Εκλογές 2012, πολιτική και πολιτισμός

Μια παρότρυνση για εκλογική πρωτοβουλία

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Συνήθως το επίπεδο διεξαγωγής γενικών εκλογών θεωρούμε ότι χαρακτηρίζει το επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού μιας χώρας, την περίοδο της ύστερης νεωτερικότητας ή κατά την μετάβαση στην μεταμοντέρνα εποχή. Μόνον που το επίπεδο αυτό δεν είναι άσχετο από το γενικότερο σύστημα αξιών, στάσεων, συμπεριφορών, προκαταλήψεων, ιδεών και προσδοκιών που κυριαρχεί στο εκλογικό σώμα. Και το τελευταίο απόλυτα συνδεδεμένο με τον τρόπο που ο κάθε πολίτης ιδεολογικοποιεί τις υλικές σχέσεις που τον ορίζουν ατομικά και κοινωνικά. Δηλαδή, οι γενικές εκλογές αναπαριστούν πολιτικά την γενική κουλτούρα και αποκρυσταλλώνουν όψεις ιδεολογικών προσεγγίσεων της κοινωνικής πραγματικότητας.

Έχουμε, με άλλα λόγια, να κάνουμε με δύο πράγματα διακριτά μεν, αλλά απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους: την κουλτούρα των εκλογών και την γενικότερη κουλτούρα του εκλογικού σώματος.

 

Οι κυρίαρχες τάξεις, μέσω του μηχανισμού της Διαπλοκής στη χώρα μας, επηρεάζοντας δραματικά το σύστημα του γενικού πολιτισμού, ρυθμίζουν νομιμοποιητικά τον λεγόμενο πολιτικό πολιτισμό. Αυτή είναι η αφανής λειτουργία του συστήματος ηγεμονίας. Η εμφανής συνδέεται με την προβολή απόψεων που δομούνται στο πλαίσιο του πολιτικού πολιτισμού ως ιδέες (προτάσεις) διακυβέρνησης ή λίγο «χυδαιότερα» ως κυβερνητικά μοντέλα.

Το νέο κυβερνητικό μοντέλο που προβάλλεται ως ιδανική μορφή από τους φορείς της Διαπλοκής είναι ο Μεγάλος Συνασπισμός της καθ’ ημάς κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς (κυρίως, δηλαδή, ΠΑΣΟΚ- ΝΔ - ΔΗΜ.ΑΡ). Αυτό το μοντέλο μπορεί να λάβει μια ποικιλία κυβερνητικών εκφράσεων, από την στήριξη μιας κυβέρνησης μειοψηφίας, έως τον σχηματισμό μιας «κυβέρνησης τύπου Παπαδήμου». Προσέξετε την αφήγηση της Διαπλοκής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο όταν αναφέρεται στην ανάγκη σχηματισμού μιας «κυβέρνησης τύπου Παπαδήμου», με έμφαση φυσικά στον Παπαδήμο. Δεν επενδύουμε άδικα σε πρόσωπα…έτσι δεν είναι; Τα πρόσωπα έχουν σημασία και όχι τόσο η θεσμική συγκρότηση του υπουργικού συμβουλίου, έτσι δεν είναι; Με τον έλεγχο του πολιτικού προσωπικού και γενικότερα των «δημόσιων μορφών» αναπτύσσει την εξουσία της η Διαπλοκή – έτσι είναι! Αυτή είναι η δύναμη της: να συστήνει διακυβέρνηση ελέγχοντας τους παράγοντες του δημόσιου βίου.

Κάθε πολιτική αφήγηση, φίλοι, συστήνει πραγματικότητα, δομεί δηλαδή αλήθεια, μέσω της σύνδεσης διακυβέρνησης και παράγοντα (παραγόντων). Αν δεν το κάνει δεν είναι πολιτική αφήγηση. Πόσες άραγε αφηγήσεις δεν είναι πολιτικές …αναρωτηθείτε! Όσο εμφανέστερα γίνεται αυτή η σύνδεση διακυβέρνησης-παράγοντα, τόσο πιο έντιμη είναι η πολιτική διαδικασία σε μια χώρα. Όταν όμως κυριαρχεί ο παράγοντας επί του συστήματος διακυβέρνησης, το οποίο βρίσκεται κάπου βαθιά και θολά στο εκλογικό κάδρο - ή η διακυβέρνηση ιδεολογικοποιείται σε ένα άσχετο με τον παράγοντα πλαίσιο - τότε είναι εμφανές ότι το πολιτικό μάρκετινγκ επιδιώκει να ισοπεδώσει τις πολιτικές σχέσεις, την μορφή των εξουσιαστικών σχέσεων, δηλαδή, που τείνουν να ορίσουν το σύστημα ευημερίας στη συγκυρία και το επίπεδο της δημοκρατίας. Απλά: όποιος μιλά για κυβέρνηση με όρους παραγόντων (κόμματα, ηγέτες, καταλληλότερους πρωθυπουργούς, ιδανικούς υποψηφίους βουλευτές κλπ) και όχι περί της σχέσεως «συγκεκριμένης διακυβέρνησης-παραγόντων», εξαπατά το εκλογικό σώμα.

