Κατάματα την πραγματικότητα..

Του Ευγένιου Ανδρικόπουλου

Η πολυπόθητη και από εικοσαετίας μεθοδικά σχεδιασμένη πολιτική πολυδιάσπαση επετεύχθη . Το καθεστώς της εργολαβικής διαπλοκής που προ πάντων πήρε υπό τον έλεγχό του την σαρωτική ισχύ των ιδιωτικών Μέσων Μαζικών Εγκλημάτων, ξεκίνησε από το πρωί της πρώτης ημέρας της τελευταίας δεκαετίας του περασμένου αιώνα, την αποκλειστική παραγωγή ασπόνδυλων δημοσίων ανδρών με ημερομηνία λήξης όπως τα γιαούρτια, έτσι ώστε να μην κινδυνεύσει ποτέ ξανά από τον επονομαζόμενο «κοινό πολιτικό παρανομαστή».

Δηλαδή. Την απαστράπτουσα προσωπικότητα ή την δυναμική ομάδα ατόμων που θα συγκέντρωνε τον μέγιστο βαθμό των πολιτικών αριθμητών, γιατί θα είχε ή θα είχαν φωτιστεί από τους κοινωνικούς τους αγώνες και όχι από τους προβολείς των τηλεοπτικών στούντιο. Και το πέτυχε δια των τηλεοπτικών αποκλεισμών. Την περιβόητη μαύρη λίστα.

Εντός αυτής καταγράφονταν τα ονόματα των φερόντων (κατά τα κορυφαία αρπακτικά ) αιρετικές απόψεις που θα έπρεπε να πνιγούν εν τη γενέσει τους γιατί θα έθεταν σε κίνδυνο την παντοδύναμη κυριαρχία του οικονομικού κατεστημένου. Του κεντρικού διαχειριστικού συστήματος των παρασιτικών χρηματιστηριακών κεφαλαίων, των τύπου Σόρος «foundations for democracy», του αριστοκρατικού κηφηναριού των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των παραφυάδων τους στο πολιτικό προσωπικό.

Απερίσπαστοι έτσι παρήγαγαν τα πολιτικά ανταλλακτικά της καθεστωτικής μηχανής τους.. Πολιτικοί σαλτιμπάγκοι αμφισβητούμενης ηθικής και κοινωνικής παιδείας αλλά και ελεγχόμενης εθνικής συνείδησης όπως οι Σημίτης Καραμανλής Ντόρα Καρατζαφέρης Κουβέλης Σαμαράς Βενιζέλος Παπανδρέου Γ ΄, στην εύρυθμη λειτουργία της μετείχαν και εξακολουθούν. 

Και για να βοηθηθούν στο έργο τους προήγαγαν τον τηλεοπτικό «παλιμπαιδισμό», κατά πως έχει γράψει ο Βάρναλης για την κουλτούρα της πολιτιστικής παρακμής. 
Την λογική των fast foods.. 
Ο κενός πρωτεϊνών προβληματισμού αλλά εύπεπτος -πρωτίστως πολιτικός και δευτερευόντως πολιτιστικός- λόγος οποίος αναλωνόταν από τον λαό άμα τη εκφορά του από το ηχοεικαστικό κατιναριό. Στόμωνε έτσι το κεφάλι αλλά υποσιτιζοταν ο νους. Ώσπου όταν θα ερχόταν η στιγμή που θα διαπίστωνε πως μπορεί να χόρταινε αλλά δεν αναπτυσσόταν, όπως επί παραδείγματι τώρα, θα είχε ήδη απομακρυνθεί αρκετά του ταμείου για να αναζητήσει τις ευθύνες.

Απέναντι σε αυτό το απειλητικό βουητό του καταστροφικού σεισμού, υπήρχε βεβαίως η κομμουνιστική αριστερά η οποία πράγματι είχε σημάνει συναγερμό.. Από την εποχή της Λευκής Βίβλου.. Τα λευκά κελιά της εργασιακής απομόνωσης που προετοίμαζε το Ευρωπαϊκό οικονομικό ιερατείο δια μέσου του Ευρωσυντάγματος ή της Ευρωσυνθήκης επί του οποίου μια ήταν η κυρίαρχη λέξη. Ο ανταγωνισμός.

Ούτε καν ο συναγωνισμός. Η μεταξύ των εργαζομένων ευγενής άμιλλα για την βελτίωση των συνθηκών παραγωγής προϊόντων που θα οδηγούσαν τους λαούς της γηραιάς Ηπείρου στην ευημερία. Μεσαίωνας διαλαλούσε το ΚΚΕ και εκ των πραγμάτων δικαιώθηκε. Αλλά με τα εκλογικά του ποσοστά ισχαιμικά, ο ήχος του εμπρός στις υπερσύγχρονες τηλεοπτικές ντουντούκες ακουγόταν όπως ένα τρανζιστοράκι μιας παρωχημένης εποχής. Σαν να απευθυνόταν στα μέλη μιας λέσχης πολιτικών οραματιστών. Ο ισοπεδωμένος λαός ωστόσο δεν είναι λέσχη και κυρίως δεν είναι λέσχη πολιτικών οραματιστών.

