Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Ακούγοντας χθες τον πρωθυπουργό μας να μας καλεί όλους σε συστράτευση, ένιωσα άιφνης την ανάγκη να πάρω τη σημαία, μια ντουντούκα και να βγω στους δρόμους καλώντας τους γειτόνους μου σε εθνική πανστρατιά «για την κοινή εθνική υπόθεσή μας». Το μόνο που με κράταγε, καθώς κοιτούσα ήδη όρθιος την τηλεόραση έτοιμος να βγω στο μπαλκόνι κραυγάζοντας Αέραααα, ήταν το άκουσμα του συνθήματος και το λόγο της συστράτευσης. Περιμένοντας ανυπόμονα ν’ ακούσω απ’ το στόμα του πρωθυπουργού μας το όνομα του εχθρού, όταν τον άκουσα να μιλά σαν ένας γραφιάς cursus honoris, λέγοντας πως «ο κύριος στόχος μας είναι η υλοποίηση των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου και οι δεσμεύσεις που απορρέουν απ αυτές», ένιωσα σαν τον Γκοντώ. Ξανακάθισα στην πολυθρόνα μου απογοητευμένος και σκεπτικός.
Προσπαθούσα με τη διαδικασία του αποχρώντος λόγου και της εις άτοπον απαγωγής να προσδιορίσω μόνος μου τον εκ πρώτης όψεως αόρατο εχθρό «της κοινής μας εθνικής υπόθεσης»..
«Αν πιστέψω τον κο Λοβέρδο, ο εχθρός μας πρέπει να είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι».
«Αν πιστέψω τον πρώην πρωθυπουργό μας με τις δηλώσεις του για “το διεφθαρμένο λαό” και τον κο Πάγκαλο για το “μαζί τα φάγαμε”, τότε ο εχθρός μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, ο Λαός».
«Αν πιστέψω τον αξιότιμο προκουράτορα-έπαρχό μας κο Σόϊμπλε, που μετά το περσινό (24.03. 2010) και άκρως γερμανικό “πρώτα τιμωρία και μετά βοήθεια”, είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του με γερμανική ειλικρίνεια το εκπληκτικό και άκρως αποκαλυπτικό “το ελληνικό πολίτευμα θα χρειαστεί προσωρινά να μετατραπεί από κοινοβουλευτική δημοκρατία σε κάτι άλλο…..θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Ελλάδα θα παραδώσει προσωρινά ένα μέρος της κυριαρχίας της”, τότε θα πρέπει να υποθέσω πως εχθρός μου πρέπει να είναι όλοι οι πολιτικοί μας που μας έφεραν ως εδώ»..
«Αν πάλι, σε συνδυασμό με την τελευταία υπόθεση, πιστέψω τη γιαγιά μου που μου ‘λεγε πως “οι πολιτικοί μας είναι σαν τα μούτρα μας”, τότε θα πρέπει όλοι οι Ελληνες ν’ αρχίσουμε ν’ αυτομαστιγωνόμαστε για την απρονοησία μας».
Βλέποντας τον πρωθυπουργό μας ανάμεσα σ’ όλους εκείνους, που εδώ και χρόνια είχαν σαν μοναδικό σύνθημα το «πάντα να προσπαθείς, πάντα να αποτυγχάνεις, δεν πειράζει, να προσπαθείς πάλι, ν’ αποτυγχάνεις πάλι, ν’ αποτυγχάνεις καλύτερα» (του S. Beckett) «γιατί μ’ αυτόν τον διεφθαρμένο και ηλίθιο λαό μόνο έτσι διατηρείς την εξουσία», κατάλαβα γιατί «το μεγαλείο των μεγάλων ηγετών, ηλιθίων λαών, δε βρίσκεται στο να κατορθώνουν να ενθουσιάσουν το λαό τους με καθαρές αξίες, οράματα, πειθαρχία και διάθεση για αυτοθυσία, αλλά στο να τον πείσουν, πως εκείνος και μόνο εκείνος ο ίδιος και όχι κανείς άλλος, είναι η αληθινή αιτία της αθλιότητάς του». Το ότι «ένας λαός, μπορεί να επιμηκύνει την επιβίωσή του μόνο, αν με εκστατικό ενθουσιασμό, επιστρέφει συχνά σ’ εκείνες τις αρχέγονές του αξίες που τον έκαναν να μεγαλουργήσει», είναι ανοησίες του μεγάλου πολιτολόγου Μακιαβέλι( βλέπε:Σκέψεις για την πολιτική και την ηγεσία του κράτους), που δεν όφειλε βεβαίως να γνωρίζει, πως η μοναδική αποτελεσματική απειλή για το σημερινό νεοέλληνα, δεν είναι η στέρηση της ελευθερίας του και της εθνικής ανεξαρτησίας του, ούτε η οικονομική του εξαθλίωση, ούτε καν η αναίρεση της ύπαρξής του, αλλά μόνο ο τρόμος μπρος στη στέρηση του κινητού του, του ipad, του ipod και όλων των εισαγόμενων αξεσουάρ της ματαιοδοξίας του, που αν βγούμε απ’ την Ευρωζώνη θα γίνουν απελπιστικά πανάκριβα κι απρόσιτα. Μόνο τα τελευταία 2000 χρόνια εξαφανίστηκαν από το πρόσωπο της γης εκατοντάδες ένδοξοι λαοί, που προτίμησαν την υλική καλοπέραση, “το ηδέως ζην” από “το ευ ζην”.
Συστράτευση λοιπόν ΝΑΙ. Αλλά ποιών, εναντίον τίνος;
Να συστρατευτούμε όλοι «για τη σωτηρία της πατρίδος», ακόμα και οι άνεργοι, που αποτελούν το μισό εργατικό δυναμικό της χώρας, αλλά να κάνουν τι, όταν η μοναδική σκέψη τους είναι που θα βρουν τα λεφτά για το επόμενο γεύμα;
Πώς να συστρατευτούν εκείνοι οι γονείς, και δεν είναι λίγοι, που τα βράδια δεν κοιμούνται γιατί θα πρέπει το πρωί να εξηγήσουν στα παιδιά τους πριν πάρουν το δρόμο για το σχολείο, γιατί δεν υπάρχει στο τραπέζι φρέσκο γάλα και πολλές φορές ούτε ένα κομμάτι ζεστό ψωμί;
Αν λάβω υπόψη μου την επιστημονικά τεκμηριωμένη έρευνα-ανάλυση του Ανδριανόπουλου, που δεν είναι καν στο κοινοβούλιο και πριν ένα χρόνο, έλεγε πως «καθώς ανέβαινα την Κηφισίας είδα εκατοντάδες έξω από τα Mall, ποιος είπε πως οι Ελληνες δεν έχουν χρήματα», τότε φοβάμαι πως για τους περισσότερους πολιτικούς μας μακράς διαρκείας, που λόγω και της διετούς και απόλυτης αποξένωσης από το λαό, πάσχουν από κοινοβουλευτικό ιδρυματισμό, τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα!!!!
Οι άνθρωποι δεν είναι μόνο εκτός τόπου και χρόνου αλλά απολύτως εκτός χωροχρόνου. Οι άνθρωποι δεν έχουν καν αντιληφθεί, πως ακόμα κι αυτό το αντουανετικό δίλημμα «ψωμί ή παντεσπάνι», είναι πλέον αναχρονιστικό.
Δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί, πως υπάρχουν άνθρωποι και δεν είναι λίγοι, που το δίλημμά τους είναι το κατά Καμύ έσχατο ανθρώπινο δίλημμα μεταξύ όλων των διλημμάτων *:
Ένα δίλημμα διόλου ουτοπικό και λιγότερο απειλητικό απ’ το δίλημμα «δεχόμαστε τα πάντα ή καταστρεφόμαστε έξω από τη Ζώνη του Ευρώ». Ένα δίλημμα, που έτσι κι αλλιώς για τον άνεργο είναι άνευ σημασίας και το οποίο θυμίζει το προ ετών δίλημμα των Μητσοτάκηδων και των κάθε λογής ενδοτικών ευρω-εκσυγχρονιστών της τσέπης: «αποδοχή του σχεδίου Ανάν ή απόρριψη και καταστροφή του κυπριακού ελληνισμού».
Το αποτέλεσμα δικαίωσε εκείνους που πιστεύουν πως «η ζωή δικαιώνει πάντοτε τους τολμηρούς» κι αυτό που χρειαζόμαστε τούτη τη στιγμή είναι η συστράτευση των τολμηρών, που είναι ακόμα ζωντανοί, δημιουργικοί και όρθιοι, ενάντια στους υποταγμένους, που δε γνωρίζουν, πως, «όπου κατεδαφίζει ο Γερμανός, πρέπει να κατακρημνισθεί ένας Θεός και ένας κόσμος ολόκληρος πρέπει να χαθεί, γιατί για το Γερμανό, η καταστροφή είναι δημιουργία και η συντριβή του χρονικού είναι η υπέρβαση της αιωνιότητας».
Η Συστράτευση προϋποθέτει ενθουσιασμό και με τη χθεσινή του ομιλία, ο πρωθυπουργός μας, το μόνο που κατάφερε ήταν να ενθουσιάσει τους φανατικούς οπαδούς του Λεοπόλδου Μαζόχ.
 |
Σκηνές αυτομαστίγωσης από το Ιράν |
Προσπαθούσα με τη διαδικασία του αποχρώντος λόγου και της εις άτοπον απαγωγής να προσδιορίσω μόνος μου τον εκ πρώτης όψεως αόρατο εχθρό «της κοινής μας εθνικής υπόθεσης»..
«Αν πιστέψω τον κο Λοβέρδο, ο εχθρός μας πρέπει να είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι».
«Αν πιστέψω τον πρώην πρωθυπουργό μας με τις δηλώσεις του για “το διεφθαρμένο λαό” και τον κο Πάγκαλο για το “μαζί τα φάγαμε”, τότε ο εχθρός μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, ο Λαός».
«Αν πιστέψω τον αξιότιμο προκουράτορα-έπαρχό μας κο Σόϊμπλε, που μετά το περσινό (24.03. 2010) και άκρως γερμανικό “πρώτα τιμωρία και μετά βοήθεια”, είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του με γερμανική ειλικρίνεια το εκπληκτικό και άκρως αποκαλυπτικό “το ελληνικό πολίτευμα θα χρειαστεί προσωρινά να μετατραπεί από κοινοβουλευτική δημοκρατία σε κάτι άλλο…..θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Ελλάδα θα παραδώσει προσωρινά ένα μέρος της κυριαρχίας της”, τότε θα πρέπει να υποθέσω πως εχθρός μου πρέπει να είναι όλοι οι πολιτικοί μας που μας έφεραν ως εδώ»..
«Αν πάλι, σε συνδυασμό με την τελευταία υπόθεση, πιστέψω τη γιαγιά μου που μου ‘λεγε πως “οι πολιτικοί μας είναι σαν τα μούτρα μας”, τότε θα πρέπει όλοι οι Ελληνες ν’ αρχίσουμε ν’ αυτομαστιγωνόμαστε για την απρονοησία μας».
Βλέποντας τον πρωθυπουργό μας ανάμεσα σ’ όλους εκείνους, που εδώ και χρόνια είχαν σαν μοναδικό σύνθημα το «πάντα να προσπαθείς, πάντα να αποτυγχάνεις, δεν πειράζει, να προσπαθείς πάλι, ν’ αποτυγχάνεις πάλι, ν’ αποτυγχάνεις καλύτερα» (του S. Beckett) «γιατί μ’ αυτόν τον διεφθαρμένο και ηλίθιο λαό μόνο έτσι διατηρείς την εξουσία», κατάλαβα γιατί «το μεγαλείο των μεγάλων ηγετών, ηλιθίων λαών, δε βρίσκεται στο να κατορθώνουν να ενθουσιάσουν το λαό τους με καθαρές αξίες, οράματα, πειθαρχία και διάθεση για αυτοθυσία, αλλά στο να τον πείσουν, πως εκείνος και μόνο εκείνος ο ίδιος και όχι κανείς άλλος, είναι η αληθινή αιτία της αθλιότητάς του». Το ότι «ένας λαός, μπορεί να επιμηκύνει την επιβίωσή του μόνο, αν με εκστατικό ενθουσιασμό, επιστρέφει συχνά σ’ εκείνες τις αρχέγονές του αξίες που τον έκαναν να μεγαλουργήσει», είναι ανοησίες του μεγάλου πολιτολόγου Μακιαβέλι( βλέπε:Σκέψεις για την πολιτική και την ηγεσία του κράτους), που δεν όφειλε βεβαίως να γνωρίζει, πως η μοναδική αποτελεσματική απειλή για το σημερινό νεοέλληνα, δεν είναι η στέρηση της ελευθερίας του και της εθνικής ανεξαρτησίας του, ούτε η οικονομική του εξαθλίωση, ούτε καν η αναίρεση της ύπαρξής του, αλλά μόνο ο τρόμος μπρος στη στέρηση του κινητού του, του ipad, του ipod και όλων των εισαγόμενων αξεσουάρ της ματαιοδοξίας του, που αν βγούμε απ’ την Ευρωζώνη θα γίνουν απελπιστικά πανάκριβα κι απρόσιτα. Μόνο τα τελευταία 2000 χρόνια εξαφανίστηκαν από το πρόσωπο της γης εκατοντάδες ένδοξοι λαοί, που προτίμησαν την υλική καλοπέραση, “το ηδέως ζην” από “το ευ ζην”.
