Μαύρη τρύπα

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ


Κάποτε υπήρχε στην Ελλάδα μια ανθούσα βιομηχανία, η οποία πρωταγωνιστούσε στις εξαγωγές. Μια ευρηματική πατέντα -και η εν γένει σοβαρότης της εταιρείας- είχε καταστήσει ασυναγώνιστα τα προϊόντα της.

Η εταιρεία εξαπλώθηκε παγκοσμίως, με εργοστάσια σε πολλές χώρες, αλλά συν τω χρόνω -λόγω ισχυρού ανταγωνισμού και προϊούσης κρίσεως- άρχισε να έχει προβλήματα. Η ανεύρεση νέων κεφαλαίων απέτυχε, οι εργαζόμενοι έμειναν απλήρωτοι επί μήνες και η εταιρεία έφτασε να χρωστάει στο κράτος γύρω στα 2 εκατ. ευρώ... Προχθές συνελήφθη για τα χρέη ο διευθύνων σύμβουλος και παραπέμπεται στον εισαγγελέα. Ρέκβιεμ, απ' ό,τι φαίνεται, για την εταιρεία «Πετζετάκις», την πολύφημη του παρελθόντος, καταστροφή για τους εργαζομένους που χάνουν τη δουλειά τους (και αγωνίζονται να πάρουν τα δεδουλευμένα) και συντριπτικό πλήγμα για την οικονομία της χειμαζόμενης Ελλάδος... Σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όταν κινδυνεύει μια μεγάλη βιομηχανία -ή όταν υφίσταται απειλή εξαγοράς της από το εξωτερικό- το κράτος δεν κάθεται με σταυρωμένα τα
χέρια. Αφήνει στην μπάντα τα περί κρατισμού και πράττει παν το δυνατόν να σώσει τις εταιρείες που κινδυνεύουν. Επομένως, και τις θέσεις εργασίας. Αλλά και να διασφαλίσει τα δικά της ωφελήματα (φόροι κτλ.). Θα είχε ενδιαφέρον να γίνει γνωστό τι έπραξαν οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, για να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα της συγκεκριμένης βιομηχανίας, αλλά και αρκετών άλλων. Οχι με θαλασσοδάνεια, όπως κατά το παρελθόν, αλλά με συγκεκριμένες, αποφασιστικές και συγκροτημένες πρωτοβουλίες. Η εγρήγορση αυτή, καθώς και η μέριμνα για την ανάπτυξη εν γένει, προβάλλει εκ των ων ουκ άνευ, ιδία στην κρίσιμη αυτή περίοδο. Ομως, τόσο η τραγική κυβέρνηση του λογά Γ. Παπανδρέου, όσο και οι προηγούμενες, αποδείχθηκαν απαράσκευες. Κατώτερες των περιστάσεων, και σ' αυτόν τον τομέα. Λόγια μονάχα, και μπαρούφες για λαϊκή κατανάλωση... Τέτοιες πρωτοβουλίες του κράτους θα έπρεπε να είναι απαίτηση και της εν γένει Αριστεράς. Χωρίς ψευδαισθήσεις για το πού πάει η υπεραξία των εργαζομένων, αλλά με πρωτεύοντα στόχο τη διασφάλιση θέσεων εργασίας και τη διατήρηση της οικονομίας σε καλή κατάσταση -ιδίως σε τέτοιες μαύρες εποχές. Η αντίθετη λογική, η οποία ποντάρει ή επιζητεί μέσω της γενικής κατάρρευσης, τη λαϊκή επανάσταση και την κατίσχυση του σοσιαλισμού, πλανάται πλάνην οικτράν. Το 'λεγε συχνά αυτό ο αείμνηστος φίλος Βασίλης Ραφαηλίδης. Αλλά ποιος να τον ακούσει...