Μπορεί ο Δόκτωρ Τζέκυλ να εξαφανιστεί δίχως να πάρει μαζί του και τον Μίστερ Χάϊντ; Μπορεί;
Απ' ότι καταλαβαίνω, η υπογράφουσα (κι όχι η αποστέλλουσα) κυρία, δεν έχει τίποτε με τους κωλοβούλγαρους, αντίθετα τους συμπαθεί, αρκεί να δουλεύουν χωρίς ένσημα και για ένα πιάτο φαϊ, αμίλητοι φυσικά. Και να τους διώχνουμε όποτε θέλουμε.
Και άλλα πολλά που συνηθίζονταν στη μεσοαστική Ελλάδα με τα κορίτσια απ' το χωριό, κάποτε. Βεβαίως, θέλουμε να είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση (το 54% ναί, θέλουμε), θέλουμε νάμαστε και στην Ευρωζώνη (το ίδιο 54%, που βλακωδώς λόγω άγνοιας την μπερδεύει με την Ε.Ένωση), όμως δεν θέλουμε και τις υποχρεώσεις που απορρέουν απο τη συμμετοχή μας σ' αυτές.
Διότι είναι νόμος (ντιρεκτίβα) της ΕΕ, να παίρνει ο πολίτης μέλους της, την σύνταξη του απο την τελευταία χώρα-μέλος, που έζησε κι εργάστηκε πριν απο την συνταξιοδότηση του, σύμφωνα με τους νόμους και τις διαδικασίες αυτής της χώρας. Το ίδιο ισχύει και για τους Έλληνες και αρκετοί συμπατριώτες μας που γνώριζαν αυτή τη ντιρεκτίβα και είχαν τη δυνατότητα να δουλέψουν με καλύτερες προοπτικές σύνταξης σε άλλη χώρα μέλος, επωφελήθηκαν απ' αυτήν.
Με μια διαφορά. Στις άλλες χώρες, πρέπει πραγματικά να εργαστείς και να διαμένεις έστω και τον τελευταίο χρόνο στην ξένη χώρα. Στην χώρα όμως που ανθεί, φαιδρά πορτοκαλέα, υπάρχουν γραφεία που διευκολύνουν τους φτωχούς Βουλγάρους και Ρουμάνους, που οι χώρες είναι πλέον μέλη της ΕΕ και οι ίδιοι πολίτες της, να δηλώσουν μόνιμη κατοικία στην Ελλάδα, έναντι αδρής αμοιβής, πρόθυμους εργοδότες να τους δηλώσουν υπαλλήλους τους και να φουσκώνουν πλασματικά τις δαπάνες των επιχειρήσεων τους, αρκεί να εισπράττουν το ποσόν του ΙΚΑ και απρόθυμους για έλεγχο δημόσιους υπάλληλους, που θυμούντε το δημόσιο συμφέρον και το κοινό καλό, μόνον όταν θίγεται η τσέπη τους.
Συνάντησα ένα τέτοιο ζευγάρι διευκοληντών, αρχές δεκαετίας 90, σε μιαν εφορία. Προσπαθούσαν να κάνουν έναρξη επαγγέλματος σε μια Πολωνίδα "φίλη" τους. Τότε ακόμη η Πολωνία δεν ήταν μέλος της ΕΕ και όσοι Πολωνοί δούλευαν στη χώρα μας, είχαν έρθει σαν τουρίστες και "ξεχάστηκαν". Ήταν φυσικά παράνομοι και δεν μπορούσαν να πάρουν άδεια παραμονής εύκολα. Και χωρίς άδεια παραμονής, δεν μπορούσαν ούτε άδεια εργασίας να έχουν, ούτε έναρξη επιτηδεύματος να κάνουν. Άδικα τους το εξηγούσε η αρμόδια εφοριακή υπάλληλος.
-Και οι Βορειοηπειρώτες γιατί παίρνουν άδεια παραμονής? ξέσπασε ο νεαρός (νεαρός ήταν κι αυτός και η κυρία του).
-Μα, οι Βορειοηπειρώτες είναι Έλληνες, αδέλφια μας, τόλμησα να παρέμβω και οφείλουμε να τους βοηθήσουμε.
-Ναί, σιγά που είναι ΄Ελληνες(!), με αποστόμωσε ο νεαρός.
Αυτή είναι η Ελλάδα (όπως έλεγε και η μαϊμού της Ιστορίας) κυρίες και κύριοι, Ελληνίδες Έλληνες, φίλες και φίλοι, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, συντρόφισες και σύντροφοι, καλοί μου άνθρωποι.
Αυτή είναι η Ελλάδα. Η καρδιά της έχει κατέβει στην τσέπη της. Τα καλά και συφέροντα ταίς ψυχαίς, μπαρδόν της τσέπης ημών. Ξενοφοβική? Δεν θα τόλεγα. Ρατσίστρια? Ούτε κι αυτό. Εγωίστρια? Πάνω απ' όλα. Αμετροεπής? Δυστυχώς. Ξεροκέφαλη, ημιμαθής, υπερφίαλη? Υστερική και μισαλλόδοξη?
Μπορεί ν' αλλάξει? Μπορεί ο κ. Χάϊντ να εξαφανιστεί, χωρίς να παρασύρει και τον δρ. Τζέκυλ στο θάνατο?
Μπορεί?
Μάκης Δεληβοριάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου