«Γελά δ’ ο μωρός καν τι μη γελοίον εί», σχολιάζοντας προτάσεις για την συγκρότηση ενός «μετώπου της αριστεράς», εναντίον του «μετώπου της δεξιάς», που αντικειμενικά καταστρέφει την κοινωνία και υποβαθμίζει τη χώρα σε ανυπόληπτο ευρωπαϊκό κρατίδιο, ανέκδοτο στο στόμα της σύγχρονης ανθρωπότητας!
Διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει λόγος να σας απασχολώ άλλο με αναλυτικές προσεγγίσεις της κρίσεως και υποσχέθηκα να σταματήσω να σημειώνω τις απόψεις μου στο διαδίκτυο, αλλά βρε Γιάννη, κάνε και εσύ μια «υποχώρηση» ως προς το ακατάσχετο χαζολόγημα! Μην προκαλείς τόσο πολύ! Δεν έμαθες στα Λατινικά ότι: «Risu inepto ineptior res null’ est» (γέλωτος ακαταλλήλου, ουδέν ακαταλληλότερον);
Δεν φταίω εγώ που επανέρχομαι με αυτή την – μη-αναλυτική τούτη τη φορά – γραφή, αλλά ο κύριος Γιάννης Πρετεντέρης, ο οποίος με έκανε να θυμηθώ τον απογοητευμένο, πικραμένο, μάλλον συμπλεγματικό, αλλά δίκαιο κριτικό λόγο του Ισοκράτη: «Μήτε γέλωτα προπετή στέργε, μήτε λόγον μετά θράσους αποδέχου, το μεν γαρ ανόητον, το δε μανικόν»!
Και έτσι μπήκα στον κόπο να ασχοληθώ με τον κύριο Πρετεντέρη, ο οποίος έχει μετατρέψει την προπέτεια και το θράσος σε σχολή. Είναι προπέτεια και χαζολόγημα να γράφεις: «…άλλο πράγμα να φτιάχνεις μέτωπο εναντίον κοτζάμ ιμπεριαλισμού ή κοτζάμ φασισμού κι άλλο να μαζεύεις τον στρατό εναντίον μιας (καλής ή κακής)... δανειακής σύμβασης! Αν συνεχίσουν έτσι το επόμενο βήμα θα είναι κάποιο Μέτωπο εναντίον του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας»! Πρέπει να διαθέτεις τεράστια αποθέματα θράσους αυτή την περίοδο για να λες: «το ερώτημα δεν είναι αν μας αρέσει το Μνημόνιο - ούτως ή άλλως, δεν μας αρέσει! Αλλά αν η απάντηση σε ένα αποτυχημένο Μνημόνιο είναι «το Μέτωπο του Τσίπρα». Δεν είναι. Ή, πάντως, δεν είναι για όλους όσοι θεωρούν το Μνημόνιο αποτυχημένο»!
Τι να πεις, παρατηρώντας το νεοφιλελεύθερο μέτωπο δεξιών, σοσιαλιστών του τρίτου ή/και τέταρτου δρόμου και ακροδεξιών λαϊκιστών, που οδήγησε τη χώρα στο χρεοστάσιο και στηρίζει κοινοβουλευτικά τον μηχανισμό πτώχευσης της χώρας, δόλιας υποθήκευσης δημόσιου πλούτου και φτωχοποίησης της κοινωνίας [αν και η ΝΔ δεν ψήφισε το μνημόνιο, παρότι ο αρχηγός της δεσμεύτηκε να πολιτευθεί σύμφωνα με τις αρχές του (!)], να χαζογελάει, ερχόμενο αντιμέτωπο με την πιθανότητα σχηματισμού ενιαίας πολιτικής έκφρασης του «αντιμνημονιακού μετώπου», το οποίο ήδη δομείται στη κοινωνία! Δηλαδή, το νεοφιλελεύθερο μέτωπο - το οποίο ήδη έχει συμπτυχθεί κυβερνητικά με πρωθυπουργεύοντα τον κ. Λουκά Παπαδήμο - εναντίον των δύο-τρίτων της κοινωνίας, ανατριχιάζει με την ιδέα τα θύματα της πολιτικής πρακτικής τους να συγκροτήσουν ένα «αντι-μέτωπο» ή ένα εναλλακτικό μέτωπο με χαρακτήρα «αντι-ηγεμονικό» ή «εναλλακτικής ηγεμονίας»! Και αυτό, ξέρετε γιατί; Διότι, όπως λέει ο Γιάννης και κάμποσοι άλλοι καθεστωτικοί σχολιαστές: «[Η] Ελλάδα (και ο κόσμος...) δεν έχει μια Αριστερά αλλά πολλές Αριστερές. Κι η διαφορά του Τσίπρα από την Παπαρήγα ή του Κουβέλη από τον Μπανιά ή όλων μαζί από τον Γλέζο δεν είναι διαφορά αποχρώσεων. Είναι διαφορά ουσίας. Μιλούν για άλλον κόσμο και για άλλα πράγματα. Πιστεύουν σε άλλες αξίες και σε άλλες μεθόδους. Υπηρετούν άλλες φιλοδοξίες και άλλες σκοπιμότητες. Πώς ξαφνικά θα πολιτευτούν μαζί κι αγκαλιασμένοι; Επειδή συμβαίνει να συμφωνούν ότι διαφωνούν με μια δανειακή σύμβαση;».