Η εξαπάτηση αυτή συνδέεται με τον πολιτικό πολιτισμό της μεταπολίτευσης, που διόγκωσε το κράτος πατρωνίας και τα μονοπώλια της εξουσίας (πολιτικής-οικονομικής-κοινωνικής), τα οποία αποτελούν ένα ολοκληρωμένο σύστημα ηγεμονίας στην πατρίδα μας. Αυτό διαμορφώνει με τη σειρά του την τρέχουσα κουλτούρα των Ελλήνων, η οποία διασφαλίζει την αναπαραγωγή του καθεστώτος.

Η ελληνική κρίση προκαλεί ρωγμές σε αυτό το καθεστώς ηγεμονίας, αμφισβητώντας την ικανότητα του να αναπαράγεται, δίχως όμως να κλονίζει σοβαρά τον μηχανισμό Διαπλοκής, ο οποίος αποτελεί τον μοχλό πολιτισμικής αποκρυστάλλωσης των καθεστωτικών πολιτικών σχέσεων. Η κρίση, με άλλα λόγια, αδυνατεί από μόνη της να επανασυνδέσει την διακυβέρνηση με τον παράγοντα για να εντοπίσει εκεί το πρόβλημα, παρά την κριτική που ασκήσαμε μερικοί προς αυτή την κατεύθυνση. Έτσι όμως μια νέα μεταπολίτευση δεν δομείται «από κάτω». Το αστείο είναι ότι έτσι δεν δομείται ούτε «από επάνω», παρότι η Διαπλοκή ουσιαστικά αυτό προτείνει. Η αιτία βρίσκεται στην μορφή των πακτωμένων σχέσεων ηγεμονίας εντός του διαπλεκόμενου καθεστώτος. Με μεταμόσχευση προσώπου, δεν φτιάχνεις άλλον παράγοντα! Ούτε με το να τοποθετήσεις το δεξί χέρι στο αριστερό πόδι, ή το δεξί πόδι στο δεξί χέρι και πάει λέγοντας, δοκιμάζοντας με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς του διαπλεκόμενου πολιτικού προσωπικού και της εφεδρείας του.

Η Διαπλοκή δεν έχει λύση, διότι αυτή είναι το μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα σήμερα. Κυρίως πρόβλημα πολιτισμού. Η λύση στην πολιτισμική υπανάπτυξη, που προκαλεί σοβαρές πολιτικές – πέραν των οικονομικών - στρεβλώσεις, θα πρέπει να επικεντρωθεί στον τρόπο ακύρωσης των επιδιώξεων των διαπλεκομένων. Μόνον αν ο μηχανισμός της διαπλοκής καταστεί δυσλειτουργικός και ελάχιστα αποδοτικός στρατηγικά, το καθεστώς θα κλονιστεί έως καταρρεύσεως. Αυτό όμως δεν γίνεται μέσω της ανάλυσης (μας), αλλά αποκλειστικά με πολιτικά μέσα. Η πολιτική πρακτική και μόνο αυτή, προκαλεί πολιτισμικό μετασχηματισμό. Για να γίνει όμως αυτό απαιτείται μια ολοκληρωμένη στρατηγική του προοδευτικού λαού, η οποία θα ματαιώσει τα σχέδια για έναν Μεγάλο Συνασπισμό α λα ελληνικά. Αυτήν ακριβώς την στρατηγική υπηρέτησε η γραφή μου τόσον καιρό, ανυπόκριτα.

