Έχει μεγάλη πλάκα ο Σκανδαλίδης.. Εν μέσω μιας κοινωνικής θύελλας και μιας άνευ -ουτε καν μεσαιωνικού – προηγουμένου πολιτισμικής υποδούλωσης των λαών της Ευρώπης, ετούτος ο ευνοημένος
(και πολιτικά ευνουχισμένος πολιτικός σαλτιμπάγκος),
διαπιστώνει πως αυτό που μας λείπει είναι η απάντηση της σοσιαλδημοκρατίας με ένα νέο κόμμα!
Το όλον Πασόκ βυθίζεται ως ο Τιτανικός (δυστυχώς συμπαρασύροντας μαζί του και τον λαό) και πανικόβλητα τα στελέχη της πρώτης θέσης ψάχνουν σωσίβια επιβίωσης.. Τώρα τι να σας γράφω..
Ιδού η.. Σκανδαλίδειος Ρόδος ιδού και το πήδημα..
Διαβάστε.
«Οι καιροί που ζούμε είναι χαλεποί. Η Ιστορία θα αργήσει να απογράψει την τελική της κρίση και αξιολόγηση. Το αν θα δικαιωθούν από αυτή πρόσωπα, πολιτικές και καταστάσεις ο χρόνος θα το κρίνει. Το πολιτικό σύστημα, αυτή καθαυτή η πολιτική δεν βιώνουν μια απλή κρίση.
Βρίσκονται στη δίνη μιας μεγάλης ανατροπής. Ολοι ομολογούμε ότι έκλεισε εδώ και καιρό ο κύκλος της Μεταπολίτευσης», γράφει σήμερα ο Κώστας Σκανδαλίδης.
Πρέπει να αναλογιστούμε ότι έκλεισε από μόνος του. Δεν τον κλείσαμε εμείς με την πολυπόθητη υπέρβαση. Και η Ιστορία διδάσκει ότι στην πολιτική καθετί που κλείνει από μόνο του, κλείνει με τρόπο δραματικό. Αυτό που ζει σήμερα η κοινωνία και αντανακλάται στο πολιτικό και στο κομματικό σύστημα είναι κάτι «νέο», κάτι διαφορετικό. Και είναι κρίμα που ακόμη δεν μπορέσαμε να το σκιαγραφήσουμε έστω και σε χοντρές γραμμές. Η εξέλιξη της Μεταπολίτευσης ήταν από την αρχή ώς το τέλος του ιστορικού κύκλου συνυφασμένη με το ΠΑΣΟΚ και την πορεία του. Τώρα που ο κύκλος έκλεισε, τι θα γίνει με το ΠΑΣΟΚ;
Υπάρχουν τέσσερα τουλάχιστον εντελώς καινούργια στοιχεία που σημαδεύουν την αρχή της νέας εποχής και για τα οποία οι απαντήσεις μας λειψές και ανολοκλήρωτες καταντούν παραδοσιακές και ξεπερασμένες. Στο πρώτο απ’ αυτά, τη δομική κρίση που βιώνει σήμερα ο χρηματοπιστωτικός και αεριτζίδικος καπιταλισμός των ασύδοτων αγορών, η απάντηση μέχρι τώρα δεν ξεπερνά τις νεοφιλελεύθερες επιλογές. Η απουσία σοσιαλδημοκρατικής εναλλακτικής πρότασης εξακολουθεί να είναι κραυγαλέα. Μια συστημική καθαρά κρίση δεν αντιμετωπίζεται με παραδοσιακές ρετσέτες για το κοινωνικό κράτος και την ανακατανομή του πλούτου. Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα είναι ότι η Ευρώπη έπειτα από πέντε αιώνες που αποτελούσε το επίκεντρο των εξελίξεων χάνει τον πρώτο ρόλο, που μεταφέρεται στην Κεντρική και Ανατολική Ασία. Κι ενώ οι πολυεθνικοί και εθνικοί γίγαντες διαμορφώνουν ήδη τη στρατηγική τους στο πεδίο του ανταγωνισμού, η Ευρωπαϊκή Ενωση συζητά αν θα στηρίξει το ευρώ ή αν μπορεί να τυπώσει χαρτονόμισμα. Δυστυχώς οι ευρωπαϊκές ηγεσίες είναι μυωπικές και χαμηλού βεληνεκούς και οι δυνάμεις που εξακολουθούν να επιλέγουν μια Ευρώπη ενωμένη στα φυσικά της σύνορα, ως ομόσπονδη δημοκρατία, είναι σκόρπιες, ανοργάνωτες και ισχνές. Το δίλημμα του Μάαστριχτ «Ευρωπαϊκή Γερμανία ή Γερμανική Ευρώπη» πολύ φοβάμαι ότι ρέπει προς το 4ο οικονομικό Ράιχ. Το τρίτο καινούργιο στοιχείο είναι ότι οι λαοί πολιτικοποιούνται μέσα από την επανάσταση των μέσων και της τεχνικής με τελείως διαφορετικό τρόπο. Η διαδικασία της αντιπροσώπευσης και η ίδια η Δημοκρατία υφίστανται ρήγματα συγκλονιστικά για να μπορούν να αντιμετωπιστούν με παραδοσιακούς θεσμούς και κόμματα. Απόρροια αυτής της ανατροπής είναι η αντιμετώπιση των παγκόσμιων προβλημάτων, ανάμεσα στα οποία κυριαρχούν η ανεργία, η νέα φτώχεια, η κλιματική αλλαγή και τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα, να γίνεται απουσία παρεμβατικής πολιτικής που θα οριοθετούσε ξανά τη διαχωριστική γραμμή προόδου και συντήρησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου