Η απεργία ατσαλώνει τους εργάτες..
Εχουμε χάσει το λογαριασμό για τις «αιτίες» της κρίσης. Κάθε μέρα οι αστοί αναλυτές παρουσιάζουν και νέα αιτία.
Είχαν ξεκινήσει από κάτι αστείες εκτιμήσεις για στρέβλωση του καπιταλισμού όταν λειτουργεί σαν καζίνο, μίλησαν μετά για κάτι παράξενα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, (κάτι σαν ξωτικά του Χάρρυ Πότερ)
για ένα μεγάλο φεγγάρι κατέληξαν ότι για όλα φταίνε τα χρέη, κι από χτες μία μερίδα αναλυτών δήλωνε με ένταση πως τελικά το πρόβλημα είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που - συμπλήρωναν - άμα γίνει τράπεζα των κρατών και όχι των τραπεζιτών θα λυθεί το πρόβλημα.
Ταυτόχρονα μια άλλη μερίδα είδε φως στην έκθεση Ράιχενμπαχ και άρχισε να αναλύει πως το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει κράτος! (πάντα υπήρχε κράτος όπως και τώρα μόνο που αυτό ήταν κράτος πρόνοιας του κεφαλαίου)..
Ολα αυτά γιατί; Για να καλυφθεί το γεγονός ότι σε μία οικονομία, την καπιταλιστική,
όπου ισχύει το ο θάνατος σου η ζωή μου,
που η οικονομική κρίση είναι νομοτέλεια,
όχι μόνο δεν υπάρχουν σταθεροί κανόνες ισοτιμίας, αλλά, αντίθετα, ο ισχυρότερος επιβάλλει το δίκιο του.
Πόσο μάλλον όταν η ανισομετρία είναι συστατικό στοιχείο του συστήματος και σε μια τέτοια κατάσταση όπως η συγχρονισμένη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση η ανισομετρία βάζει τη σφραγίδα της στις εξελίξεις,
κάποιοι και από τους καπιταλιστές χάνουν για να κερδίσουν κάποιοι άλλοι. Την αστειότητα περί έλλειψης κράτους την προσπερνάμε...
Υπάρχει, όμως, ένα πράγμα που δεν πρέπει να προσπερνάμε:
Το από πού, από ποιους και πώς διαμορφώνει συνείδηση ο καθημαγμένος πλέον λαός. Αυτός που βομβαρδίζεται μόνο από την καθεστωτική προπαγάνδα είναι λογικό να διαμορφώνει και ανάλογη συνείδηση.
Να γίνεται, δηλαδή, από θύμα του συστήματος, απολογητής του, σύμμαχος του ενός ή του άλλου καπιταλιστή, ακόμα χειρότερα; υπερασπιστής της αστικής δημοκρατίας που επιβάλλει να σέβεται ο εργαζόμενος τον εκμεταλλευτή του.
Κάτι που ευτυχώς δεν συμβαίνει στην Χαλυβουργική για παράδειγμα. Με την απεργία τους οι εργαζόμενοι εκεί αψηφούν τον νόμο και την τάξη του καπιταλιστή, αψηφώντας παράλληλα την ιδεολογία του «ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν»,
για να πάρουν μια και μόνη θέση:
«ένας για όλους κι όλοι για έναν».
Και να βεβαιώνουν πως ο λαός με συγκεντρωμένες τις δυνάμεις του ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο να προσπεράσει διάφορα πλαστά διλήμματα
(περί προστασίας του έθνους, περί προστασίας της δημοκρατίας κ.ά.)
και να έχει στοχευμένες επιτυχείς βολές στη καρδιά του προβλήματος.
Εχουμε χάσει το λογαριασμό για τις «αιτίες» της κρίσης. Κάθε μέρα οι αστοί αναλυτές παρουσιάζουν και νέα αιτία.
Είχαν ξεκινήσει από κάτι αστείες εκτιμήσεις για στρέβλωση του καπιταλισμού όταν λειτουργεί σαν καζίνο, μίλησαν μετά για κάτι παράξενα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, (κάτι σαν ξωτικά του Χάρρυ Πότερ) για ένα μεγάλο φεγγάρι κατέληξαν ότι για όλα φταίνε τα χρέη, κι από χτες μία μερίδα αναλυτών δήλωνε με ένταση πως τελικά το πρόβλημα είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που - συμπλήρωναν - άμα γίνει τράπεζα των κρατών και όχι των τραπεζιτών θα λυθεί το πρόβλημα.
Ταυτόχρονα μια άλλη μερίδα είδε φως στην έκθεση Ράιχενμπαχ και άρχισε να αναλύει πως το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει κράτος! (πάντα υπήρχε κράτος όπως και τώρα μόνο που αυτό ήταν κράτος πρόνοιας του κεφαλαίου)..
Ολα αυτά γιατί; Για να καλυφθεί το γεγονός ότι σε μία οικονομία, την καπιταλιστική,
όπου ισχύει το ο θάνατος σου η ζωή μου,
που η οικονομική κρίση είναι νομοτέλεια,
όχι μόνο δεν υπάρχουν σταθεροί κανόνες ισοτιμίας, αλλά, αντίθετα, ο ισχυρότερος επιβάλλει το δίκιο του.
Πόσο μάλλον όταν η ανισομετρία είναι συστατικό στοιχείο του συστήματος και σε μια τέτοια κατάσταση όπως η συγχρονισμένη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση η ανισομετρία βάζει τη σφραγίδα της στις εξελίξεις,
κάποιοι και από τους καπιταλιστές χάνουν για να κερδίσουν κάποιοι άλλοι. Την αστειότητα περί έλλειψης κράτους την προσπερνάμε...
Υπάρχει, όμως, ένα πράγμα που δεν πρέπει να προσπερνάμε:
Το από πού, από ποιους και πώς διαμορφώνει συνείδηση ο καθημαγμένος πλέον λαός. Αυτός που βομβαρδίζεται μόνο από την καθεστωτική προπαγάνδα είναι λογικό να διαμορφώνει και ανάλογη συνείδηση.
Να γίνεται, δηλαδή, από θύμα του συστήματος, απολογητής του, σύμμαχος του ενός ή του άλλου καπιταλιστή, ακόμα χειρότερα; υπερασπιστής της αστικής δημοκρατίας που επιβάλλει να σέβεται ο εργαζόμενος τον εκμεταλλευτή του.
Κάτι που ευτυχώς δεν συμβαίνει στην Χαλυβουργική για παράδειγμα. Με την απεργία τους οι εργαζόμενοι εκεί αψηφούν τον νόμο και την τάξη του καπιταλιστή, αψηφώντας παράλληλα την ιδεολογία του «ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν»,
για να πάρουν μια και μόνη θέση:
«ένας για όλους κι όλοι για έναν».
Και να βεβαιώνουν πως ο λαός με συγκεντρωμένες τις δυνάμεις του ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο να προσπεράσει διάφορα πλαστά διλήμματα
(περί προστασίας του έθνους, περί προστασίας της δημοκρατίας κ.ά.)
και να έχει στοχευμένες επιτυχείς βολές στη καρδιά του προβλήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου