Δήγματα γραφής: Άλλη φωνή δεν ακούγεται πέρα από την δική τους!

Όχι δεν θα είναι το τέλος της πολιτικής.. Το δικό σας έρχεται Γιουσούφια σαν βουητό ενός τεκτονικού σεισμού..


Γλώσσες πολλές μία η άρθρωση. Η καθεστωτική διάλεκτος.
Την ώρα που στους χώρους δουλειάς γενικεύεται η επίθεση της αλητοελιτοκρατίας κατά των εργασιακών δικαιωμάτων,
η προπαγάνδα των καθεστωτικών γιουσουφιών απογειώνεται, μιλώντας για το τέλος των «συντεχνιών» που βρήκαν τον μάστορά τους στο πρόσωπο του «τεχνοκράτη» πρωθυπουργού.


Πέραν του γεγονότος πως οι «συντεχνίες» και το τεράστιο έργο προστασίας που πρόσφεραν στους ασύντακτους εργαζόμενους (ανθρακωρύχους) της Αγγλικής κοινωνίας έχουν επαρκώς περιγραφεί από τον Έρικ Μπόσμαν την ύπαρξη του οποίου ασφαλώς και αγνοούν τα καθεστωτικά δουλικά,
ας κάνουμε δύο διαπιστώσεις προκειμένου να ξεκαθαρίσουμε κατά πως τα ρεμάλια τις αντιστοιχούν με το σήμερα.


Διαπίστωση πρώτη: Το κηφηναριό της αριστοκρατίας θέλει να ξεμπερδεύει με το οργανωμένο λαϊκό κίνημα και τις κατακτήσεις του.

Μιλάνε για «συντεχνίες», αξιοποιώντας το βίο και την πολιτεία των εργατοπατέρων που είναι γέννημα - θρέμμα της αστικής πολιτικής και ως προς αυτό έχουν δίκιο.


Το παράδειγμα του προέδρου της ΓΣΕΕ αλλά και των στοιχείων που τον πλαισιώνουν δεν είναι ότι καλλίτερο έχει να επιδείξει ο εργασιακός συνδικαλισμός. Επομένως:


Οφείλει η κοινωνία των εργαζομένων να ξεμπερδεύει μια ώρα αρχίτερα από δαύτους για να υπερασπίσει τις κατακτήσεις που από τον Μεσαίωνα και πέρα απόσπασε από τα Δουκάτα της άγριας εκμετάλλευσής της.


Διαπίστωση δεύτερη: Η αστική τάξη θέλει να προστατέψει την πολιτική της και γι' αυτό την παρουσιάζει σαν μία ουδέτερη τεχνικού χαρακτήρα διαδικασία.


(να θυμίσω τι είχε σε σχέση με τον τεχνοκράτη σημειώσει ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981 αλλά και το πόσο ύποπτος είναι ο ρόλος του στις σύγχρονες κοινωνίες κατά πως τον περιγράφει στο βιβλίο του «οι απολύτως απαραίτητοι» ο Ευγένιος Ανδρικόπουλος: «Δεν πρόκειται για ανθρώπους ανάληψης κοινωνικών και πολιτικών ευθυνών. Πρόκειται για συναισθηματικά απρόσβλητα υποκείμενα τα οποία όπως οι στυγνοί δολοφόνοι αναλαμβάνουν και τελειώνουν μια δουλιά στοχοπροσηλωμένοι σε αυτή ανεξαρτήτως των αξιών που παράγει και των αρχών από τις οποίες διέπεται η πράξη αυτή.»)


Διαπίστωση από την οποία προκύπτει ένα και μόνο δικό μας καθήκον.
Να αποκτήσουμε συνείδηση του τι ακριβώς επιχειρούν να μας πλασάρουν δια μέσου αποφθεγμάτων περί του τέλους της πολιτικής
και ποιους ακριβώς εξυπηρετεί η όχι και τόσο νέα παπαριά που διαχέουν στην Ελληνική κοινωνία,
για να την κρατούν μονίμως σε ένα επίπεδο παλιμπαιδισμού ώστε να μην συγκροτήσει ένα μέτωπο κατά της εξουσίας τους..
Δεν θα περάσει ούτε αυτό ρε λαμόγια ακόμη δεν το καταλάβατε;