Δημοσιογραφία ώρα μηδέν!!

Η κορυφαία των μαχών..
 Από τον Ευγένιο Ανδρικόπουλο
Συγχωρείστε με αλλά τα όσα συμβαίνουν στον τόπο είναι κατ’ αντιγραφή εκείνων που χρόνια έτρεχαν σαν αίμα από ανοιχτή πληγή στον Τύπο και όχι το αντίστροφο.. 

Με υποδόριες ενέσεις το σύστημα δηλητηριάζει κατά τρόπο μυθριδατικό καιρό τώρα τους λειτουργούς της δημοσιογραφίας έτσι ώστε αυτοί να καταστούν ευάλωτοι στις δίκαιες επιθέσεις της κοινής γνώμης. 
Και να σκορπίσουν στα εξ ων συνετέθησαν.. 

Μεμονωμένα στην συνέχεια και δια των ατομικών συμβάσεων θα τους κατάπινε η εργοδοσία αμάσητους.. Μόνο που στην περίπτωσή μας δεν είναι μια ακόμη επαγγελματική ομάδα η οποία υπέστη τις  φονικές συνέπειες του κοινωνικού αυτοματισμού. 

Πρόκειται για ένα σύνολο εργαζομένων το οποίο όφειλε να αποτελεί τον προμαχώνα της κοινωνικής προστασίας. Ρόλο τον οποίο ως τα προ της ιδιωτικής εισβολής των εργολάβων στην τηλοψία, με ελάχιστες εξαιρέσεις τον απέδιδε αριστουργηματικά.. Τι μεσολάβησε;


Αρχικά η εργολαβία προσέγγισε τους πρόφρονες υποταγής και τους χρύσωσε παρέχοντάς τους την δυνατότητα μιας επίπλαστης ευημερίας. Ήταν το τυρί που κάλυπτε την φάκα του κοινωνικού και επαγγελματικού "Εγώ" τους.. Αχαλίνωτο έτσι αυτό, βρήκε εκτεταμένο έδαφος να αναπτυχθεί, όμως εντός των προκαθορισμένων ορίων που η άρχουσα τάξη είχε εκ των προτέρων θέσει. Συνέπεια. 

Περιχαρακώθηκαν, απομονώθηκαν οικειοθελώς ..Απομακρύνθηκαν σταδιακά όχι μόνον της απαραίτητης για δημοσιογράφο κοινωνικής επαφής, αλλά και εκείνης της συναδελφικής που απεγνωσμένα τους προειδοποιούσε για την επερχόμενη θύελλα. Και ως αξιωματικά συμβαίνει έχουν άδικο όσοι έχουν δίκιο πολύ νωρίς.. 

Μεταξύ των εν αδίκω τοποθετημένων και υπό τον χαρακτηρισμό «γραφικός» ήμουν και εγώ. Για το πόσο γραφικός υπήρξα μιλούν σήμερα τα γεγονότα ηχηρά. Φυσικά και δεν επιχαίρω για το κατά την οικονομία αρνητικό κέρδος μου. Της επιβεβαίωσης μιας καταστροφικής πρόγνωσής μου δηλαδή.


Αντιθέτως. Μήνες τώρα στύβω και κυρίως στρίβω την γκλάβα μου προσανατολίζοντάς την σε πιθανές διεξόδους αποτροπής του αναπόφευκτου. 
Αλλά και πάλι μιλώ σε ώτα μη ακουόντων ως οι τοίχοι που παρά την λαϊκή σοφία δεν έχουν αυτιά. Μόνον ως δέσμη μεταλλικών βεργών μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε πλέον και όχι κατά μόνας. 

Ήρθε η ώρας της κορυφαίας των μαχών κατά πολύ ανώτερης εκείνης του 1976. Να τους κλείσουμε τα μπουρδέλα τους. Ούτε αράδα όχι κείμενο να μην βρίσκουν προς δημοσίευση. Να τους υποχρεώσουμε στην απλή ανάγνωση των κυβερνητικών ανακοινώσεων. Να τους πειθαναγκάσουμε να καταπιούν αμάσητη την προπαγάνδα τους.. 

Τότε και μόνον τότε θα επανέλθει η έξωθεν καλή μαρτυρία της κοινωνίας προκειμένου να αποκτήσουμε εκ νέου τις συμμαχίες που έχουμε χάσει. Τότε και μόνον τότε θα καταστεί απολύτως σαφής στο σύνολο των Ελλήνων η κοινωνική λειτουργία της δημοσιογραφίας. Τότε και μόνον τότε η δημοσιογραφία θα αποκτήσει ξανά την χαμένη τιμή της. Τότε και μόνον τότε θα αναστηθεί η χαμένη ψυχή της κοινωνικής δικαιοσύνης..


Εκτός των κατά τον Μποστ «κακών» συνάδελφοι, και τα «καλά» κόποις κτώνται..