Της σκούπας το... ανάγνωσμα

Κάνατε τον οίκο του πατρός μου οίκον εμπορίου, ανέκραξε ο Ναζωραίος και πήρε το φραγγέλιο, μαστίγιο δηλαδή, και πλάκωσε στο ξύλο τους σαράφηδες, τους αργυραμοιβούς, τους ληστές τοκογλύφους με τα παγκάκια τα στημένα έξω από το Ναό. Κι ύστερα έξαλλος αναποδογύρισε τα μαγαζάκια τους, κλώτσησε την πραμάτεια τους, βοηθούμενος προφανώς κι από μαθητές και πλήθος που όμως δεν πρόλαβαν μήτε διανοήθηκαν να τον σταματήσουν. Κατάπληκτοι οι... πιστοί, με εγκεφαλικό οι... πνευματικοί ταγοί τους, είδαν τον υιό του Ανθρώπου κατά τον ίδιον, τον υιό του Θεού κατά τους αντιπάλους του, να βγαίνει εκτός δεδομένου εαυτού μπροστά στην Αγορά και τη θεοποίησή της, έξαλλος για το εκμεταλλευτικό πάρτι των πιστών άμα τε και αφελών της εποχής. Σ' αυτό το επεισόδιο, παράξενο πώς, για τη διασάλευση της τάξης δεν παρενέβησαν οι δυνάμεις των επικυρίαρχων Ρωμαίων. Ούτε κοόρτη δεν εμφανίστηκε. Αφησαν οι λεγεωνάριοι τους ιθαγενείς να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους με τα παζάρια και τους επιτόπιους θεούς τους. 

Υστερα από αιώνες κι ύστερα από πολλές σταυροφορίες, το θεμελιωμένο από μαρτυρήσαντα μαθητή του θυμωσιάρη θεού Βατικανό, με τις τράπεζες και την ελβετική φρουρά του, με τις μπίζνες του και τις ιεραποστολές του, έγινε και παραμένει ένας γίγαντας του κεφαλαίου και κτηματομεσίτης ολκής. Σε ανταγωνισμό με άλλα λιγότερο ή περισσότερο πλούσια «πνευματικά» κέντρα - πατριαρχεία, που θυμούνται το πνεύμα του θεού μόνον όταν αφήνουν απλήρωτους τους εργαζόμενους σ' αυτά ή παρηγορούν τους φτωχούς που παράγουν με τη σέσουλα οι διάσπαρτοι πάγκοι των λαθρεμπόρων των εθνών, οι πολιτικοί της πανάρχαιας καπιταλιστικής πολιτικής. Απέμειναν και μερικοί χριστιανοί, όπως και μουσουλμάνοι και βουδιστές και σαμάνοι κι άλλοι υποκειμενικά εκφρασμένοι ως θρησκευάμενοι, που ομολογούν με έργα την πίστη τους σε ελεήμονα και φιλεύσπλαχνο θεό, δυσδιάκριτοι ανάμεσα σε ομόθρησκους έμπορους της πίστης και λάτρεις του... ίματζ, της ευγενούς εικόνας του κτήνους δηλαδή, που προσφέρει η ιερή αγελοποίηση.

Είναι αυτοί που διαχρονικά ντρέπονται για τις γενοκτονίες, τις σταυροφορίες, τις καθάρσεις των κοινωνιών με εντολές αφεντικών, μπερδεμένοι ανάμεσα σε στίφη σταυροκοπούμενων και γονατιζόντων. Αυτών οι οποίοι παρακαλάνε να βοηθήσει το πνεύμα του θεού να βρεθεί πετρέλαιο στην αυλή τους, κρυμμένος θησαυρός στον τοίχο τους, λαχείο στο πορτοφόλι τους και κανάς καλός γάμος για τα παιδιά τους για να μην πούμε για καμιά ΑΟΖ στον τόπο τους. Μ' αυτό το ιστορικό, κοινωνιολογικό και πολιτισμικό σκηνικό στις σημερινές παραστάσεις πρωταγωνιστεί ο δίκαιος θυμός των πολιτών, η δίκαιη απελπισία των απόκληρων μεταναστών και κατά περίσταση μια χρυσαυγή πασπαλισμένη με χρυσοχοΐδια κατσαριδόσκονη που απολυμαίνει το καμίνι της πρωτεύουσας και τα παγκάρια των επαρχιών της.

Από τότε που ο θυμός έγινε θαύμα, πωλείται σε συσκευασία ακριβή, είτε ως φάρμακο είτε ως φαρμάκι. Η διαχείρισή του έγινε χειραγώγηση μαζών. Πολιτική που βαφτίστηκε πότε εκτόπιση, πότε εξορία, πότε Αουσβιτς, πότε Γκουαντάναμο, πότε σε πρώιμο στάδιο εκτέλεσης θεάρεστου έργου... σκούπα. Προσοχή στη γλώσσα σύντροφοι! Αυτή είναι πρωτίστως η... πατρίδα εν κινδύνω. Γιατί η γλώσσα είναι ζωντανή και υπαρκτή μόνον όταν μιλιέται και γράφεται από το λαό που την φέρει κι όταν δουλεύει κι όταν ερωτεύεται κι όταν ονειρεύεται κι όταν πολεμάει.

Το σύνδρομο του Σωτήρα, η άμεση και βίαιη κάθαρση της κοινωνίας από τα οικονομικά της παράσιτα, τους φτωχούς κι ευάλωτους σε λουμπενοποίηση ντόπιους και ξένους μετανάστες, η απολύμανση χώρων από τους εκάστοτε «ακάθαρτους» περνάει από γκουλάγκ και γκέτο, ανακατεύει τις αντικειμενικές συνθήκες ζωής με το θυμικό των βασανισμένων μαζών και τότε το ίματζ, η εικόνα του θυμωμένου θεού, περνάει στα χέρια της απάνθρωπης εξουσίας. Τότε ο Πακιστανός γίνεται σκυλί γιατί κόβει με τα δόντια το δάχτυλο του οργάνου της τάξης και ο δικτάτωρ λευκός άνθρωπος παίρνει τη σκούπα ανά χείρας και καθαρίζει την πόλη από τα σκουπίδια. Ανθρωποι είναι. Αλλά άμα δεν τους πεις έτσι δεν τους βλέπεις κιόλας. Ενα λάθος έκανε ο θεός κι έβαλε την καρδιά να χτυπάει ζερβά. Του το συγχωρεί ο κύριος, κατ' εικόνα και ομοίωσή του άνθρωπος αφέντης, που έγινε το δεξί του χέρι και κρατάει σκούπα - φραγγέλιο.

Επειγόντως να δώσουμε επίδομα κωφώτητος στους αμέτρητους πιστούς που ποτέ δεν τον άκουσαν πριν θυμώσει τον θεό τους, να λέει πως Ναός είναι το σώμα των ανθρώπων...

Της

Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