Χθες και σήμερα το κρύο ξυρίζει συνειδήσεις και ματώνει καρδιές. Συμπατριώτες μας υπό αυτές τις συνθήκες εξέθεσαν όχι μόνον το σώμα τους βορά στον χάρο, αλλά κυρίως εμάς τους παθητικούς θεατές ενός δράματος που για λόγους αυτοπροστασίας θεωρούμε ότι προβάλλεται κάπου αλλού και δεν μας αφορά. Αποφεύγουμε έτσι να δούμε τους πρωταγωνιστές του στα μάτια, αφού πολύ πιθανόν να διασταυρωθούμε με το βλέμμα της απορίας κάποιου συγγενή, φίλου ή γείτονα ίσως.. Ένα γιατί σαν καρφί στην καρδιά μας για να μας καταστήσει απολογητές εγκλημάτων που διέπραξαν άλλοι, εντάξει. Μόνο που το διέπραξαν συνεργούντων ημών. Συνεισφέραμε τα μέγιστα δια της αδράνειάς μας και εξακολουθούμε. Εδώ δεν είναι Σικάγο ούτε Λος Άντζελες και Νέα Υόρκη του υπερπληθυσμού όπου οι κατά το καθεστώς άχρηστοι να απορρίπτονται στον σκουπιδοφάγο του ιστορικού νεροχύτη.. Εδώ και η τελευταία ανάσα που θα χαθεί θα λείψει από κάποιον. Είτε είναι εγγόνι, είτε είναι αδελφός, ή αδελφή, μητέρα, ή πατέρας και κυρίως παππούς ή γιαγιά. Όλοι έχουν αναλάβει ρόλους αναντικατάστατους στον καθένα από εμάς και η Ελληνική οικογένεια δεν είναι νεοφιλελεύθερο αερόστατο από το οποίο θα πεταχτούν οι μισοί για να επιβιώσουν οι άλλοι μισοί. Αν όχι για όλα τ’ άλλα τουλάχιστον γι αυτούς οφείλαμε να έχουμε κατασκηνώσει στο Σύνταγμα. Και ως απόγονοι του στρατηγού Μακρυγιάννη να μην το εγκαταλείψουμε αν δεν απαιτήσουμε την πλήρη εφαρμογή των άρθρων εκείνων που προστατεύουν τον ελληνικό λαό, και αν δεν στηθούν πάραυτα αγχόνες..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου