Του Δημήτρη Α, Γιαννακόπουλου
Κάτι ήξερε ο Ελίτης από πολιτικές κατασκευές όταν έγραφε: «την αλήθεια την φτιάχνει κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα» ! Σήμερα, στον τόπο μας γινόμαστε μάρτυρες ενός πολιτικού λόγου που αποκρύπτει την πολιτική αρχαιολογία του και γενεαλογία του, αρθρώνοντας μια ανιστόρητη υπόθεση «σωτηρίας της χώρας», η οποία παρουσιάζεται ως «η γλώσσα της αλήθειας από τον Παπαδήμο». Οι νεοφιλελευθεριάζουσες υπάρξεις αυτό το αποκαλούν αντικειμενική-τεχνοκρατική γλώσσα, ενώ οι νεοφασίζουσες, ή απλώς εκείνες του ακροδεξιού λαϊκισμού ως γλώσσα ουσίας και όχι αερολογίας.
Και για τις δύο αυτές κατηγορίες του πληθυσμού, «αερολογία» είναι εκείνο πού με όρους κριτικής πολιτικής ανάλυσης συνθέτει ή/και αποσυνθέτει την πραγματικότητα για να δείξει ποιες ακριβώς σχέσεις εξουσίας παράγουν την καθημερινότητα, καθώς και την δομή αντίληψης και κατανόησή της. Αυτές οι σχέσεις είναι οι συγκυριακές σχέσεις παραγωγής της πολιτικής οικονομίας και της οικονομίας της πολιτικής, και δομούνται όχι σε ένα ιδεολογικοποιημένο ή ιδεατό πλαίσιο, αλλά στο ιστορικό εκείνο που παρακολουθεί την ύλη να μετασχηματίζεται σε γνώση για να κατασκευάσει αλήθεια για δράση ή μη δράση και όχι το αντίστροφο, όπως κάνει ο πολιτικός δογματισμός όλων των αποχρώσεων.
Στην πραγματικότητα η «τεχνοκρατική γλώσσα», ή η «γλώσσα του νεοφασισμού», ή του εθνικισμού, καθώς και εκείνη των πολιτικάντηδων κάθε μορφής, είναι η απόλυτη αερολογία, καθώς αναπαριστά μια καρικατούρα πολιτικής, δίχως οντολογική συνάφεια, αλλά απλώς με επιστημολογική ορθότητα με όρους θετικισμού - και αυτό μόνον σε ότι αφορά στην γλώσσα του νεοφιλελευθερισμού, την οποία επιχειρεί να αρθρώσει ο Λουκάς Παπαδήμος. Οι υπόλοιποι ομιλούν απλώς την πανηγυριώτικη διάλεκτο της πολιτικής! Οι κομμουνιστές κάνουν κάτι άλλο: ομιλούν την γλώσσα της ταξικής πάλης. Μια απόλυτα ιδεολογικοποιημένη μορφή πολιτικού λόγου, που όμως χρησιμοποιεί τις ίδιες αρχές επιστημολογικών αναπαραστάσεων με τους υπόλοιπους (αν και δυσκολεύεται να το δεχτεί) σε ένα διαφορετικό ασφαλώς οντολογικό πλαίσιο. Τούτο είναι που καθιστά την γλώσσα των κομμουνιστών γραμμική μεν, ανίκανη να διεισδύσει στις ίδιες τις δομές που την παράγουν, άρα και στις μικροσχέσεις της πολιτικής πρακτικής που δομούν εν τέλει και τις πραγματικές σχέσεις παραγωγής, αλλά σεβαστή, με την έννοια ότι δεν συνιστά αερολογία, ούτε είναι κοινός λαϊκισμός.