Εάν αυτή η στρατηγική έβρισκε πολιτική ανταπόκριση από τις ηγεσίες της αριστεράς και την πολιτικά οργανωμένη κοινωνία προοδευτικών πολιτών, τα υπόλοιπα θα ήταν κατορθωτά. Και Λαϊκό Μέτωπο θα είχε συγκροτηθεί με κοινό πρόγραμμα ανασυγκρότησης, και ολοκληρωμένη, μεταβατική ασφαλώς πρόταση από αριστερά θα είχε εκδηλωθεί. Τόσο εύκολα που δεν μπορείτε να φανταστείτε, καθώς η αφήγηση της διαπλοκής και τα σημαινόμενά της δεν σας επιτρέπουν να φανταστείτε! Το συγκυριακό «έγκλημα» της οργανωμένης αριστεράς, είναι ότι αποδείχθηκε ανίκανη να κλονίσει με την ποιοτική διαφοροποίηση της λαϊκής πάλης αυτά τα σημαινόμενα. Άρα, η αριστερά βαδίζει προς τις εκλογές του 2012, έχοντας ήδη στο παθητικό της μια συμβολική ήττα και τούτο προϊδεάζει για την στρατηγική ήττα της προοδευτικής κοινωνίας. Χάσαμε, φίλοι, τον πολιτισμικό αγώνα μέσα στην κρίση και τούτο είναι ασυγχώρητο. Πώς να κερδίσει πολιτικά η κοινωνία, δίχως στρατηγική πολιτισμικής ρήξης με την Διαπλοκή; Με κείμενα και λογύδρια δεν γίνεται αυτό και το ξέρετε όσοι είστε πολιτικοποιημένοι! Ε, αφού το ξέρετε γιατί συνεχίζετε την «αριστερή σημείωση» σας σαν να μην τρέχει τίποτε ιδιαίτερο, ενισχύοντας με τον τρόπο σας την παγίδα της Διαπλοκής. «Ωραία τα λένε αυτοί οι αριστεροί «παπαρολογώντας», αλλά δεν ξέρουν να κυβερνούν, άσε που δεν θέλουν να κυβερνήσουν, καθώς είναι φτιαγμένοι για ανέξοδη αντιπολίτευση», διδάσκουν οι διαπλεκόμενοι και ο κόσμος τσιμπάει! Και εσύ μετά (του) λες για το καπιταλισμό και τα κοινωνικά δράματα που προκαλεί!! Με λόγια θα (του) αλλάξεις τον πολιτισμό ή με κατεστημένες μορφές λαϊκής πάλης, σε μια απορυθμισμένη, αποβιομηχανοποιημένη χώρα, όπου μικρό πολιτικό βάρος έχουν όλα αυτά; Και τα δύο φαντάζουν απολύτως αδύναμα ενώπιον της νέας διεθνούς, ευρωπαϊκής και εσωτερικής πραγματικότητας που αφορά σήμερα στην χώρα μας.

Η Ελλάδα έχει την ανάγκη μιας εναλλακτικής συμβολικής έκφρασης της ηγεμονίας. Αυτό μπορεί να προκληθεί θεωρητικά με κάμποσους τρόπους, όμως ο πλέον ρεαλιστικός στη συγκυρία είναι παρουσίαση μιας αριστερής κυβέρνησης την οποία να δεσμευτούν να υποστηρίξουν όλοι οι αριστεροί φορείς που θα εμπλακούν στις εκλογές. Για την ανάδειξη μιας τέτοιας μεταβατικής, προοδευτικής κυβέρνησης, που θα έθετε τα θεμέλια μιας εναλλακτικής ηγεμονίας στην Ελλάδα, πάνω σε ένα απολύτως σαφές πρόγραμμα προτεραιοτήτων για την αποκατάσταση της αυτοκυβέρνησης και τον έλεγχο των οικονομικών μας, θα μπορούσε να υπάρξει μια Εθνική Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστών-Κομμουνιστών και όλων των Δημοκρατών που ριζοσπαστικού και του ανανεωτικού χώρου με συντονισμένη πρωτοβουλία καταρχήν του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ (για να μην έχουν προεκλογικό πρόβλημα οι ηγεσίες τους). Έχουμε πόλεμο, με «πολεμικό συμβούλιο, ανοιχτό στην προοδευτική κοινωνία» θα πρέπει να αντιδράσουμε, προσφέροντας μια νέα «πολιτική σημείωση» στην ελληνική κοινωνία, ικανή να αλλάξει τα εκλογικά δεδομένα: να δώσει μια αξιόπιστη εναλλακτική επιλογή στο εκλογικό σώμα για ανατροπή του μηχανισμού της Διαπλοκής και την εξουδετέρωση της στρατηγικής της τρόικας, που βασίζεται ακριβώς στην δυναμική της πολιτικής μόχλευσης των διαπλεκομένων, μέσω της κυβερνητικής αφήγησης.

