Διάλογος για το ΠΑΣΟΚ Για ένα Δημοκρατικό Κόμμα Του Χαράλαμπου Δημόπουλου

Ο τουρμποπακόκος !!!!!!!!!!

Δεν μπορεί οι άνθρωποι έχουν σαλτάρει!! Την έχουν πέσει ομαδόν στον διάλογο για το ΠΑΣΟΚ από καθηγητές της Νομικής όπως ο εν λόγω κύριος, ως οι κλητήρες της Ιπποκράτους λες και  πρόκειται περί συλλογικής ψυχοθεραπείας..


Τους κατανοώ.. Ήταν αυτής της έντασης η φάπα που έφαγαν από έναν κατά την άποψή τους άχρηστο με διαπιστευτήρια, τον οποίο εξ αυτού του λόγου τον ενθρόνισαν ιδιοτελώς στην θέση του αρχηγού για να τον διαφεντεύουν, που πια παραληρούν!!!


Σας ικετεύω διαβάστε το παρακάτω απόσπασμα και κατόπιν αποφανθείτε εσείς αν ο συγγραφέας του δεν χρήζει πολιτικού ψυχιάτρου!
Εκ πρώτης απόψεως.. Γιατί αν είστε προσεκτικός θα διαπιστώσετε πως ο Χαράλαμπος είναι πονηρός κι αυτά που γράφει μην τα τρως!! Αποδίδει στην ηγεσία ανικανότητα και όχι επιλογή. Τους απαλλάσσει αυτοαπαλλασσόμενος λόγω ευήθειας μετά πολλών επαίνων και βερμπαλισμών, αφού φέρει κι αυτός με τους υποδέλοιπους ακεραία την ευθύνη της επιλογής ή της ανοχής των Τύπου Σημίτη ή Παπανδρέου Χρυσοχοΐδη Διαμαντοπούλου Βενιζέλου Lover-δου και δεν συμμαζεύεται νεοφιλελεύθερων τρωκτικών. Διαβάστε τον.. Μπορεί να μην αντέχει σε σοβαρή πολιτική κριτική αλλά είναι απόλαυση σας λέω..




Χαράλαμπος Δημόπουλος
"Για να αξιολογηθεί η ιδρυτική ανάγκη και κατά μείζονα λόγο η κοινοβουλευτική διαδρομή του ΠΑΣΟΚ στο εγχώριο - τουλάχιστον - πολιτικά γενόμενο, οφείλει να τεθεί ως αναπόδραστο όριο η ορμητική έλευση της ύστερης εσωτερικότητας, η οποία χρονικά ταυτίζεται με την κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της αντίστοιχης ΚΟΜΕΚΟΝ. Αυτή η γεγονοτική καταιγίδα ρευστοποίησε το μέχρι τότε περιεχόμενο της διεθνούς ισχύος, ανέτρεψε θεαματικά τις αυθεντικές μεγάλες αφηγήσεις της ευρωπαϊκής αντίληψης για την πολιτική και έθεσε το κομματικό φαινόμενο αιφνιδιαστικά προ εκπλήξεων και αφόρητων αινιγμάτων, με εξ αρχής πρόδηλη αγωνία την κομματική αυθυπαρξία, την προσαρμογή, την αφομοίωση και επέκεινα το ζητούμενο της νέας πολιτικής ρητορικής. Η προκείμενη παγκοσμιοποίηση, όντας αναπόφευκτη και ανεξαρτήτως των ποικίλων και στασιαζόμενων λόγων κυοφόρησής της, κατέστη το απαράμιλλο πλαίσιο και της πολιτικής αναφοράς. Αντί όμως να επισπευθεί η συγκρότηση ενός επίκαιρου και κοινωνικά αναγκαίου πολιτικού λόγου για τη διακυβέρνησή της, οι παρωχημένοι πλέον κομματικοί σχηματισμοί αιχμαλωτίστηκαν από τη θέαση των αρνητικών συνεπειών της, που δεν είναι άλλες από τα κυριαρχήσαντα προτάγματα του νεοφιλελεύθερου τουρμποκαπιταλισμού. Ετσι, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα μοιραία αποστερήθηκαν έγκυρων και ρηξικέλευθων αναλύσεων και υστέρησαν εκκωφαντικά στη διατύπωση μιας σαφούς, τεκμηριωμένης και ελκυστικής πολιτικής αγωγής."