Όφειλε έτσι να επινοήσει τρόπους ενίσχυσης της φωνής του και όχι να περιχαρακωθεί πίσω από το βολικό άλλοθι τού όστις θέλει πίσω μου ελθείν, ή κατά κόσμο πίσω μου στρατευτεί. Και δεν μπορεί να προβάλλεται ισοβίως το άλλοθι της αρνητικής προδιάθεσης του λαού εξ αιτίας της εγκεφαλικής πλύσης που έχει ο αυτός υποστεί μετεμφυλιακά έναντι του κομμουνισμού. 

(θα σου πάρει το σπίτι η Παπαρήγα.. Τώρα του το παίρνει η τράπεζα στην καλλίτερη περίπτωση επειδή  στην χειρότερη του παίρνει την ζωή με τις αυτοκτονίες..)

Υπό αυτές τις συνθήκες πολιτικής πίεσης και θερμοκρασίας ο κομμουνισμός φαντάζει ενώπιόν του ως οι Ομηρικοί νήσοι των Μακάρων.. Η υπόσχεση ενός επίγειου παραδείσου. Παρά ταύτα βάλτωσε.. Η βάση του δεν διευρύνθηκε Για να αποκαλυφθεί η αρχαία σκουριά που σταθερά επικαλύπτει με επιχρίσματα -υπαρκτών είναι η μαύρη αλήθεια- κινδύνων.. Ποια είναι αυτή;

Ο διαχρονικός του φόβος της κομματικής αλλοτρίωσης. Μα οι ιδέες δεν είναι εμπράγματες αξίες επί των οποίων την φύλαξη αναλαμβάνουν σεκιουριτάδες, ιδία δε οι ευγενείς και πανανθρώπινες ιδέες του σοσιαλισμού, Έτσι όποιος φοβάται μήπως πέσει δεν πετάει ποτέ.. Κι όποιος δεν πετάει ποτέ μια ζωή θα σέρνεται.. Αν επομένως το ΚΚΕ θέλει πράγματι να απογειωθεί απλώς συνδέει γερά τα φτερά των ιδεών του στο σώμα του λαού τον οποίο οφείλει πλέον να εμπιστευτεί και να ανοιχτεί.. Πας μη κομμουνιστής δεν είναι βάρβαρος!!

Από την άλλη …η «άλλη αριστερά». Το ανάστροφο της προηγούμενης. Αυτή που καθώς δείχνουν οι αιφνιδίως προβληθείσες εξουσιαστικές της ανάγκες, θα αναλάβει να γίνει χαλίφης στην θέση του χαλίφη.

Προετοιμάζεται ήδη προβάλλοντας μια.. άλλη, αλλά αβάσταχτη ελαφρότητα, του ολοκαίνουργιου κομματικού της είναι. Λειαίνονται μέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο οι γωνίες του καταγγελτικού της λόγου και την θέση του παίρνει ο εξωραϊστικός ενός φιλολογικού ομίλου.

Μέρα με την ημέρα χάνονται στο προεκλογικό άπειρο οι κατά τα πρότυπα της Ισλανδίας κακόηχες φράσεις του τύπου, επανέλεγχος του χρέους από ανεξάρτητη επιτροπή, (γιατί ενδέχεται να σταλούν δια βίου τραπεζίτες υπουργοί και πρωθυπουργοί στην στενή), και παραπέμπεται σε ένα αδηλο μέλλον, όχι μόνον η επιστροφή των κλοπιμαίων, αλλά κυρίως η ανάκτηση των εργασιακών οχυρών που ισοπεδώθηκαν από τους τοκογλύφους κατακτητές. Εγχώριους και αλλοδαπούς.

Συνέπεια αυτών είναι η πρόωρη απογοήτευση όλων των κοινωνικών κινημάτων που συμπαρέσυρε στην ακατάσχετη υποσχεσιολογία της. Την αμόλησε προεκλογικά αλλά αιφνιδισθείσα από τα εκλογικά ποσοστά ξεκίνησε μέρα την μέρα να την μαζεύει σαν χαρταετό. Από το πρώτο βράδυ της καθαρής μετεκλογικής της Δευτέρας. Επειδή αποκαλύφθηκε πεντακάθαρα πως ο πολιτικός δρόμος που πήρε ο χαρταετός στον ορίζοντα, ήταν κατά την Αργεντινή, η οποία κατέληξε σήμερα στον καπιταλισμό με ανθρώπινο προσωπο ή προσωπείο.

Θυσιάστηκε και εκεί αντιστοίχως όλο το υπέροχο, το ολοζώντανο κίνημα των Πικετέρος με τις κοινόχρηστες κουζίνες και τα περισσότερα των διακοσίων διευθυνόμενα από τους εργαζόμενους εργοστάσια, το οποίο αντί επανάστασης όπως δια ροπάλου απαίτησε, μοιράστηκε κατά πως γράφει ο Benjamin Dangl, τα ψίχουλα της οικογένειας Κίρχνερ. Όμως αυτό δεν είναι αριστερά, αλλά πεφωτισμένη δεξιά!!

Και εν μέσω τώρα της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής δίνης ο πολύπαθος λαός. Ο λαός που περιστρέφεται του εαυτού του με ταχύτητες ασύλληπτες.. Τέτοιες που όπως δηλώνει ως υπόθεση εργασίας η πολιτική επιστήμη με όρους όμως φυσικούς, μπορεί ψηφίζοντας εσφαλμένα και να αυτογαμηθεί.