Σιγά το ζήτημα, «μια δανειακή σύμβαση», λέει, χαζογελώντας ο μωρός μέσω του χαζολογήματος του Γιάννη! Θα μου πεις, δεν ντρέπονται να αυτοεξευτελίζονται τόσο πολύ με γελοίες υπεραπλουστεύσεις, διαστρεβλώσεις και ταυτίσεις του τύπου «το Μέτωπο του Τσίπρα»; Μάλλον όχι, καθώς δεν έχουν αίσθηση της δραματικής ανεπάρκειας τους, όχι απλώς σε θεωρητικό, γνωσιολογικό επίπεδο, αλλά και σε εκείνο της πρακτικής άσκησης της προπαγάνδας, στο οποίο εξειδικεύονται. Ενδεικτικό είναι ότι η στρατηγική και το πρόγραμμα του «μνημονίου» φαντάζουν στον κ. Πρετεντέρη ως αναπαραστάσεις που θα μπορούσε κανείς να τις παρομοιάσει με τον «Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας». Κάνει πλακίτσα ο Γιάννης μας, αλλά πλάκα-πλάκα, δίχως φυσικά να καταλαβαίνει τι μολογά, σημειολογεί άριστα! Πράγματι, το «μνημόνιο» είναι πολιτικοοικονομικός κώδικας του νεοφιλελευθερισμού. Συντάσσει κάπως πρωτόγονα και αφαιρετικά έναν οδικό χάρτη μετατροπής της κοινωνίας σε αγορά, θεμελιώνοντας αντισυνταγματικά και αυθαίρετα ένα ιδιόμορφο παράγωγο Δίκαιο (εκτάκτου ανάγκης) στον τόπο και μια πολιτεία σε καθεστώς οιονεί πολιορκίας – όπως έχουμε επανειλημμένα εξηγήσει αναλυτικά.
Αυτός ο «οδικός χάρτης» οδήγησε στον γκρεμό, τον οποίο αργά, πολύ αργά «διέκρινε» ο Γιάννης, όπως και υπουργοί της κυβέρνησης του μνημονίου και πλήθος άλλων ντερμπεντέρηδων, οι οποίοι μας λοιδορούσαν όταν με ακρίβεια εκτιμούσαμε και περιγράφαμε τα αποτελέσματα, τα οποία τώρα βρίσκονται μπροστά στα μάτια τους, και διάψευση δεν χωρά. Όπως δεν θα έπρεπε να «χωρά» και πλάκα, αν υπήρχε ίχνος σοβαρότητας. Φίλοι, του «μνημονικού μετώπου», όχι μόνον για άλλη μια φορά εξευτελιστήκατε, όχι απλώς τα κάνατε μούσκεμα ξανά-μανά, αποτυγχάνοντας και στις εκτιμήσεις και στις «πολιτικές σωτηρίας» που ευαγγελιστήκατε, αλλά πλέον συγκροτείτε επάξια το «μέτωπο των γελοίων», στο βαθμό που επιχειρείτε δικαιολογήσετε το ρεζιλίκι και το αδιέξοδό σας με πονηρές, παλιομοδίτικες και παλαιοκομματικές μεταστροφές του λόγου. Αλήθεια, θυμάστε τις πλακίτσες και την λοιδορία που επιφυλάξατε στην αφεντιά μου, την περίοδο που τοποθετούσα το ζήτημα της πιστωτικής κρίσης της Ελλάδας σε ένα διεθνές πλαίσιο ενδοκαπιταλιστικής διένεξης για το μέλλον της παγκοσμιοποίησης; Θυμάστε τι γράφατε, τα οποία όχι απλώς κατάπιατε αργότερα, αλλά σήμερα αναπαράγετε ως αυτονόητες μάλιστα αλήθειες;