Για να το πω όσο μπορώ απλούστερα. Η διαφορά μας (ημών των ριζοσπαστών δημοκρατών - radical democratic pluralists) με τους κομμουνιστές δεν είναι ιδεολογική, όπως νομίζουν - εκτός ασφαλώς από επιστημολογική - αλλά μάλλον εδράζεται στην ίδια την αντίληψη παραγωγής της οντολογικής αλήθειας (universalism) μέσου ενός μηχανισμού παραγωγής γνώσης των πολιτικών σχέσεων που ορίζουν την αλήθεια, ως πολιτική οντότητα. Δηλαδή, για εμάς η πάλη των τάξεων δεν αποτελεί την καθολική αλήθεια πάνω στην οποία συστήνεται γνώση για την ανατροπή του καθεστώτος, όπως θεωρούν οι κομμουνιστές. Εμείς εστιάζουμε στην πάλη για τον συγκυριακό ορισμό αυτών των τάξεων με όρους κοινωνικής χειραφέτησης, η οποία (πάλη) σε κάθε περίπτωση ΔΕΝ συνιστά μια γενική, απόλυτη αλήθεια.
Αν όμως πας λίγο παρακάτω ξεφεύγοντας από τον σκοπό αυτού του σημειώματος, ίσως καταλήξεις ότι οι διαφορές που χωρίζουν τους ριζοσπάστες-δημοκράτες με τους κομμουνιστές, σε όλες τις εκδοχές τους, και ασφαλώς τους σοσιαλιστές και τους αναρχικούς δεν είναι τέτοιες που να μην μας επιτρέπουν να κουβεντιάσουμε και να συνεννοηθούμε κυβερνητικά. Μας ενώνει όχι η αντίληψη του πολιτικού φαινομένου, ούτε καν μια δήθεν κοινή αντίληψη περί της κρίσης στην Ελλάδα και τον κόσμο, αλλά η δόμηση της αλήθειας πάνω στη κοινωνία και όχι με βάση την καλή λειτουργία της αγοράς. Μεγάλη υπόθεση αυτό αν το καταλάβουμε!
Αντίθετα ο εσμός των αερολόγων, λαϊκιστών και οικονομιστών (ξέρουν αριθμητική και όχι ιστορία της επιστήμης, πόσο μάλλον την αρχαιολογία και την γενεαλογία της «numerical language» που χρησιμοποιούν για να επιβάλουν πολιτικές λύσεις!) υπό τον τίτλο «τεχνοκράτες», δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελέσει πολιτική συντροφιά μας! Η αλήθεια για τη γλώσσα ψέματος του Παπαδήμου, είναι τόσο συνταραχτική για τα δυο-τρίτα της ελληνικής κοινωνίας και το εθνικό συμφέρον με όρους πολιτικής ισχύος, που δυστυχώς δημιουργείται ένα μεγάλο ρήγμα ανάμεσά μας. Με αυτούς δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης. Απλώς δεν καταλαβαίνουν, καθώς η λογική τους είναι καλά ή άθλια δομημένη σε μια ψευδοαριστοκρατική, τραγικά υποκριτική ή υπερβατική αντίληψη των πολιτικών φαινόμενων. Έτσι αντιμετωπίζουν και την ελληνική κρίση: αντιπολιτικά, κομίζοντας παράλληλα φοβερές και τρομερές για την κοινωνία πολιτικές λύσεις, τις οποίες παρουσιάζουν ως οικονομικές αναγκαιότητες.
Τούτοι, δηλαδή, οι πολιτικοί σαλτιμπάγκοι επιχειρούν να δομήσουν μια καθολική πολιτική αλήθεια στη βάση μιας υπέρτατης οικονομικής αναγκαιότητας, πού δεν είναι όμως ούτε καν οικονομική στη διαλεκτική της, αλλά απλώς αριθμητική. Πρόκειται για αυτό που έχω ξαναγράψει και ορίσει ως «Learning by Numbers». Ψάχνετε, φίλοι, από μόνοι σας τα κονσεπτάκια που χρησιμοποιώ και μην περιμένετε να σας παραπέμψω σε πηγές στο πλαίσιο αυτών των Διαδικτυακών σημειωμάτων! Δεν το κάνω, καθώς επιθυμώ να τα αφήσω να λειτουργούν ως αυτόματη γραφή αλληλόδρασης και όχι ως επιστημονικοφανείς επικλήσεις. Είπαμε, περιέχουν EPISTEME και δεν το παίζουν science, όπως ο πολιτικός λόγος μερικών ακαδημαϊκών που σπεύδουν να ενισχύσουν το εξουσιαστικό άρμα του Παπαδήμου, με δήθεν τεχνολογικές αλήθειες της τρέχουσας πολιτικής. Αν και αυτοί δεν είναι κοινοί αερολόγοι, μια χαρά τα καταφέρνουν ως «τρόμπες»! Φουσκώνουν με τον αέρα του δήθεν ακαδημαϊσμού μια πολιτική φούσκα. Δεν μου αρέσει αυτό, αλλά τι να κάνεις, είναι γνωστό από παλιά και σήμερα επί νεοφιλελευθερισμού κανόνας.
Να γιατί κατά βάθος ο νεοφιλελευθερισμός αντιμάχεται την κριτική στην παραγωγή της γνώσης και την έρευνα στην παραγωγή της αλήθειας! Διότι φοβάται ότι θα αποκαλυφθούν οι αντιδραστικές πολιτικές σχέσεις που τα ορίζουν στη συγκυρία. Τρέμει την γύμνια των πολιτικών επιχειρημάτων μιας βαθύτατα συντηρητικής τάξης, η οποία επιδιώκει μέσω της αριθμητικής που αυθαίρετα, αλλά όμως «αυθεντικά» κατασκευάζει, να επιβάλει την κουλτούρα της «πειθαρχίας και τιμωρίας» στο λαό.
Μιας αντικειμενικοφανούς πειθαρχίας με αριθμητικούς στόχους, οι οποίοι θεμελιώνουν την κυριαρχία αυτών που αυτοπροβάλλονται ως οι μόνοι ικανοί να κατασκευάζουν πολιτικές αναπαραστάσεις με αριθμούς! Αριθμητικές Κοινωνίες. Απολιτικές Κοινωνίες. Κοινωνίες, όπου το αντικείμενο υποτάσσει το υποκείμενο. Κοινωνίες ηλιθίων. Οργουελικές κοινωνίες, μέσω αναπαραστάσεων πλατωνικών σχέσεων. Αγοραίες κοινωνίες. Κοινωνίες, όπου ο Παπάς θα φτιάχνει τον Δήμο του, με συναινετικό στυλάκι, πάνω σε δήθεν αντικειμενικές πραγματικότητες, τις οποίες όμως δομούν οι πολιτικά κατασκευασμένοι περιορισμοί της οικονομικής πραγματικότητας.
Αφήστε επιτέλους τα πολιτικάντικα τεχνάσματα και ας μιλήσουμε ανοιχτά για τον ρόλο αυτών που δομούν την πολιτική και τον λόγο της «οικονομικής πραγματικότητας». Εκεί είναι το πρόβλημα και εκεί θα πρέπει να αναζητηθεί και η λύση του. Ο Λουκάς Παπαδήμος, δεν είναι τεχνικός σύμβουλος της κυβέρνησής του, είναι ο κεντρικός πολιτικός ρόλος αυτή τη στιγμή στη χώρα. Δεν ασκεί οικονομική πολιτική, αλλά ασκείται στην πολιτική που θεωρεί ότι «όλα είναι οικονομία» με την έννοια «numerical language» και με την κουλτούρα «Learning by Numbers». Αυτή την κουλτούρα αναπαράγουν ηθελημένα ή αθέλητα όλοι οι συντηρητικοί στη χώρα μας, ενώ υπηρετούν πρόστυχα εκτός από τους νεοφιλελεύθερους, οι νεοφασίστες και οι λαϊκιστές κάθε είδους. Αυτό τους ενώνει και τους κάνει ένα πράγμα πολιτικά, παρά την ιδιοτελή δυσαρέσκεια του Αντώνη Σαμαρά και κάμποσων πασόκων, οι οποίοι καμώνονται ότι τους προσβάλει η συγκυβέρνηση με τον Καρατζαφέρη! Για την ιστορία ας καταγραφεί ότι «λαγός» για την πρωθυπουργοποίηση του σοβαρού τεχνοκράτη, δήθεν αντιλαικιστή Παπαδήμου, υπήρξε ο γελοίος καιροσκόπος, λαϊκιστής Καρατζαφέρης. Θα μου πεις, έτσι λειτουργεί η διαπλοκή! Και εγώ θα σου πω… να την χαίρεσαι, αν συνεχίσουμε οι προοδευτικοί άνθρωποι στην Ελλάδα να διυλίζουμε τον κώνωπα (: ιδεολογία και κυβερνητική) και να καταπίνουμε την κάμηλον του Νεοηγεμονισμού, όπου ο τραπεζίτης και ο χρηματιστής πάνε αντάμα με τον νεοφασίστα και τον ντερμπεντέρη της πολιτικής ζωής…
Και για τις δύο αυτές κατηγορίες του πληθυσμού, «αερολογία» είναι εκείνο πού με όρους κριτικής πολιτικής ανάλυσης συνθέτει ή/και αποσυνθέτει την πραγματικότητα για να δείξει ποιες ακριβώς σχέσεις εξουσίας παράγουν την καθημερινότητα, καθώς και την δομή αντίληψης και κατανόησή της. Αυτές οι σχέσεις είναι οι συγκυριακές σχέσεις παραγωγής της πολιτικής οικονομίας και της οικονομίας της πολιτικής, και δομούνται όχι σε ένα ιδεολογικοποιημένο ή ιδεατό πλαίσιο, αλλά στο ιστορικό εκείνο που παρακολουθεί την ύλη να μετασχηματίζεται σε γνώση για να κατασκευάσει αλήθεια για δράση ή μη δράση και όχι το αντίστροφο, όπως κάνει ο πολιτικός δογματισμός όλων των αποχρώσεων.
Στην πραγματικότητα η «τεχνοκρατική γλώσσα», ή η «γλώσσα του νεοφασισμού», ή του εθνικισμού, καθώς και εκείνη των πολιτικάντηδων κάθε μορφής, είναι η απόλυτη αερολογία, καθώς αναπαριστά μια καρικατούρα πολιτικής, δίχως οντολογική συνάφεια, αλλά απλώς με επιστημολογική ορθότητα με όρους θετικισμού - και αυτό μόνον σε ότι αφορά στην γλώσσα του νεοφιλελευθερισμού, την οποία επιχειρεί να αρθρώσει ο Λουκάς Παπαδήμος. Οι υπόλοιποι ομιλούν απλώς την πανηγυριώτικη διάλεκτο της πολιτικής! Οι κομμουνιστές κάνουν κάτι άλλο: ομιλούν την γλώσσα της ταξικής πάλης. Μια απόλυτα ιδεολογικοποιημένη μορφή πολιτικού λόγου, που όμως χρησιμοποιεί τις ίδιες αρχές επιστημολογικών αναπαραστάσεων με τους υπόλοιπους (αν και δυσκολεύεται να το δεχτεί) σε ένα διαφορετικό ασφαλώς οντολογικό πλαίσιο. Τούτο είναι που καθιστά την γλώσσα των κομμουνιστών γραμμική μεν, ανίκανη να διεισδύσει στις ίδιες τις δομές που την παράγουν, άρα και στις μικροσχέσεις της πολιτικής πρακτικής που δομούν εν τέλει και τις πραγματικές σχέσεις παραγωγής, αλλά σεβαστή, με την έννοια ότι δεν συνιστά αερολογία, ούτε είναι κοινός λαϊκισμός.
Για να το πω όσο μπορώ απλούστερα. Η διαφορά μας (ημών των ριζοσπαστών δημοκρατών - radical democratic pluralists) με τους κομμουνιστές δεν είναι ιδεολογική, όπως νομίζουν - εκτός ασφαλώς από επιστημολογική - αλλά μάλλον εδράζεται στην ίδια την αντίληψη παραγωγής της οντολογικής αλήθειας (universalism) μέσου ενός μηχανισμού παραγωγής γνώσης των πολιτικών σχέσεων που ορίζουν την αλήθεια, ως πολιτική οντότητα. Δηλαδή, για εμάς η πάλη των τάξεων δεν αποτελεί την καθολική αλήθεια πάνω στην οποία συστήνεται γνώση για την ανατροπή του καθεστώτος, όπως θεωρούν οι κομμουνιστές. Εμείς εστιάζουμε στην πάλη για τον συγκυριακό ορισμό αυτών των τάξεων με όρους κοινωνικής χειραφέτησης, η οποία (πάλη) σε κάθε περίπτωση ΔΕΝ συνιστά μια γενική, απόλυτη αλήθεια.
Αν όμως πας λίγο παρακάτω ξεφεύγοντας από τον σκοπό αυτού του σημειώματος, ίσως καταλήξεις ότι οι διαφορές που χωρίζουν τους ριζοσπάστες-δημοκράτες με τους κομμουνιστές, σε όλες τις εκδοχές τους, και ασφαλώς τους σοσιαλιστές και τους αναρχικούς δεν είναι τέτοιες που να μην μας επιτρέπουν να κουβεντιάσουμε και να συνεννοηθούμε κυβερνητικά. Μας ενώνει όχι η αντίληψη του πολιτικού φαινομένου, ούτε καν μια δήθεν κοινή αντίληψη περί της κρίσης στην Ελλάδα και τον κόσμο, αλλά η δόμηση της αλήθειας πάνω στη κοινωνία και όχι με βάση την καλή λειτουργία της αγοράς. Μεγάλη υπόθεση αυτό αν το καταλάβουμε!
Αντίθετα ο εσμός των αερολόγων, λαϊκιστών και οικονομιστών (ξέρουν αριθμητική και όχι ιστορία της επιστήμης, πόσο μάλλον την αρχαιολογία και την γενεαλογία της «numerical language» που χρησιμοποιούν για να επιβάλουν πολιτικές λύσεις!) υπό τον τίτλο «τεχνοκράτες», δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελέσει πολιτική συντροφιά μας! Η αλήθεια για τη γλώσσα ψέματος του Παπαδήμου, είναι τόσο συνταραχτική για τα δυο-τρίτα της ελληνικής κοινωνίας και το εθνικό συμφέρον με όρους πολιτικής ισχύος, που δυστυχώς δημιουργείται ένα μεγάλο ρήγμα ανάμεσά μας. Με αυτούς δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης. Απλώς δεν καταλαβαίνουν, καθώς η λογική τους είναι καλά ή άθλια δομημένη σε μια ψευδοαριστοκρατική, τραγικά υποκριτική ή υπερβατική αντίληψη των πολιτικών φαινόμενων. Έτσι αντιμετωπίζουν και την ελληνική κρίση: αντιπολιτικά, κομίζοντας παράλληλα φοβερές και τρομερές για την κοινωνία πολιτικές λύσεις, τις οποίες παρουσιάζουν ως οικονομικές αναγκαιότητες.
Τούτοι, δηλαδή, οι πολιτικοί σαλτιμπάγκοι επιχειρούν να δομήσουν μια καθολική πολιτική αλήθεια στη βάση μιας υπέρτατης οικονομικής αναγκαιότητας, πού δεν είναι όμως ούτε καν οικονομική στη διαλεκτική της, αλλά απλώς αριθμητική. Πρόκειται για αυτό που έχω ξαναγράψει και ορίσει ως «Learning by Numbers». Ψάχνετε, φίλοι, από μόνοι σας τα κονσεπτάκια που χρησιμοποιώ και μην περιμένετε να σας παραπέμψω σε πηγές στο πλαίσιο αυτών των Διαδικτυακών σημειωμάτων! Δεν το κάνω, καθώς επιθυμώ να τα αφήσω να λειτουργούν ως αυτόματη γραφή αλληλόδρασης και όχι ως επιστημονικοφανείς επικλήσεις. Είπαμε, περιέχουν EPISTEME και δεν το παίζουν science, όπως ο πολιτικός λόγος μερικών ακαδημαϊκών που σπεύδουν να ενισχύσουν το εξουσιαστικό άρμα του Παπαδήμου, με δήθεν τεχνολογικές αλήθειες της τρέχουσας πολιτικής. Αν και αυτοί δεν είναι κοινοί αερολόγοι, μια χαρά τα καταφέρνουν ως «τρόμπες»! Φουσκώνουν με τον αέρα του δήθεν ακαδημαϊσμού μια πολιτική φούσκα. Δεν μου αρέσει αυτό, αλλά τι να κάνεις, είναι γνωστό από παλιά και σήμερα επί νεοφιλελευθερισμού κανόνας.
Να γιατί κατά βάθος ο νεοφιλελευθερισμός αντιμάχεται την κριτική στην παραγωγή της γνώσης και την έρευνα στην παραγωγή της αλήθειας! Διότι φοβάται ότι θα αποκαλυφθούν οι αντιδραστικές πολιτικές σχέσεις που τα ορίζουν στη συγκυρία. Τρέμει την γύμνια των πολιτικών επιχειρημάτων μιας βαθύτατα συντηρητικής τάξης, η οποία επιδιώκει μέσω της αριθμητικής που αυθαίρετα, αλλά όμως «αυθεντικά» κατασκευάζει, να επιβάλει την κουλτούρα της «πειθαρχίας και τιμωρίας» στο λαό.
Μιας αντικειμενικοφανούς πειθαρχίας με αριθμητικούς στόχους, οι οποίοι θεμελιώνουν την κυριαρχία αυτών που αυτοπροβάλλονται ως οι μόνοι ικανοί να κατασκευάζουν πολιτικές αναπαραστάσεις με αριθμούς! Αριθμητικές Κοινωνίες. Απολιτικές Κοινωνίες. Κοινωνίες, όπου το αντικείμενο υποτάσσει το υποκείμενο. Κοινωνίες ηλιθίων. Οργουελικές κοινωνίες, μέσω αναπαραστάσεων πλατωνικών σχέσεων. Αγοραίες κοινωνίες. Κοινωνίες, όπου ο Παπάς θα φτιάχνει τον Δήμο του, με συναινετικό στυλάκι, πάνω σε δήθεν αντικειμενικές πραγματικότητες, τις οποίες όμως δομούν οι πολιτικά κατασκευασμένοι περιορισμοί της οικονομικής πραγματικότητας.
Αφήστε επιτέλους τα πολιτικάντικα τεχνάσματα και ας μιλήσουμε ανοιχτά για τον ρόλο αυτών που δομούν την πολιτική και τον λόγο της «οικονομικής πραγματικότητας». Εκεί είναι το πρόβλημα και εκεί θα πρέπει να αναζητηθεί και η λύση του. Ο Λουκάς Παπαδήμος, δεν είναι τεχνικός σύμβουλος της κυβέρνησής του, είναι ο κεντρικός πολιτικός ρόλος αυτή τη στιγμή στη χώρα. Δεν ασκεί οικονομική πολιτική, αλλά ασκείται στην πολιτική που θεωρεί ότι «όλα είναι οικονομία» με την έννοια «numerical language» και με την κουλτούρα «Learning by Numbers». Αυτή την κουλτούρα αναπαράγουν ηθελημένα ή αθέλητα όλοι οι συντηρητικοί στη χώρα μας, ενώ υπηρετούν πρόστυχα εκτός από τους νεοφιλελεύθερους, οι νεοφασίστες και οι λαϊκιστές κάθε είδους. Αυτό τους ενώνει και τους κάνει ένα πράγμα πολιτικά, παρά την ιδιοτελή δυσαρέσκεια του Αντώνη Σαμαρά και κάμποσων πασόκων, οι οποίοι καμώνονται ότι τους προσβάλει η συγκυβέρνηση με τον Καρατζαφέρη! Για την ιστορία ας καταγραφεί ότι «λαγός» για την πρωθυπουργοποίηση του σοβαρού τεχνοκράτη, δήθεν αντιλαικιστή Παπαδήμου, υπήρξε ο γελοίος καιροσκόπος, λαϊκιστής Καρατζαφέρης. Θα μου πεις, έτσι λειτουργεί η διαπλοκή! Και εγώ θα σου πω… να την χαίρεσαι, αν συνεχίσουμε οι προοδευτικοί άνθρωποι στην Ελλάδα να διυλίζουμε τον κώνωπα (: ιδεολογία και κυβερνητική) και να καταπίνουμε την κάμηλον του Νεοηγεμονισμού, όπου ο τραπεζίτης και ο χρηματιστής πάνε αντάμα με τον νεοφασίστα και τον ντερμπεντέρη της πολιτικής ζωής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου