ευέλικτων συστημάτων μαθητείας, κατάρτισης ή πρακτικής άσκησης» (θέση 8.2).
ΜΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ: NON PASARAN
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου