Πόλεμο έχουμε καθεστωτικέ τσάτσε της κυβερνητικής εκπροσώπησης..
Ή εμείς ή εσείς..
«Εκτός δημοσίου»... τι κομψή έκφραση. Δε λένε «απολύονται» που ακούγεται βαρύ, απλά θα βρεθούν «εκτός».
Αυτή είναι η καθεστωτική δημοσιογραφία και χρυσοπληρώνεται.
Στο σύνολό της η συστημική προπαγάνδα απογειώνεται. Δεν τους αρκούν πια οι λεκτικές παραποιήσεις της πραγματικότητας. Θέλουν να τις επιβάλουν και ως συνείδηση.
Ετσι κάθε αξίωση των μονοπωλίων προβάλλεται πια ως δεδομένο που ο λαός οφείλει μόνο να το αποδεχτεί.
Για να συμβεί αυτό θολώνουν τα νερά - όπως στα ζητήματα της φορολογίας, όπου η επίσημη πολιτική για τη φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου παρουσιάζεται σαν προϊόν κάποιου ανέντιμου υπαλλήλου που τα 'βαλε στην τσέπη, ενώ γεγονός είναι πως με κρατική σφραγίδα απαλλάσσονται οι καπιταλιστές ακόμα κι όταν βεβαιωμένα φοροδιαφεύγουν, πέρα απο την επίσημη φοροαπαλλαγή τους.
Η επίθεση θα αγριεύει. Δείγμα όλες οι σχετικές αναφορές στο χτεσινό ΒΗΜΑ, όπου το μίσος για την τάξη των εργαζομένων δεν κρύβεται και ξερά δηλώνεται πως το κύριο είναι να μειωθούν οι μισθοί για να κερδίσουν οι καπιταλιστές, την ύπαρξη των οποίων θεωρεί «υπέρτερο αγαθό».
Μην τους αφήσετε σε χλωρό κλαδί.. Ανάσα μην πάρουν.. Η απάντηση πρέπει να δοθεί με όξυνση των κινητοποιήσεων, ενίσχυση του κάθε αγώνα - παράδειγμα η Χαλυβουργεία - έτσι που να επεκταθεί παντού η φωτιά της εργατικής ανυπακοής, η πύρινη απόφαση των εργατών να μην έχουν τόπο να σταθούν οι καπιταλιστές τοκογλύφοι...
Ας αφήσουμε στον κουβά με τα σκατά το κλάμα του κάθε πολιτικάντη. Οσο κι αν κρύβει συνειδητά τον ένοχο, το μεγάλο κεφάλαιο, όσο και αν ενοχοποιεί όσους παλεύουν για να ζήσουν, ένα δεν μπορεί να κρύψει: ότι οι εργάτες μπορούν χωρίς τους καπιταλιστές, μπορούν να συνεχίσουν να παράγουν χωρίς τον Μάνεση.
Μέσα και από την καθεστωτική αρθρογραφία που τους αντιμετωπίζει σαν περιττούς, οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι του μόχθου συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν απέναντι έναν καπιταλιστή, το αφεντικό τους, αλλά συντεταγμένα όλο το σύστημα που τους εξυπηρετεί..
Γεγονός που τους οδηγεί στο επόμενο βήμα. Να παλέψουν για να πάρουν την εξουσία για, να κοινωνικοποιήσουν τα μέσα παραγωγής. Κι αυτό δεν είναι κάτι τρομερό. Είναι αυτό που μπορεί και πρέπει να γίνει.
«Εκτός δημοσίου»... τι κομψή έκφραση. Δε λένε «απολύονται» που ακούγεται βαρύ, απλά θα βρεθούν «εκτός».
Αυτή είναι η καθεστωτική δημοσιογραφία και χρυσοπληρώνεται.
Στο σύνολό της η συστημική προπαγάνδα απογειώνεται. Δεν τους αρκούν πια οι λεκτικές παραποιήσεις της πραγματικότητας. Θέλουν να τις επιβάλουν και ως συνείδηση.
Ετσι κάθε αξίωση των μονοπωλίων προβάλλεται πια ως δεδομένο που ο λαός οφείλει μόνο να το αποδεχτεί.
Για να συμβεί αυτό θολώνουν τα νερά - όπως στα ζητήματα της φορολογίας, όπου η επίσημη πολιτική για τη φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου παρουσιάζεται σαν προϊόν κάποιου ανέντιμου υπαλλήλου που τα 'βαλε στην τσέπη, ενώ γεγονός είναι πως με κρατική σφραγίδα απαλλάσσονται οι καπιταλιστές ακόμα κι όταν βεβαιωμένα φοροδιαφεύγουν, πέρα απο την επίσημη φοροαπαλλαγή τους.
Η επίθεση θα αγριεύει. Δείγμα όλες οι σχετικές αναφορές στο χτεσινό ΒΗΜΑ, όπου το μίσος για την τάξη των εργαζομένων δεν κρύβεται και ξερά δηλώνεται πως το κύριο είναι να μειωθούν οι μισθοί για να κερδίσουν οι καπιταλιστές, την ύπαρξη των οποίων θεωρεί «υπέρτερο αγαθό».
Μην τους αφήσετε σε χλωρό κλαδί.. Ανάσα μην πάρουν.. Η απάντηση πρέπει να δοθεί με όξυνση των κινητοποιήσεων, ενίσχυση του κάθε αγώνα - παράδειγμα η Χαλυβουργεία - έτσι που να επεκταθεί παντού η φωτιά της εργατικής ανυπακοής, η πύρινη απόφαση των εργατών να μην έχουν τόπο να σταθούν οι καπιταλιστές τοκογλύφοι...
Ας αφήσουμε στον κουβά με τα σκατά το κλάμα του κάθε πολιτικάντη. Οσο κι αν κρύβει συνειδητά τον ένοχο, το μεγάλο κεφάλαιο, όσο και αν ενοχοποιεί όσους παλεύουν για να ζήσουν, ένα δεν μπορεί να κρύψει: ότι οι εργάτες μπορούν χωρίς τους καπιταλιστές, μπορούν να συνεχίσουν να παράγουν χωρίς τον Μάνεση.
Μέσα και από την καθεστωτική αρθρογραφία που τους αντιμετωπίζει σαν περιττούς, οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι του μόχθου συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν απέναντι έναν καπιταλιστή, το αφεντικό τους, αλλά συντεταγμένα όλο το σύστημα που τους εξυπηρετεί..
Γεγονός που τους οδηγεί στο επόμενο βήμα. Να παλέψουν για να πάρουν την εξουσία για, να κοινωνικοποιήσουν τα μέσα παραγωγής. Κι αυτό δεν είναι κάτι τρομερό. Είναι αυτό που μπορεί και πρέπει να γίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου