ΒΕΝΙΖΕΛΕ ΘΑ ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΕΙΣ..

Ξεπούλημα - εξπρές.

Αποκρατικοποιήσεις εδώ και τώρα (κυρίως... «τώρα») είναι το ξεκάθαρο - πιεστικό μήνυμα που στέλνουν οι δανειστές μέχρι το... παρά πέντε των διαδικασιών που θα επισημοποιήσουν τη χορήγηση του νέου δανείου τής υπό κατάρτιση νέας δανειακής σύμβασης.


Οι πιέσεις, οι οποίες είναι ανάλογες αυτών που ασκήθηκαν το περασμένο Σαββατοκύριακο για την κοινοβουλευτική διαδικασία η οποία τελικά υπερψήφισε την ελληνική αυτοδέσμευση στα μέτρα, περιλαμβάνει τον νέο κατάλογο, που είχαν παρουσιάσει οι εκπρόσωποι της τρόικας στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου αρχές Φεβρουαρίου, περισσότερο εμπλουτισμένο.



Πιέσεις


Ο «εμπλουτισμός» αφορά τόσο νέα αιτήματα όσο και νέους χρόνους, αλλά και επισημάνσεις για το νομικό καθεστώς της ιδιοκτησίας των μεριδίων που φαίνεται να τους ενδιαφέρουν. Και δεν πρέπει να μας ξεφεύγει πως όλες αυτές οι – κυρίως παρασκηνιακές – πιέσεις και διαβουλεύσεις εντείνονται εν όψει όχι μόνο της υπογραφής της νέας δανειακής σύμβασης, αλλά και της ευρύτερης συζήτησης που έχει ανοίξει γύρω από την ομολογημένη από τον Βενιζέλο επικείμενη υπαγωγή του συνόλου σχεδόν του ελληνικού χρέους στις διατάξεις του αγγλικού δικαίου.


-Γιατί όμως τέτοια επιμονή με το αγγλικό δίκαιο και την έμμεση σχέση του νομικού πλαισίου με τις αποκρατικοποιήσεις - αξιοποίηση παγίων;


- Γιατί ο Βενιζέλος έσπευσε να τροποποιήσει τη δήλωσή του για το θέμα, λέγοντας τελικά ότι τα νέα ομόλογα θα διέπονται από το αγγλικό δίκαιο επειδή σε αντίθετη περίπτωση δεν θα συμφωνούσαν οι ιδιώτες κάτοχοι ομολόγων σε μια εθελοντική ανταλλαγή;


«Δεν μπορούμε να τους πείσουμε ότι πρέπει να πάρουν ομόλογα τα οποία θα διέπονται και πάλι από το ελληνικό δίκαιο, γιατί αυτό θα ήταν σαν να τους προειδοποιούμε ότι προ-τιθέμεθα να κάνουμε χρήση ξανά του ίδιου μηχανισμού» ανέφερε ο υπουργός Οικονομικών, λέγοντας με άλλα λόγια ότι η Ελλάδα απεμπολεί το δικαίωμα να ζητήσει νέα αναδιάρθρωση του χρέους της προς τους ιδιώτες στο μέλλον.


Ας δούμε τώρα τι κρυβόταν πίσω από τα λόγια αυτά, με βάση τη νέα δανειακή σύμβαση.


- Στο άρθρο 13 παρ. 1: «Η παρούσα Σύμβαση και κάθε εξωσυμβατική αξίωση που γεννάται σε σχέση με αυτή θα διέπονται και θα ερμηνεύονται σύμφωνα με το Αγγλικό δίκαιο».


- Στο άρθρο 13 παρ. 2: «Τα Μέρη υποχρεούνται να υπαγάγουν κάθε διαφορά που ενδέχεται να προκύψει σε σχέση με τη νομιμότητα, εγκυρότητα, ερμηνεία ή εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης στην αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου».


- Στο άρθρο 13 παρ. 3: «Ο Όρος της παραγράφου 13(2) εφαρμόζεται προς όφελος του ΕΤΧΣ (Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας). Κατά συνέπεια τίποτε από όσα αναφέρονται στον όρο 13(2) δεν εμποδίζει το ΕΤΧΣ από το να εκκινήσει διαδικασίες αντιδικίας στα δικαστήρια του Επωφελούμενου Κράτους Μέλους (σ.σ.: δηλαδή της Ελλάδας) ή του εφαρμοστέου δικαίου της παρούσας Σύμβασης (δηλαδή της Βρετανίας) και το Επωφελούμενο Κράτος Μέλος αποδέχεται αμετάκλητα την υπαγωγή στην αρμοδιότητα των ανωτέρω δικαστηρίων. Στο μέτρο που το επιτρέπει ο νόμος, το ΕΤΧΣ θα μπορεί να εκκινήσει παράλληλες Διαδικασίες σε περισσότερες από μια από τις ανωτέρω δικαιοδοσίες».


Με δυο λόγια, ο δανειστής έχει υπέρτερο συμφέρον και λόγο έναντι της δανειζόμενης χώρας στην περίπτωση που αυτή δεν μπορεί να εκπληρώσει στο ακέραιο τις συμβατικές υποχρεώσεις της. Και εάν αυτή – η Ελλάδα εν προκειμένω – δεν μπορεί να καλύψει τα κεφάλαια που απαιτούνται, ενεργοποιούνται άλλες ρήτρες.


Ενδεχομένως, λοιπόν, ο Βενιζέλος, που γνωρίζει τα πράγματα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο μέσα στην κυβέρνηση, «ανησυχεί» μήπως το όλο θέμα οδηγηθεί σε μια λύση ατιμωτική για την ελληνική πλευρά... Και βέβαια επιχειρεί από τώρα να... φυλαχτεί, και πλέον όχι μόνον για να μην τσαλακώσει το πολιτικό του μέλλον.


Το πόσο... εύκολο είναι αυτό, όμως, θα κριθεί στην πραγματικότητα όχι από το τι θέλει ο Βενιζέλος, αλλά αποκλειστικά από το αν η Ελλάδα στο μέλλον θα είναι ικανή να εξυπηρετεί τα χρέη της. Κάτι που, και μετά την ολοκλήρωση του PSI, θα μοιάζει με όνειρο καλοκαιρινής νύχτας.