Ο άνθρωπος τεχνοκράτης..

Δεν ξέρεις κάτι αν "είναι" αν δεν ήξερες πως αυτό έπρεπε να "είναι.."

Πλίνιος

Τον είδατε; Αν όχι χάσατε.. Τον τραπεζίτη εννοώ που με εκείνο το ξινό ύφος εμφανίστηκε καθ’ υπόδειξη των ηλίθιων επικοινωνιολόγων του στα συσσίτια των αστέγων σφίγγοντας το χέρι σε δυο τρεις απ’ αυτούς..

Φυσικά και δεν του έχει συμβεί ξανά γι αυτό και άνθρωπος φάνταζε σαν τον ευρωπαίο που τον υποχρέωσαν να παρακολουθήσει κινέζικη όπερα. Επειδή περί Κινέζικης όπερας επρόκειτο γι αυτόν..

Η πείνα δεν του είναι κάτι οικείο. Δεν το έχει βιώσει ποτέ. Ούτε αυτός και ως εκ τούτου κανένα από τα μέλη της οικογένειάς του.. Αυτό που του είχαν μάθει από μικρό ήταν πως όταν δίνεις το χέρι πάντα να το τραβάς πίσω έχοντας το αντίτιμο της χειραψίας σου μέσα.. Μπορεί να ήταν σε επιταγή. Μπορεί και σε δάχτυλα.. Δεν ξέρω..

Με τους αστέγους όμως το χέρι του έμεινε άδειο σακούλι.. Γιατί και τα δάχτυλά τους ακολούθησαν μοιραία την αφαιρετική διαδικασία της υπόστασής τους. Απαξιώθηκαν.. Που σημαίνει ότι στις «αγορές» δεν θα έπιαναν μία. Τι να τα κάνει επομένως.. Κάπως έτσι τα γλίτωσαν.. Τα δάχτυλα από την χειραψία.. Από την απαξία του ύφους του όμως δεν ξέφυγαν. Με άδεια τα χέρια η ξινίλα πολλαπλασιάστηκε.

Σαν ξερατό μύριζε όλος.

Το αντιλαμβανόσουν επειδή καθώς επιχείρησε μετά τους πρώτους τρεις να πλησιάσει μερικούς ακόμη, αυτοί οπισθοχωρούσαν σφίγγοντας την μύτη τους.. Πιθανόν και να παρουσίαζαν αλλεργικά συμπτώματα στην μυρωδιά του χρήματος, δεδομένου πως δεν έχουν μ' αυτό εξοικειωθεί χώρια που τα τελευταία τρία χρόνια δεν είχαν έρθει σε επαφή μαζί του.. Και ο πληθωρικός τραπεζίτης που έμοιαζε με ατσαλάκωτο φρεσκοσιδερωμένο ευρώ να τους έκατσε βαρύς στο μάτι.. Και πάλι δεν ξέρω..

Ωστόσο είχαν μια ευκαιρία οι άστεγοι. Όχι μόνο να διασταυρωθούν αλλά και να συστηθούν δια χειραψίας με το είδος που ως χθες αγνοούσαν. Τον άνθρωπο τεχνοκράτη..

Κάπως σαν να λέγαμε τον homo sapiens..

Δανείζομαι μια υπέροχη περιγραφή από το βιβλίο του Ευγένιου Ανδρικόπουλου «οι Απολύτως Απαραίτητοι»...

"Γεννιούνται ατσαλάκωτοι και διάγουν τον βίο τους καθ’ όλη την διάρκειά του, με την θερμοκρασία τους σταθερά αμετακίνητη στους 36 βαθμούς.. Δεν ιδρώνουν στην ζέστη του καλοκαιριού όπως δεν ριγούν στο κρύο του χειμώνα. Τα πρόσωπά τους ανέκφραστα με το βλέμμα πάντοτε άδειο. Σαν ανολοκλήρωτη οικοδομή. Που και τα πνεύματα του κακού αρνούνται να την στοιχειώσουν. Απλώς ακατοίκητη. Κυρίως από κάθε συναίσθημα. Την αποφεύγουν, και αυτά. Την προσπερνούν κι ας είναι άστεγα καιρό και παρά το ότι δεν βρήκαν κατά το διάβα τους στην κοινωνική έρημο, ούτε ένα σώμα να κατοικήσουν.. Αλλόκοτη ύλη ο τεχνοκράτης. Δεν είναι ούτε ενόργανη μα μήτε ανόργανη. Είναι κάτι άλλο. Απροσδιόριστο. Ακαταχώρητο στον νου. Που ενώ το βλέπεις αρνείσαι πως υπάρχει. Και το αρνείσαι γιατί κατά τον Πλίνιο δεν βλέπεις κάτι αν "είναι", αν δεν ήξερες πως αυτό έπρεπε να "είναι"…

Non pasaran αδέλφια ! Θα νικήσουμε..