Μούχεις χαρίσει ένα φεγγάρι γαλάζιο ανείπωτο βαθύ..

Είναι στιγμές, που το κακοτράχαλο μονοπάτι της μοναξιάς πιέζει τον νου να στάξει την πίκρα του μέσα από τα μάτια. Και τότε έξοδος κινδύνου είναι μία. Πίνεις το δάκρυ, μεθάς, και στρέφεις το βλέμμα κατά κει που σου δείχνουν οι δείκτες της μνήμης. Παράξενο. Πάντα κατά την μεριά ενός φεγγαριού σε σπρώχνουν.. Και πάντα ολόγιομο θα είναι.. Ε, και, μονολογείς για να δραπετεύσεις στην πραγματικότητα.. Ένα συνηθισμένο αυγουστιάτικο φεγγάρι.. Και τι π’ ασημώνει την πέτρα κι ακριβαίνει τον τόπο.. Έτσι κάνουν τα ολόγιομα φεγγάρια.. Πάντα έτσι συμπεριφέρεται και το δικό μας σαν διαβεί το σύνορό μας.. Μας πλουταίνει για μια στιγμή υπερτιμώντας ψευδαισθητικά χρόνο, χώρο και χαρές, για να σβήσει μετά.. Παίρνοντάς τα όλα μαζί του.. Όλα; Ή μήπως αφήνει σκιές σαν τα μικρά σκοτεινά χάσματα ανάμεσα στις πέτρες του κάστρου της καρδιάς σου, που κάτι τέτοιες νύχτες σε καταπίνουν.. Κι ας διαπιστώνεις οδυνηρά πως το φεγγάρι, επιστρέφει πάντα.. Για να φωτίσει την ίδια στιγμή την ίδια εικόνα.. Μα δεν είναι το ίδιο.. Γιατί από το κάδρο λείπεις εσύ και... Ο λόγος που φύλαξες εκείνο το δικό σου φεγγάρι.  Σαν πολύτιμο μέταλλο.. Στις θυρίδες του μυαλού..