ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ

Δεδομένος ο πρωταθλητής αλλά επί ποδοσφαιρικών ερειπίων..

Το έχω πλειστάκις επαναλάβει πως είμαι φίλαθλος και όχι οπαδός και ως εκ τουτου θαυμάζω την διοικητική δομή της Μπαρτσελόνα ή της Ατλέτικο Μπιλμπάο που παραπέμπει σε λειτουργίες λαϊκής βάσης οι οποίες απαγορεύουν την εισβολή στο ποδόσφαιρο τύπων γνωστών εν Ελλάδι με τα προσωνύμια όπως: «Αγαπούλας», «Περίεργος», «Μπαρμπα - Θωμάς», «Χοντρός» και πάει λέγοντας.


Του εφετινού πρωταθλήματος έτσι ελάχιστα πριν από το νήμα και με τον πρωταθλητή δεδομένο ακόμη από τις οικοκυρές, να σημειώσω πως η ύπαρξή τους στα αθλητικά δρώμενα συνέπλεε με το πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον που επί μια δεκαπενταετία περίπου σάπιζε ταχύτατα και που τρεφόταν από τις σάρκες του με σημαία του ο «θάνατός σου η ζωή μου»..



Η ανάληψη της τύχης του ποδοσφαίρου, εδώ και αρκετά χρόνια, από ανθρώπους με το γνωστό σε όλους ποιόν, ήταν, για όσους μπορούν να κατανοήσουν το ποδόσφαιρο και να νιώσουν τη βαθύτερη σημασία του, ένα αδιάψευστο σύμπτωμα για τη συνολική κατρακύλα.
Η εγκατάλειψή του επομένως σήμερα από την ελληνική κρατικοδίαιτη «ελίτ» αποκάλυπτε ότι δεν έχει τίποτε πια να διεκδικήσει από μια χώρα την οποία είχε ήδη απομυζήσει μέχρι μυελού οστών.


Η απόσυρσή της σημαίνει ότι πλέον δεν έχει την ανάγκη νομιμοποίησής της δια μέσου των μισθοφορικών στρατών, διότι δεν επρόκειτο ούτε και πρόκειται στο κοντινό μέλλον να έχει οικονομική δραστηριότητα. Η αγελάδα είναι πλέον κάτισχνη και αφήνεται να πεθάνει. Όμως τα εγκατελελειμμένα πτώματα μαζεύουν μόνο τα όρνεα, όπως ακριβώς έγινε και με το ποδόσφαιρο. Και τελικά με τη χώρα ολόκληρη...


Η σαπίλα του ελληνικού ποδοσφαίρου απλώς είναι ένα σύμπτωμα της ήττας και του αδιεξόδου του πολιτικού συστήματος που οδήγησε την χώρα στην απόλυτη παρακμή κι ας το φωνάζαμε εντός και εκτός γηπέδων ορισμένοι γραφικοί ως εγώ. Πλέον στο υποσύστημα –ποδόσφαιρο, η εκτόνωση της μάζας, η λειτουργία της βαλβίδας, μπορεί να στοιχίζει ακριβά όσο ένα καμένο γήπεδο όπως το ΟΑΚΑ.


Το πρόβλημα, όμως, στην εποχή της χρεοκοπίας που ζούμε, είναι πολύ μεγαλύτερο και μπορεί να συνοψιστεί σε ένα ερώτημα: Πόσο μπορεί να κοστίσει κάποια στιγμή η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να προσφέρει διέξοδο στο κατά 50% άνεργο πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας;