Δέκα επιχειρήματα εναντίον μας και ισάριθμες απαντήσεις
Του Αλέξανδρου Μπίστη (albist@gmail.com)
Η επίθεση κατά της Αριστεράς γίνεται χωρίς διαχωρισμούς, με τσουβάλιασμα επιμέρους απόψεων που αποδίδονται συνολικά στον χώρο, αποσκοπώντας να πλήξουν και να περιθωριοποιήσουν συνολικά την «επικίνδυνη» αριστερή ιδεολογία. Από τη Ν.Δ., που εξέδωσε σχετικό non paper, και τον πρόεδρό της, που αφιέρωσε σχεδόν 800 λέξεις στη συνεδρίαση της Κ.Ε. του κόμματός του, ως τον νέο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ε. Βενιζέλο και τον πρόεδρο του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλο, η ενορχηστρωμένη επίθεση στην Αριστερά έχει προαναγγελθεί και αναμένεται να ενταθεί στον δρόμο προς τις κάλπες.
Συνολικά, η επίθεση μπορεί να συνοψιστεί στο εξής κυκλικό σχήμα:
* Η Αριστερά δεν έχει προτάσεις
* Η Αριστερά έχει προτάσεις ανεδαφικές και ανεφάρμοστες
* Η Αριστερά έχει προτάσεις που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν, αλλά, αν εφαρμόζονταν, θα οδηγούσαν στη διάλυση της οικονομίας και της κοινωνίας και στη διεθνή απομόνωση της χώρας
* Άρα η Αριστερά δεν έχει προτάσεις.
Θα μπορούσε κανείς να χωρίσει τις επιθέσεις σε βάρος της Αριστεράς σε δύο βασικές κατηγορίες: α) σε εκείνες που επιχειρούν να απαξιώσουν τις προτάσεις επί οικονομικών θεμάτων και β) σ’ εκείνες που στοχεύουν τη συνολική απονομιμοποίηση της αριστερής ιδεολογίας και την ενοχοποίησή της για όλα τα δεινά που υφίσταται η χώρα. Αυτές διατυπώνονται κυρίως με συνειδητές διαστρεβλώσεις και συκοφαντίες, αλλά και με κραυγαλέα αντιστροφή της πραγματικότητας, επιχειρώντας να αποδώσουν στην Αριστερά την ευθύνη για όλα όσα έκαναν οι ίδιοι οι πολιτικοί αντίπαλοί της.
Σ’ αυτό το σημείωμα επιχειρούμε, σε τρία μέρη, μια κωδικοποίηση και ανταπάντηση στη δεύτερη κατηγορία, καθώς η πρώτη καλύπτεται σε άλλα σημειώματα τεκμηρίωσης οικονομικών ζητημάτων.
Η Αριστερά καταφεύγει στον λαϊκισμό και τη δημαγωγία. Υπόσχεται μαγικές λύσεις και προτείνει εύκολες συνταγές, αλλά δεν απαντάει στο πού θα βρεθούν τα χρήματα.
Η πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας: οι λαϊκιστές και δημαγωγοί κατηγορούν την Αριστερά γι’ αυτό που κάνουν οι ίδιοι. Η Αριστερά προτείνει λύσεις, οι οποίες όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση ούτε εύκολες ούτε μαγικές. Απαιτούν πολλή δουλειά, σημαντική αλλαγή νοοτροπίας και συσχετισμών στην ελληνική κοινωνία, συνολική αλλαγή κατεύθυνσης της χώρας με ιεράρχηση των αναγκών του λαού, των ευπαθών κοινωνικών ομάδων, των νέων, των ανέργων, των επισφαλώς εργαζόμενων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, των χαμηλοσυνταξιούχων, όλων όσοι πλήττονται από την εφαρμοζόμενη πολιτική και οδηγούνται στο κοινωνικό περιθώριο.
Η Αριστερά προτείνει Μνημόνιο για τους πλούσιους και ισχυρούς, φορολογική μεταρρύθμιση, με τη φορολόγηση της μεγάλης ιδιοκτησίας και των υψηλών εισοδημάτων, αύξηση των συντελεστών φορολόγησης των επιχειρήσεων, φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, αποφασιστική μείωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων και ανασυγκρότηση του παραγωγικού μοντέλου της οικονομίας (επενδύσεις σε έρευνα και νέες τεχνολογίες, εναλλακτικές πηγές ενέργειας κ.λπ.). Αυτός, συνοπτικά, είναι ο δρόμος εξεύρεσης πόρων για την εγγύηση της αξιοπρεπούς διαβίωσης των ανθρώπων και την ανάκαμψη της οικονομίας, σε συνδυασμό με την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας συνολικής ευρωπαϊκής λύσης για το χρέος, το οποίο δεν αποτελεί ελληνικό, αλλά πανευρωπαϊκό πρόβλημα.