Με τον ίδιο τρόπο χειρίζεστε τώρα την πιθανότητα δόμησης μιας αριστερής διακυβέρνησης του τόπου στη θέση της διακυβέρνησης των διαπλεκομένων: με λοιδορίες, κοτσάνες και «πουστιούλες», με το συμπάθιο! Διαπιστώνετε ότι δεν μπορεί να υπάρξει αριστερή κυβέρνηση, καθώς δεν υπάρχει ιδεολογική ταύτιση μεταξύ των αριστερών, ενώ δεν έχετε πρόβλημα να κατανοήσετε και να προπαγανδίσετε την συγκυβέρνηση ακροδεξιών - δεξιών κοινωνιστών - νεοφιλελευθέρων – σοσιαλδημοκρατών – τραπεζιτών! Προφανώς. θεωρείτε ότι ο εσμός των τελευταίων αυτών πολιτικο-ιδεολογικών παραγόντων έχει κάτι κοινό που τους ενώνει στη διακυβέρνηση, ενώ οι αριστεροί δεν έχουν! Ασφαλώς και δεν έχουν, αν δεν είναι αριστεροί, αλλά απλά δηλώνουν ότι είναι. Αν όμως είναι πράγματι, τότε έχουν και «κοινά ιδανικά» και θα μπορούσαν να θέσουν «κοινούς στόχους», σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τους παράγοντες που συνθέτουν το αντικοινωνικό, διαπλεκόμενο και παρδαλό «μέτωπο του μνημονίου», το οποίο καθημερινά καταριέται δημοσίως τον εαυτό του!
Με το τι είναι αριστερά και τι θα μπορούσε να σημαίνει σήμερα για την ελληνική κοινωνία, δεν πρόκειται να σας «ταλαιπωρήσω» και σε αυτό το σημείωμα. Άλλωστε, ότι και να πω ο κ. Πρετεντέρης και οι ομοϊδεάτες του δεν πρόκειται να καταλάβουν, καθώς ούτε έχουν βιώσει το πρόβλημα του κοινωνικού αποκλεισμού, ούτε την φτώχεια και την παράλυση από την κατάφορη αδικία ή την πείνα, ούτε κατάφεραν να αποκτήσουν βαθιά συστηματική γνώση του πολιτικού φαινομένου ή της πολιτικής οικονομίας. Είναι «ψαράκια του αφρού»! Σίγουρα πάντως αριστερά δεν είναι ο Τσίπρας, η Παπαρήγα και ο Κουβέλης. Όχι με την έννοια ότι οι αρχηγοί αυτοί δεν είναι αριστεροί, αλλά ότι η αριστερά σε αντίθεση με την δεξιά δεν προσωποποιείται στην ηγεσία κομμάτων και δεν φοβάται «τον λύκο που παραμονεύει έξω από το μαντρί»! Η αριστερά είναι πολιτισμός και πολιτική πρακτική που δεν εγκλωβίζεται σε κόμματα, ούτε καθοδηγείται από αυτά. Είναι και «αντι-ιμπεριαλιστικό, αντι-καπιταλιστικό, αντι-πολεμικό, αντι-φασιστικό, αντι-δικτατορικό, αντι-αποικιακό, και απελευθερωτικό μέτωπο, Γιάννη μας. Και έτσι δεν μπορεί παρά να συγκροτεί αντικειμενικά και «αντι-μνημονιακό» μέτωπο, αγαπητέ, επειδή ακριβώς είναι όλα τα προηγούμενα. «Αντι-ευρωπαϊκό» και «αντι-αμερικανικό», δεν είναι οπωσδήποτε, εκτός εάν με το «ευρωπαϊκό» εννοούμε την νεοφιλελεύθερη, νεοηγεμονική, στρατηγική της ΕΕ και με το «αμερικανικό» την αλήτικη και καιροσκοπική, μιλιταριστική συμπεριφορά της διοίκησης των ΗΠΑ, διεθνώς και του χρηματοπιστωτικού λόμπυ, το οποίο συνυφαίνεται με αυτήν.