Μην ζητάτε από τον λαό να κάνει αυτά που είναι δική σας ευθύνη, ηγεσίες της αριστεράς! Δεν κάνουν έτσι οι ηγέτες (προφανώς αυτή η παρατήρηση δεν αναφέρεται στον Α. Τσπίπρα)! Σπάστε τον σημειολογικό, εκλογικό κώδικα της Διαπλοκής! Κατασκευάστε μια νέα πολιτική πραγματικότητα, με μια νέα πολιτική σημείωση που θα αμφισβητεί διακυβερνητικά τον πολιτισμό που δομεί στη κοινή γνώμη ο μηχανισμός των διαπλεκομένων! Δεν αρκεί να επικαλούμαστε την λαϊκή εξουσία για να σημειολογούμε αντικαθεστωτικά! Τα σημαινόμενα κατασκευάζονται από τον πολίτη στην συγκυρία μέσω της άμεσης σύνδεσης ενός ρεαλιστικού διακυβερνητικού μοντέλου με συγκεκριμένους παράγοντες πολιτικής ισχύος. Δώστε αυτή την δυνατότητα στους Έλληνες! Κλονίστε με μια αιφνιδιαστική κίνηση το καθεστώς! Αχρηστεύσετε την πολιτισμική βάση από την οποία ξεκινά η επίθεση της πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής τάξης εναντίον των δύο-τρίτων της κοινωνίας! Μην «παίζετε» άλλο με τα όπλα του καθεστώτος ή τα παραδοσιακά όπλα που έχει εδώ και πολλά χρόνια εξουδετερώσει το καθεστώς στην Ελλάδα! Δεν αρκεί η αρετή (που ποτέ δεν περίσσευε στον τόπο μας) και η τόλμη (που ακούγεται πλέον σαν ανέκδοτο), θέλει και σύγχρονη, στρατηγική τεχνολογία η προοδευτική πολιτική, καθώς και διπλωματικά επινοήματα, ώστε να επαναδομηθεί η σχέση διακυβέρνησης-παράγοντα σε μια ποιοτικά ανώτερη, δημοκρατική, πολιτισμική βάση.

ΥΓ. Με θαυμασμό παρατηρώ αυτές τις μέρες την επιχείρηση της Διαπλοκής να κλείσει εσωτερικά μέτωπα παράλληλα με τις οικονομικές και ψυχολογικές ρωγμές (της) που προκαλεί η χρεοκοπία, στο εσωτερικό της. Τελικά οι άνθρωποι της Διαπλοκής, παρά την έλλειψη σοβαρής συστηματικής γνώσης, διακρίνονται από υψηλό αίσθημα αυτοσυντήρησης και εμπειρία στις δημόσιες σχέσεις. Τα συνδυάζουν και ελέγχουν το παιχνίδι, παρηγορώντας και νομιμοποιώντας και τα ατομικώς ή απλώς επιχειρηματικώς χρεοκοπημένα μέλη της «κοινωνίας των διαπλεκομένων». Έχουν συνείδηση οι άνθρωποι του κοινού τους συμφέροντος. Οι άλλοι, οι οποίοι ομιλούν διαρκώς περί ταξικού συμφέροντος, δεν μοιάζει να έχουν! Εκτός και αν έχουν μια διαφορετική συνείδηση από αυτή που ευαγγελίζονται, η οποία συνδέεται οργανικά με τα συμφέροντα της «τρισκατάρατης» Διαπλοκής. Σαν να νομίζω ότι τούτες οι εκλογές θα αποτελέσουν μια διαδικασία κομματικό-πολιτικού στριπτίζ! Και σαν να μου φαίνεται ότι ο προοδευτικός κόσμος δεν είναι τόσο αγαθιάρης, όσο θα τον προτιμούσαν οι ηγεσίες λαϊκής…πνοής! Σοβαρευτείτε εκεί στην αριστερά, το ακροατήριο σας δεν αποτελείται από μαλάκες: είναι είτε ψημένοι στην αγορά και την κοινωνία άνθρωποι, είτε σε μεγάλο βαθμό εκπαιδευμένοι νέοι, που μάλλον δεν έχουν σχέση γνωσιολογικά και κοσμο-αντιληπτικά με την γενιά της χούντας. Μην υποτιμάτε τον φτωχό, τον απελπισμένο, τον κουρασμένο, τον αγχωμένο, τον ιδεολόγο, τον ευαίσθητο κοινωνικά…να τρέμετε την συναισθηματική ευφυΐα του και την κυνικότητα του, που έχει σμιλευτεί τα τελευταία χρόνια στην πάλη του με τις νεοφιλελεύθερες σχέσεις. Μην με παρεξηγείτε, για καλό τα λέω και για καλό τα γράφω, όπως τα έγραψε ο τολμηρός Luigi Albertini και ο φουκαράς, μεγάλος ιστορικός Fritz Fischer, στους συμπατριώτες τους, ενώ εκείνοι θεωρούσαν ότι ζημιώνουν - ιδιαιτέρα ο δεύτερος - το ηθικό του λαού και την φήμη της ηγεσίας. Το αντίθετο, «κάνουμε»! Αναζητούμε ένα νέο, σύγχρονο, σταθερό και αξιόπιστο θεμέλιο επαναδόμησης της ταξικής, όπως και της εθνικής συνείδησης σε συνδυασμό, εντός του νέου υπό διαμόρφωση μεταβιομηχανικού παγκόσμιου περιβάλλοντος, κεντρικό τμήμα της κρίσης του οποίου αποτελεί η χώρα μας.