Η γενιά των αφανών του Πολυτεχνείου

Άγνοια κινδύνου !!!!!!!!!!!!!!!


Θα μπορούσε το κείμενο που ακολουθεί να ήταν και μια αυτοβιογραφία με την οποία όμως θα διασταυρωνόμουν μοναχά ως προς τούτο..
Δεκαεννιά ετών πρωτοετής.
Με το αίμα να βράζει στην φωτιά των ιδεών.

εδώ η δική μου σχολή .. Η νομική μήνες προ του πολυτεχνείου.. τότε που παράγονταν νομικοί επαναστάτες.. και όχι κώλοι

Νόμιζα πως θα άλλαζα τον κόσμο μ' ακόμη δεν ξέρω αν άλλαξα κατά τι και προς το καλλίτερο τον εαυτό μου. Επαναστάτησα κι εγώ μαζί με όλους τους συμφοιτητές μου στην Νομική που προηγήθηκε του Πολυτεχνείου..
Αψήφιστα..
Κάτι σαν διασκέδαση αρχικά.


Όταν όμως είδα επί της Σίνα να σαπίζουν στο ξύλο τον Βερνίκο δίχως να μπορώ να επέμβω γιατί μου είχαν ήδη περάσει χειροπέδες, ξύπνησα στην οδυνηρή πραγματικότητα της Μπουμπουλίνας.. Μετά συνηθίζεις.. Δεν πονάς.. Δεν αισθάνεσαι φόβο.. Δεν τρομάζεις.. Απλώς αγρυπνάς στο πλάι του συντρόφου σου.. Τα υπόλοιπα κάποιος θα σας τα έχει διηγηθεί. Επομένως τα ερωτήματα παραμένουν.. Τι ήμασταν..



Γενιά ηρωική; Γενιά συμβιβασμένη και εν τέλει βολεμένη; Γενιά γεμάτη οράματα, που έδωσε σάρκα και οστά στις έννοιες της Ηθικής, της Αξιοπρέπειας, της Ανθρωπιάς και της Αλληλεγγύης; Γενιά που πορεύτηκε έχοντας βάλει πολύ ψηλά τον πήχυ μετά το βίωμα εκείνου του Νοέμβρη, ή που λοξοδρόμησε ξεπουλώντας στο πέρασμα του χρόνου και στο παζάρι της καθημερινότητας τα λάβαρά της για ίδιον όφελος;


Τι είναι τελικά αυτή η «γενιά»;


Κακά τα ψέματα, χωρίς να το θέλει κλήθηκε να σηκώσει στους ώμους της το βάρος της εξέγερσης απέναντι στη χούντα των συνταγματαρχών. Πήρε -όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά- το ρίσκο να παίξει τη ζωή της κορόνα-γράμματα. Ενδεχομένως αψήφιστα, αυθόρμητα, χωρίς να έχει πλήρη συναίσθηση της ιστορικότητας των στιγμών και των αγώνων.


Τριάντα οκτώ χρόνια μετά, η ίδια γενιά μοιάζει να καλείται και πάλι να επωμιστεί ακόμη ένα βάρος και να απολογηθεί σε μεγάλη μερίδα των νέων, που της χρεώνει ευθύνες για τα αδιέξοδα του τώρα, για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση, για την απαξίωση του πολιτικού συστήματος, για το μέλλον που φαντάζει εφιαλτικό. Είναι όμως έτσι; Ή μήπως μια ολόκληρη γενιά ταυτίστηκε με αυτούς τους λίγους που φάνηκε να εξαργυρώνουν τους αγώνες τους;


Εύλογη και η απορία: Δεν έχουν μερίδιο ευθύνης και οι εκατοντάδες μικροί και μεγάλοι αγωνιστές που είδαν τα οράματα του Νοέμβρη να γίνονται σημαία ευκαιρίας και σάκος του μποξ για τα αδιέξοδα μιας ολόκληρης κοινωνίας; Δεν έχουν μερίδιο ευθύνης όσοι επέλεξαν το ρόλο της «σιωπηρής πλειοψηφίας»;