Ας σταματήσουν λοιπόν οι γελοιότητες. Δεν πρόκειται «ο Αλέξης Τσίπρας να ιδρύσει αντιμνημονιακό μέτωπο», όπως ισχυρίζεται παραπλανητικά ο κ. Πρετεντέρης. Αντιμνημονιακό μέτωπο έχει συγκροτηθεί ήδη στην ελληνική κοινωνία και αυτό δεν οφείλεται στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΚΚΕ - αν και έχουν βοηθήσει με τον τρόπο τους στην δόμηση «αντιμνημονιακής συνείδησης» - και δεν ξέρω σε ποιόν άλλον πολιτικό παράγοντα. Οφείλεται στην επίθεση που δέχεται ο λαός από το «μέτωπο του μνημονίου», το οποίο εκφράζει πρωταρχικά και αυθεντικά η διαπλοκή: οι πολλές διαπλεκόμενες δεξιές, Γιάννη μας! Εάν και κατά πόσο αυτό το κοινωνικό μέτωπο εκφραστεί πολιτικά ή όχι, είναι άλλο ζήτημα. Μια πρόκληση των καιρών προς τα κόμματα της αριστεράς, την κοινωνία των πολιτών, αλλά και τον κάθε ανένταχτο ή/και αδέσμευτο αριστερό. Εάν όμως εκφραστεί, τότε πράγματι θα αλλάξουν τα πάντα στον τόπο μας.
Τότε, Γιάννη μας, θα σου κοπεί η διάθεση για …πλακίτσα και λοιδορία. Τότε θα σοβαρευτείς απότομα και τούτο είναι μάλλον καλό για όλους. Τότε μπορεί να (ξανα)γίνεις ακόμη και δημοσιογράφος, δίχως εισαγωγικά! Φρόντισε δε να μην ξανακατατάξεις τους αριστερούς στην «αντι-ευρωπαϊκή» discourse. Από πότε κ. Πρετεντέρη έγινες περισσότερο Ευρωπαϊστής, από την λεγόμενη ευρωπαϊκή αριστερά, η οποία σήμερα όσο ποτέ άλλοτε θεωρεί ότι η ΕΕ υπονομεύει τον ευρωπαϊσμό και καταστρέφει κράτη σαν την Ελλάδα, και γι’ αυτό πρέπει να διαλυθεί, αφού δεν μπορεί να ανασυγκροτηθεί δημοκρατικά; Άλλο «pro-EU» ή «Pro-Euro συντηρητισμός» και άλλο «Europeanist». Όπως άλλο πράγμα είναι ο «αντιαμερικανισμός» και άλλο η κριτική ή ακόμη και η πολεμική σε ένα πολιτικο-οικονομικό σύστημα που δεσπόζει στις ΗΠΑ και κατατρομοκρατεί την υφήλιο.
Όσο και να προσπαθήσετε δεν πρόκειται να καταφέρετε να τσουβαλιάσετε την αριστερά σε ένα φανταστικό πλαίσιο σταλινισμού, για να δικαιολογήσετε εμμέσως τον ολοκληρωτισμό του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού που υπερασπίζεστε! Πάρτε το χαμπάρι, ο διπολικός κόσμος που τεχνηέντως κατασκευάσατε δεν υπάρχει πια. Το ιστορικό γεγονός της αρχικής ενίσχυσης και μετά της πολεμικής από τους Γερμανούς του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και τις ΗΠΑ προς τους μπολσεβίκους δεν πρόκειται να ξανασυμβεί. Το παιχνίδι ηγεμονίας καπιταλιστικών-μιλιταριστικών καθεστώτων με τα «κομμουνιστικά» καθεστώτα του 20ου αιώνα τελείωσε. Ο μπαμπούλας του σταλινισμού και των παραγώγων του είναι πλέον χαριτωμένο παραμύθι για μικρά παιδιά που δεν… τρώνε το φαΐ τους! Το αντίπαλο δέος στον «φιλελεύθερο» κόσμο, έσβησε με την διάλυση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και την ανατολή του νεοφιλελευθερισμού. Τώρα τα παιδιά δεν φοβούνται τον σοσιαλιστικό μπαμπούλα, καθώς δεν έχουν ανάγκη από τέτοια παραμύθια για να …φάνε το ταπεινό τους φαΐ, δίχως να ρωτούν το πώς και το γιατί! Δεν έχουν φαΐ πλέον, μόνον αναπαραστάσεις «αισθησιακών γευμάτων» στην TV! Και δίχως φαΐ, το παραμύθι με τον κακό σοσιαλιστικό δράκο μεταβάλλεται σε αντικαπιταλιστικό ανέκδοτο, αλλά πώς να το καταλάβει η αυτάρεσκη ηλιθιότητα που διακρίνει τα καλαμπούρια που διακονούν εργολαβικά την προπαγάνδα του καθεστώτος.
Σήμερα μέσα από τα συντρίμμια του διαπλεκόμενου καθεστώτος στην Ελλάδα γεννιέται μια νέα αριστερά, που δίχως να πάψει να κάνει κριτική στην παραδοσιακή αριστερά και στην ανανεωτική αριστερά, σέβεται και τιμά τους κοινωνικούς αγώνες των αναρχικών, των κομμουνιστών και των σοσιαλιστών σε αυτό τον τόπο. Οι χιλιάδες αριστεροί που ανατέλλουν καθημερινά δεν πάσχουν από ιδεοληψίες και τραυματικά συμπλέγματα που χαρακτήριζαν παλαιότερες γενιές. Δεν έχουν πρόβλημα να συνεργαστούν μεταξύ τους πολιτικά και να συνεννοηθούν διακυβερνητικά, παρά τις μεγάλες ή μικρότερες ιδεολογικές τους διαφορές και την διαφορετική πολιτική τους κουλτούρα. Οι εποχές άλλαξαν, αλλάζουν με ταχύτητα φωτός και οι αριστεροί είναι εξοπλισμένοι με εμπειρίες και διαίσθηση για να αντιλαμβάνονται πρώτοι, πώς προασπίζεται κάποιος το συμφέρον μιας κοινωνίας που βίαια μετατρέπεται σε παλιατζίδικο και πεδίο για νέο πλιάτσικο, από το «δεξιό μέτωπο» της διαπλοκής. Βεβαίως, και επ’ αυτού υπάρχουν κρίσιμες διαφορές μεταξύ των αριστερών. Στο βαθμό όμως που δεν κάνουν τίποτε για να τις γεφυρώσουν (και όχι να τις ισοπεδώσουν) δίνοντας δημοκρατική-προοδευτική διέξοδο στη κρίση, μάλλον ενισχύουν τελικά εκείνους που ομονοούν με τον κ. Πρετεντέρη.
Οι ηγεσίες των αριστερών κομμάτων έχουν δύο δρόμους να διαβούν: είτε οργανώνουν τον λαό για επανάσταση και εγκαθίδρυση λαϊκής εξουσίας (όπως την εννοούν), είτε συνεργάζονται μεταξύ τους και συμπράττουν με όλους τους προοδευτικούς πολίτες και φορείς της κοινωνίας των πολιτών για την άμεση μεταβολή του καθεστώτος με τα εργαλεία και τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας: για να διαλυθεί το καθεστώς της διαπλοκής και να ορθοποδήσει σύντομα η χώρα έξω από την Ευρωζώνη και πιθανότατα έξω από την ΕΕ - εκεί οδηγεί αναγκαστικά ως «fait accompli tactic» η πολιτική του καθεστώτος, και εντός αυτού του νέου πλαισίου που διαμορφώνεται με αντικειμενικούς όρους οφείλει η αριστερά να δομήσει στρατηγική και ένα κοινό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Προφανώς το πρόγραμμα της αριστερής διακυβέρνησης θα είναι μεταβατικό και κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι την επομένη των εκλογών θα έχουμε σοσιαλισμό, θα εξαφανίζονταν με μιας τα μονοπώλια και ο λαός θα ερχόταν στην εξουσία. Αυτό θα μπορούσε να παραμείνει ιδανικό και να αποτελέσει στόχο ενός μακροχρόνιου προγράμματος δημοκρατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας με σοσιαλιστικό εκσυγχρονισμό των δομών και αναδιοργάνωση του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα της οικονομίας. Τότε ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός θα προέκυπτε ως αποτέλεσμα της δημοκρατικής εξέλιξης της χώρας και της παραγωγικής της αναδιοργάνωσης. Τότε ο σοσιαλισμός θα ήταν η κατάληξη και όχι η αφετηρία της πολιτικής και τεχνολογικής, με την ευρεία έννοια, ωρίμανσης της κοινωνίας. Τότε ο φίλος Γιάννης ίσως να έγραφε λιγότερο επιπόλαια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου