Στη ρήξη και ανατροπή η λύση

Μετά τις προχτεσινές ειδήσεις για τη νέα μείωση μισθών από 1η Γενάρη, η χτεσινή είδηση είναι η νέα μείωση μισθών μέσα από την αύξηση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος κατά 20%.

Κι ακόμα δεν έχουν ενσωματωθεί στη μείωση του εισοδήματος όλα τα χαράτσια που έχουν μέχρι τώρα αποφασιστεί.


Στα ψιλά, έστω, του αστικού Τύπου, περνάνε ορισμένες ειδήσεις για συσσίτια και αστέγους.
Αυτό που μένει απόλυτα στο σκοτάδι είναι οι αγώνες, όσοι και όποιοι αγώνες αναπτύσσονται, όπως αυτός στη «Χαλυβουργία». 
Κι όμως, εκεί όπου συγκρούονται πράγματι δύο τάξεις, στους χώρους δουλειάς, εκεί κρίνονται όλα. Γι' αυτό και η σιωπή στον αστικό Τύπο.
Σιωπή για την απεργία στο Θριάσιο στις 13 του μήνα, σιωπή για τις κινητοποιήσεις των αγροτών στις 14 Δεκέμβρη, σιωπή για τις κινητοποιήσεις για τους άνεργους στις 20 Δεκέμβρη.


Αντίθετα, την ώρα που έχουν βγει τα μεγάλα μαχαίρια μεταξύ ιμπεριαλιστών, το παραμύθι συνεχίζεται για την ανάγκη εμείς να είμαστε συνεπείς στο πρόγραμμα. Ποιο πρόγραμμα; Της μείωσης μισθών, της μείωσης μισθών, της μείωσης μισθών.



Οι κήρυκες της διαρκούς λιτότητας μιλάνε ακόμα για «κρίση χρέους» όταν αυτό είναι μόνο ένα από τα φαινόμενα που συνοδεύουν την αιτία, την καπιταλιστική κρίση, μια κρίση υπερσυσσώρευσης, την κατάσταση, δηλαδή, κατά την οποία οι καπιταλιστές έχουν μπουκώσει χρήμα τόσο που δεν ξέρουν πού να επενδύσουν ώστε να ξαναρχίσει ο κύκλος της κερδοφορίας.

Ετσι καταστρέφουν συνεχώς εργατική δύναμη, καταστρέφουν και κεφάλαιο, εδώ κοιτάνε να έχει τις λιγότερες δυνατές απώλειες, για να ξαναρχίσει ο κύκλος της αύξησης των κερδών. Το κράτημα της συζήτησης στα περί κρίσης χρέους στοχεύει στην ενοχοποίηση των εργατών, ενώ η προφανής λύση στο πρόβλημα βρίσκεται στην αφαίρεση της ιδιοκτησίας από τους καπιταλιστές έτσι που να σταματήσει η καταστροφή.


Αυτή τη λύση συσκοτίζουν όσοι μιλάνε για υπερκατανάλωση, ενώ γνωρίζουν πως οι εργάτες ποτέ δεν έφτασαν να εισπράττουν το χιλιοστό αυτών που παρήγαν. Οσοι μιλάνε για χαμηλή παραγωγικότητα όταν οι εργάτες πεθαίνουν μέσα στα γκέτο. Οσοι μιλάνε για καλομαθημένους γέροντες που ζουν πολλά χρόνια στη σύνταξη, όταν ξέρουν πως και τα φάρμακα πια βγαίνουν μόνο με ενίσχυση από τα παιδιά.


Ο κύκλος της ενοχοποίησης των εργατών για την κρίση θα σπάσει μόνο στο βαθμό που οι ίδιοι οι εργάτες κάνουν χτήμα τους το «δεν πληρώνω τα χρέη της πλουτοκρατίας», μόνο στο βαθμό που κατανοήσουν πως για να μην πληρώσουν πρέπει να οξύνουν την πολιτική πάλη, όχι για να γίνει ανθρώπινο το σύστημα, αλλά για άλλη κοινωνία, άλλη οικονομία με άλλη εξουσία, την εργατική - λαϊκή.


Αυτήν την προοπτική θέλουν να αποτρέψουν όσοι στο βάθεμα της κρίσης και της παράλληλης όξυνσης των ταξικών αγώνων, επιχειρούν εκτόνωση μέσα από σχήματα «δημοκρατικής διακυβέρνησης» με την εκμετάλλευση να βασιλεύει.


Ολοι αυτοί που καλούν σε πάλη οπουδήποτε αλλού εκτός από το εδώ και τώρα, ενώ η κόλαση που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι ακριβώς εδώ και τώρα.