Έχουν απύθμενο θράσος αυτοί που χαρίζουν 1 τρισ. ευρώ (1.000.000.000.000 ευρώ!!!) για τη σωτηρία των ευρωπαϊκών τραπεζών μας ρωτούν πού θα βρούμε τα λεφτά για να ικανοποιήσουμε τα απλά πράγματα που αποτελούν στόχο της Αριστεράς, δηλαδή τις ανάγκες του κόσμου για στέγη, τροφή, παιδεία, περίθαλψη και εργασία.
Η Αριστερά είναι ανεύθυνη, δεν επιθυμεί συμμετοχή στη διακυβέρνηση, εκπροσωπεί μια μικρή μειοψηφία. Αντί να στηρίξει την εθνική προσπάθεια εξόδου από την κρίση, καλλιεργεί και συντηρεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια για να αποκομίσει μικροπολιτικά οφέλη.
Η Αριστερά θα ήταν ανεύθυνη αν δεν κατανοούσε την επείγουσα ανάγκη ανατροπής της εφαρμοζόμενης πολιτικής, αν συναινούσε στην έστω και προσωρινή διάσωση του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος, αν δεν διακήρυττε σε όλους τους τόνους την άμεση ανάγκη αλλαγής πορείας. Η μόνη υπεύθυνη στάση είναι η ανατροπή αυτού του φαύλου πολιτικού σκηνικού, όχι για να αποκομίσει μικροπολιτικά οφέλη η Αριστερά, αλλά για να κρατηθούν στη ζωή οι πραγματικές παραγωγικές δυνάμεις, οι εργαζόμενοι/ες, οι νέοι/ες, οι άνεργοι/ες, οι συνταξιούχοι/-ες, οι άνθρωποι που ζουν στο όριο της φτώχειας, ή και κάτω από αυτό, εξαιτίας της πολιτικής που ακολούθησαν οι δυνάμεις του δικομματισμού από τη μεταπολίτευση ως σήμερα και, ιδιαιτέρως, την τελευταία δεκαετία.
Οι δυνάμεις της ευρύτερης Αριστεράς αθροίζουν σήμερα, με βάση όλες τις έρευνες κοινής γνώμης της περιόδου, ποσοστά που φτάνουν ως και το 40% της ελληνικής κοινωνίας, την ώρα που αυτοί που κυβερνούσαν τη χώρα και έχουν ακέραιη την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση μόλις και μετά βίας πλησιάζουν αντίστοιχα ποσοστά. Είναι πρόκληση να μιλούν για μειοψηφίες, αυτοί που χρόνια τώρα αποτελούν μια απειροελάχιστη μειοψηφία που αποφασίζει και ευνοείται από την κυρίαρχη πολιτική σε βάρος της τεράστιας πλειονότητας του λαού.
Η Αριστερά προτείνει τις ίδιες παλιές συνταγές για την αντιμετώπιση νέων, καινοφανών προβλημάτων. Οι ιδεολογικές επεξεργασίες της αδυνατούν να δώσουν βιώσιμες λύσεις στα πραγματικά προβλήματα των πολιτών και του τόπου.
Άλλη μια κραυγαλέα αντιστροφή της πραγματικότητας: αυτοί που πεισματικά επιμένουν στην ενίσχυση των συνταγών που μας οδήγησαν στη σημερινή κρίση κατηγορούν την Αριστερά επειδή εξακολουθεί να προτείνει, όπως έκανε πολύ πριν μπούμε σ’ αυτό το σπιράλ του θανάτου, λύσεις που, αν είχαν επικρατήσει, θα είχαν αποτρέψει την καταστροφή.
Αυτοί που επιμένουν σε πολιτικές ταυτόσημες με εκείνες του Μεσοπολέμου, οι οποίες οδήγησαν στο κραχ του 1929 και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με την άνοδο των ναζί στην εξουσία, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα στην καταστροφή (βλ. ενίσχυση Χρυσής Αυγής και κυριαρχία ακροδεξιάς ρητορικής και πρακτικής). Οι ίδιοι που δηλώνουν ευθέως ότι θέλουν να μας πάνε σε μισθούς Ρουμανίας και Βουλγαρίας, που οδηγούν τις δημόσιες δαπάνες σε επίπεδο υποσαχάριας Αφρικής, πολύ κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, μετατρέποντας τη χώρα σε τριτοκοσμική αποικία του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου, οδηγούν στη χρεωκοπία και την επιστροφή στη δεκαετία του ’50, με ακραία φτώχεια και μαζική μετανάστευση.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και σήμερα, η ολική καταστροφή δεν είναι αναπότρεπτη αν ο λαός αλλάξει κατεύθυνση και συμπαραταχθεί με την Αριστερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου