Ο λαός περιμένει στήριγμα για να τους λιανίσει στους δρόμους κι αυτοί τον χαβά τους..
Με αφορμή την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για «κοινή δράση της Αριστεράς»
Με αφορμή την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για «κοινή δράση της Αριστεράς»
Με επιστολή της προς το ΚΚΕ (και τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως η ίδια λέει), η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ζητάει συνάντηση «με στόχο τη συγκρότηση ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής της αντιδραστικής επίθεσης του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ και των κυβερνήσεών τους». Σύμφωνα με το ΠΡΙΝ (11/3/2012), που δημοσιεύει σχετικό ρεπορτάζ, «υπό το βάρος της ιστορικού χαρακτήρα, γενικευμένης και σαρωτικής επέλασης του κεφαλαίου σε όλα τα μέτωπα, που γνωρίζει νέα κορύφωση (...) οι ηγεσίες όλης της Αριστεράς επωμίζονται με ιστορικές ευθύνες».
Σύμφωνα με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, «την αναγκαιότητα για ένα μέτωπο αγώνα, που θα συνενώνει τις αγωνιστικές και ταξικές μαζικές οργανώσεις των εργαζομένων και του λαού σε μια ενιαία πολιτική κατεύθυνση ανατροπής, υπογραμμίζουν με δραματικό τρόπο οι τελευταίες εξελίξεις (...) Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δεν μπορούν, από τη γραφειοκρατική και ταξικά συμβιβασμένη φύση τους, να οδηγήσουν το εργατικό κίνημα στη νίκη. Από εκεί και πέρα, ο καθένας μόνος του δεν φτάνει.
Οπως έδειξε η εμπειρία, δεν μπορεί να σταματήσει την επίθεση μόνο του το ΠΑΜΕ, ούτε ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, ούτε κάποιες μαχόμενες ομοσπονδίες, όπως η ΠΟΕ-ΟΤΑ, παρά τον επιμέρους ηρωικό αγώνα τους. Χρειάζεται δημοκρατικό, πολυτασικό αλλά πάνω από όλα ενιαίο κέντρο πάλης για τον πολύμορφο, πολύχρονο και περίπλοκο αγώνα κατά της επίθεσης. Για ένα τέτοιο ενιαίο κέντρο αγώνα, απαραίτητη είναι η κοινή δράση της Αριστεράς. Χωρίς αυτήν, δεν υπάρχει προοπτική νίκης».
Το κύριο σημείο της απάντησης
Με την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δύο σημαντικά στρατηγικού χαρακτήρα προβλήματα για την ανάπτυξη του κινήματος προκύπτουν. Το πρώτο είναι η δημιουργία σύγχυσης στην εργατική τάξη από το κάλεσμα συσπείρωσης σε ένα πλαίσιο πάλης κοινό, υποτίθεται, ενώ την ίδια ώρα κάθε πολιτική δύναμη θα ζυμώνει τη δική της στρατηγική. Αλλά αυτή δεν είναι ενότητα. Το πλαίσιο πάλης στο κίνημα απορρέει από τη στρατηγική κάθε δύναμης και είναι οργανικά δεμένο μ' αυτήν. Το δεύτερο που προκύπτει από το πρώτο είναι ότι αυτή ακριβώς η τακτική εμποδίζει την πολιτική ωρίμανση των συνειδήσεων των εργαζομένων, τη συγκέντρωση δυνάμεων για την εργατική εξουσία, την προετοιμασία τους για πάλη ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους και να πώς το κάνει:
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προτείνει «ανατροπή των μνημονίων, των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ», όχι όμως και της εξουσίας του κεφαλαίου, αποσπώντας την οικονομία από την πολιτική. Η πρότασή της αυτή συνεπάγεται ότι μια άλλη κυβέρνηση και όχι μια άλλη εξουσία θα επιβάλει την ανατροπή των μνημονίων, όπως και την «παύση πληρωμών προς τους πιστωτές, μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους, έξοδο από το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΕΕ» όπως λέει. Για να γίνουν όμως αυτά, πρέπει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της να έχουν την εξουσία και την οικονομία στα δικά τους χέρια, αλλιώς κυνηγάνε χίμαιρες.
Επί της ουσίας, λένε στο λαό ότι είναι δυνατόν μια αστική κυβέρνηση να επιλέξει την έξοδο από την ΕΕ και την παύση πληρωμής του χρέους, κρύβοντας ότι ακόμα και αν το κάνει, κριτήριο θα είναι τα ιδιαίτερα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης και όχι του λαού, που θα συνεχίσει να κατρακυλά στην εξαθλίωση. Ακόμα και αν ήθελε να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική, δε θα μπορούσε να το πραγματοποιήσει, στο βαθμό που δε βάζει ζήτημα κατάργησης των μονοπωλίων στην παραγωγή και κοινωνικοποίησής τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου