Ελληνόπουλα σβήνουν καθημερινά αβοήθητα.. Ακούει κανείς;
Η χώρα γενικώς έχει ανάγκη τις δόσεις της… Ο ΟΚΑΝΑ και οι εργαζόμενοί του έχουν ήδη λάβει την πικρή και ισχυρή δόση της λιτότητας. Η μάστιγα των ναρκωτικών εξαπλώνεται στις παρυφές της κοινωνίας ως κλασικό σύμπτωμα οικονομικής και κοινωνικής ύφεσης. Στα σπίτια που πλήττονται από το «πρόβλημα» ο χρόνος έχει άλλες, διαρκέστερες υποδιαιρέσεις. Αλλά η ψυχρή αρίθμηση απέχει ακόμα περί τα χίλια νούμερα από το «σημείο μηδέν», και το μηδέν άλλοτε σημαίνει αρχή κι άλλοτε σημαίνει τέλος…
Μία μητέρα,από πενταετίας εγγεγραμμένη στην - υποτίθεται - εξαλειφόμενη «λίστα της ντροπής» του ΟΚΑΝΑ βλέπει την κόρη της να αργοπεθαίνει στο σπίτι αβοήθητη. Έχει απευθυνθεί παντού. Τους έχει ενοχλήσει όλους. Αλλά η εποχή είναι δύσκολη και όλες οι καρέκλες, όλες οι θέσεις, όλα τα ονόματα της λένε και πάλι να περιμένει. Παραθέτουμε λίγες γραμμές από την επιστολή της προς την Προεδρία της Δημοκρατίας:
«… Η κόρη μου είναι από δεκαπενταετίας τοξικομανής. Δυστυχώς τώρα πια το παιδί δεν αντέχει άλλο και δεν είναι καθόλου καλά. Έχει τεράστια προβλήματα υγείας. Είναι γραμμένη στον ΟΚΑΝΑ από το 2006 και ακόμα περιμένει το φάρμακο που θα τη σώσει και μαζί με το παιδί θα σώσει και μένα… και την αδελφή της από τη δυστυχία, την απελπισία, την απόγνωση.
Έκανε αίτηση ‘‘κατ’ εξαίρεση’’ και δύο φορές την απέρριψαν, διότι - λέει - δεν έχει ηπατίτιδα. Είναι ένα κορίτσι που έμεινε 40 κιλά και ζητά βοήθεια να ζήσει. Ήρθα σε επαφή με το Μαξίμου, έστειλα επιστολή στον κύριο Παπανδρέου, αλλά δυστυχώς με πρόλαβαν τα γεγονότα της πατρίδας. Με παρέπεμψαν στον υφυπουργό Υγείας, τον κύριο Τιμοσίδη, τον κύριο Μπόλαρη, έστειλα και το παιδί στο Υπουργείο Υγείας. Πήγε, μίλησε, παρακάλεσε, έκλαψε, όμως δεν έγινε τίποτα. (…)
Άνοιξαν τα νοσοκομεία στις 16 Σεπτέμβρη στην Αθήνα κι εμείς πάλι βρισκόμαστε στην αιώνια λίστα και κάθε μέρα που περνά χάνω το παιδί μου. Δε ζητώ τίποτα. Ούτε ρουσφέτια, ούτε θέσεις. Ζητώ μόνο γρήγορα το φάρμακο του παιδιού μου να προλάβω να το σώσω. Ένα ελληνόπουλο άρρωστο και δυστυχισμένο, με όνειρο όμως. (…) Έχει νούμερο 8067 στη λίστα. Πρέπει αύριο, αν είναι δυνατόν, να μπει στη χορήγηση…».
Αυτά, αν ακούει κανείς εκεί έξω...
Η χώρα γενικώς έχει ανάγκη τις δόσεις της… Ο ΟΚΑΝΑ και οι εργαζόμενοί του έχουν ήδη λάβει την πικρή και ισχυρή δόση της λιτότητας. Η μάστιγα των ναρκωτικών εξαπλώνεται στις παρυφές της κοινωνίας ως κλασικό σύμπτωμα οικονομικής και κοινωνικής ύφεσης. Στα σπίτια που πλήττονται από το «πρόβλημα» ο χρόνος έχει άλλες, διαρκέστερες υποδιαιρέσεις. Αλλά η ψυχρή αρίθμηση απέχει ακόμα περί τα χίλια νούμερα από το «σημείο μηδέν», και το μηδέν άλλοτε σημαίνει αρχή κι άλλοτε σημαίνει τέλος…Μία μητέρα,από πενταετίας εγγεγραμμένη στην - υποτίθεται - εξαλειφόμενη «λίστα της ντροπής» του ΟΚΑΝΑ βλέπει την κόρη της να αργοπεθαίνει στο σπίτι αβοήθητη. Έχει απευθυνθεί παντού. Τους έχει ενοχλήσει όλους. Αλλά η εποχή είναι δύσκολη και όλες οι καρέκλες, όλες οι θέσεις, όλα τα ονόματα της λένε και πάλι να περιμένει. Παραθέτουμε λίγες γραμμές από την επιστολή της προς την Προεδρία της Δημοκρατίας:
«… Η κόρη μου είναι από δεκαπενταετίας τοξικομανής. Δυστυχώς τώρα πια το παιδί δεν αντέχει άλλο και δεν είναι καθόλου καλά. Έχει τεράστια προβλήματα υγείας. Είναι γραμμένη στον ΟΚΑΝΑ από το 2006 και ακόμα περιμένει το φάρμακο που θα τη σώσει και μαζί με το παιδί θα σώσει και μένα… και την αδελφή της από τη δυστυχία, την απελπισία, την απόγνωση.
Έκανε αίτηση ‘‘κατ’ εξαίρεση’’ και δύο φορές την απέρριψαν, διότι - λέει - δεν έχει ηπατίτιδα. Είναι ένα κορίτσι που έμεινε 40 κιλά και ζητά βοήθεια να ζήσει. Ήρθα σε επαφή με το Μαξίμου, έστειλα επιστολή στον κύριο Παπανδρέου, αλλά δυστυχώς με πρόλαβαν τα γεγονότα της πατρίδας. Με παρέπεμψαν στον υφυπουργό Υγείας, τον κύριο Τιμοσίδη, τον κύριο Μπόλαρη, έστειλα και το παιδί στο Υπουργείο Υγείας. Πήγε, μίλησε, παρακάλεσε, έκλαψε, όμως δεν έγινε τίποτα. (…)
Άνοιξαν τα νοσοκομεία στις 16 Σεπτέμβρη στην Αθήνα κι εμείς πάλι βρισκόμαστε στην αιώνια λίστα και κάθε μέρα που περνά χάνω το παιδί μου. Δε ζητώ τίποτα. Ούτε ρουσφέτια, ούτε θέσεις. Ζητώ μόνο γρήγορα το φάρμακο του παιδιού μου να προλάβω να το σώσω. Ένα ελληνόπουλο άρρωστο και δυστυχισμένο, με όνειρο όμως. (…) Έχει νούμερο 8067 στη λίστα. Πρέπει αύριο, αν είναι δυνατόν, να μπει στη χορήγηση…».
Αυτά, αν ακούει κανείς εκεί έξω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου