Η έλαφος των άστρων

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ


Θες να το πεις γιατροσόφι, παρηγοριά στον (υπαρξιακά) άρρωστο, παραμύθι με τέλος έναν απροσπέλαστο τείχο; Πες το. Ομως η ανακάλυψη του Κέπλερ δεν είναι σήμα κενό. Ούτε οι άλλοι πλανήτες που πιάνονται στα δίχτυα των δορυφόρων, τους οποίους στέλνουν οι «μικροί θεοί» στο διάστημα, έντρομοι μπροστά στο μεγάλο κενό της γνώσης τους για τη σπίθα της Υπαρξης... Παλεύουν με τη μοίρα τους οι «μικροί θεοί» της γης.


Αγωνίζονται να βρουν πειστικές απαντήσεις. Ποντάρουν στο «διαλυτικό» επιστήμης για να εξαφανιστεί ο «λεκές» της πίστης, που -δήθεν- κρατάει δεμένους πισθάγκωνα τους ανθρώπους.
Πιστεύουν ότι βρίσκονται κοντά στο «σωματίδιο του θεού», ελπίζουν, πανηγυρίζουν, οπισθοχωρούν, προσπαθούν εκ νέου, αλλά βρίσκονται πάντοτε στο ίδιο σημείο. Μυρμηγκάκια εν απογνώσει χωρίς να το δείχνουν, χαζεύουν τις χορογραφίες του χάους, μα δεν μεταλαβαίνουν ούτε δράμι από τα μυστικά του Σύμπαντος... Τζάμπα κόπος, παιδιά του CERN. Το μόνο που αξίζει είναι το διαρκές της αγωνίας, η προσμονή του επόμενου Κέπλερ, το πρωί του νέου μύθου, το απόβραδο του καινούργιου παραμυθιού από τους παππούδες της επιστήμης. Πεπερασμένο το σύμπαν της γνώσης. Η αδυναμία να καταλάβουν το «τι και το πώς», το «γιατί και ποιος» θα συνοδεύει για πάντα το γένος των βροτών. Σ' αυτό, συγγενεύουμε με τ' άστρα, θα 'λεγε ο Καρούζος. Γιατί, «Κ' η μοίρα των άστρων θα είναι τέφρα/ θα είναι μια μεγάλη πυρική»... Σε κουβέντα να βρισκόμαστε, λοιπόν. Να περνούν μπροστά μας οι Κέπλερ και τα μποζόνια, να παρελαύνουν τα εκατομμύρια έτη φωτός σαν κατοχικό χάρτινο χρήμα -δισεκατομμύρια άχρηστα στα παλιά δισάκια-, να κοκορεύεται η επιστήμη, και μεις να ξέρουμε πως το μόνο βέβαιο είναι το χάος που θα μας καταπιεί. Τίποτε άλλο...