Συστράτευση λοιπόν ΝΑΙ. Αλλά ποιών, εναντίον τίνος;
Να συστρατευτούμε όλοι «για τη σωτηρία της πατρίδος», ακόμα και οι άνεργοι, που αποτελούν το μισό εργατικό δυναμικό της χώρας, αλλά να κάνουν τι, όταν η μοναδική σκέψη τους είναι που θα βρουν τα λεφτά για το επόμενο γεύμα;
Πώς να συστρατευτούν εκείνοι οι γονείς, και δεν είναι λίγοι, που τα βράδια δεν κοιμούνται γιατί θα πρέπει το πρωί να εξηγήσουν στα παιδιά τους πριν πάρουν το δρόμο για το σχολείο, γιατί δεν υπάρχει στο τραπέζι φρέσκο γάλα και πολλές φορές ούτε ένα κομμάτι ζεστό ψωμί;
Αν λάβω υπόψη μου την επιστημονικά τεκμηριωμένη έρευνα-ανάλυση του Ανδριανόπουλου, που δεν είναι καν στο κοινοβούλιο και πριν ένα χρόνο, έλεγε πως «καθώς ανέβαινα την Κηφισίας είδα εκατοντάδες έξω από τα Mall, ποιος είπε πως οι Ελληνες δεν έχουν χρήματα», τότε φοβάμαι πως για τους περισσότερους πολιτικούς μας μακράς διαρκείας, που λόγω και της διετούς και απόλυτης αποξένωσης από το λαό, πάσχουν από κοινοβουλευτικό ιδρυματισμό, τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα!!!!
Οι άνθρωποι δεν είναι μόνο εκτός τόπου και χρόνου αλλά απολύτως εκτός χωροχρόνου. Οι άνθρωποι δεν έχουν καν αντιληφθεί, πως ακόμα κι αυτό το αντουανετικό δίλημμα «ψωμί ή παντεσπάνι», είναι πλέον αναχρονιστικό.
Δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί, πως υπάρχουν άνθρωποι και δεν είναι λίγοι, που το δίλημμά τους είναι το κατά Καμύ έσχατο ανθρώπινο δίλημμα μεταξύ όλων των διλημμάτων *:
Ένα δίλημμα διόλου ουτοπικό και λιγότερο απειλητικό απ’ το δίλημμα «δεχόμαστε τα πάντα ή καταστρεφόμαστε έξω από τη Ζώνη του Ευρώ». Ένα δίλημμα, που έτσι κι αλλιώς για τον άνεργο είναι άνευ σημασίας και το οποίο θυμίζει το προ ετών δίλημμα των Μητσοτάκηδων και των κάθε λογής ενδοτικών ευρω-εκσυγχρονιστών της τσέπης: «αποδοχή του σχεδίου Ανάν ή απόρριψη και καταστροφή του κυπριακού ελληνισμού».
Το αποτέλεσμα δικαίωσε εκείνους που πιστεύουν πως «η ζωή δικαιώνει πάντοτε τους τολμηρούς» κι αυτό που χρειαζόμαστε τούτη τη στιγμή είναι η συστράτευση των τολμηρών, που είναι ακόμα ζωντανοί, δημιουργικοί και όρθιοι, ενάντια στους υποταγμένους, που δε γνωρίζουν, πως, «όπου κατεδαφίζει ο Γερμανός, πρέπει να κατακρημνισθεί ένας Θεός και ένας κόσμος ολόκληρος πρέπει να χαθεί, γιατί για το Γερμανό, η καταστροφή είναι δημιουργία και η συντριβή του χρονικού είναι η υπέρβαση της αιωνιότητας».
Η Συστράτευση προϋποθέτει ενθουσιασμό και με τη χθεσινή του ομιλία, ο πρωθυπουργός μας, το μόνο που κατάφερε ήταν να ενθουσιάσει τους φανατικούς οπαδούς του Λεοπόλδου Μαζόχ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου