Ήρθε η ώρα να διαγράψουμε τα λάθη μας υποστηρίζουν..
Του ΦΩΤΗ ΠΑΠΟΥΛΙΑ
Το ΚΚΕ, όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση της Κεντρικής του Επιτροπής, «τιμά και αποκαθιστά τους αλύγιστους της ταξικής πάλης».
Η αρχή γίνεται από το Α' Νεκροταφείο, όπου σήμερα στις 11.30 το πρωί θα αποκατασταθεί ο άλλοτε μεγάλος αρχηγός, ο ηγέτης και γενικός γραμματέας του κόμματος Ν. Ζαχαριάδης. Και ακολουθούν την Τετάρτη στο σταθμό του ηλεκτρικού στον Ταύρο ο Ν. Βαβούδης και την επόμενη Κυριακή στη Λαμία ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ Αρης Βελουχιώτης.
Η πανελλαδική συνδιάσκεψη του κόμματος στις 16 Ιουλίου αφού επιβεβαίωσε ότι «η επανεκτίμηση θέσεων και πολιτικών επιλογών δεν συνιστά λαθολογία, δεν ανοίγει δρόμο στον αναθεωρητισμό και οπορτουνισμό αλλά οδηγεί σε επαναστατικού χαρακτήρα διόρθωση λαθών», καταγγέλλει πως «μηδενισμό και απογοήτευση παράγει η χρησιμοποίηση λαθών για την άρνηση της ηρωικής ιστορίας της ταξικής πάλης στην Ελλάδα με την καθοδήγηση του ΚΚΕ».
Ομως οι εκπλήξεις αρχίζουν από δω και κάτω. Οπως αναγράφεται στην απόφαση για την πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη (ΚΟΜΕΠ τ. 5), «η διαφωνία του με τη συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του κόμματος και την παραβίαση από αυτό της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Αρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ».
Και για να μην μείνει καμία αμφιβολία η απόφαση καταλήγει πως «η στάση του αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας».
Μια «κολοβή» αποκατάσταση για τον εμπνευστή του ΕΛΑΣ, η φράση του οποίου «καλή αντάμωση στα γουναράδικα...» διατηρεί ακόμα την τραγική επικαιρότητά της. Μάλιστα η αποκήρυξη του Αρη στις 12/6/1945, περνάει κυριολεκτικά σε «δύο γραμμές», ενώ δίνεται ιδιαίτερη έκταση σε άρθρο του «Ριζοσπάστη» 19/6/1945, όπου αναφέρεται «ανεξάρτητα από τη θέση που πήρε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας... θέση που αντικειμενικά εξυπηρετούσε την αντίδραση ... δεν μπορεί κανείς να ξεχνάει ότι ο Αρης Βελουχιώτης ήταν από τους πρωτοπόρους της αντίστασης».
Σιγή για ευθύνες, για το ποιος τον αποκήρυξε, μαύρο πέπλο για κρίσιμες περιόδους αλλά για να κρατηθούν οι ισορροπίες, «η πανελλαδική συνδιάσκεψη αποφασίζει την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη, θεωρεί ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη συμφωνία της Βάρκιζας».
Στην άλλη πλευρά ο ήρωας αρχηγός Ν. Ζαχαριάδης, που τον διέκριναν «επαναστατική επαγρύπνηση, ταχύτητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών, σθένος στην υπεράσπιση της γνώμης του, ήταν λαϊκός ηγέτης με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο και μαχητικό».
Και βέβαια δεν παραλείπεται η αναφορά στο ότι «ηγήθηκε του κόμματος σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων... που είχε σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931-1936, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ (1946-1949)... έδειξε ακλόνητη επιμονή στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των παράνομων κομματικών οργανώσεων 1949-1955».
Πού εστιάζει το ΚΚΕ τις αδυναμίες του;
«Δεν οδήγησε έγκαιρα το ΚΚΕ σε ολοκληρωμένα συμπεράσματα σε σχέση με τις αντιφάσεις στη στρατηγική του κόμματος, αδυναμίες προγραμματικής επεξεργασίας, που βάρυναν αρνητικά στο κόμμα τη δεκαετία του 1940».
Και εντοπίζονται οι ευθύνες του «στην αδυναμία να διαμορφωθεί πρόγραμμα στο 7ο Συνέδριο που θα ενσωμάτωνε την πείρα από την αντικειμενική εκτίμηση των λαθών (Λίβανος, Καζέρτα, Βάρκιζα), με αποτέλεσμα αντιφάσεις, καθυστερήσεις και λάθη οργάνωσης του αγώνα του ΔΣΕ». Και πώς σχολιάζονται οι σχέσεις του με το ΚΚΣΕ;
« Η περίοδος που ήταν γραμματέας αντανακλούσε και τις αντιφάσεις της στρατηγικής του διεθνούς κινήματος». Αντιφάσεις για το ΚΚΕ, ο εμφύλιος, η ήττα, η ρήξη του Ν. Ζαχαριάδη με το ΚΚΣΕ. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι στο σύντομο ιστορικό που συνοδεύει την απόφαση η εξορία στο Σοργκούτ χαρακτηρίζεται ως «απαράδεκτος εξορισμός από την ηγεσία του ΚΚΣΕ με τη σύμπραξη και της τότε καθοδήγησης του ΚΚΕ» χωρίς περισσότερες αναφορές.
Και αφού γίνεται αναφορά στην καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη (6η πλατιά ολομέλεια 11-12 Μαρτίου 1956) και τη διαγραφή του καθώς θεωρήθηκε
«αντικομματικό, φραξιονιστικό, αντιδιεθνιστικό, εχθρικό στοιχείο... που καλλιεργούσε επίμονα τον αντισοβιετισμό και αντιδιεθνισμό... επέβαλλε στο ΚΚΕ ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς... είναι ο κύριος υπέυθυνος για τα χτυπήματα που έδωσε η ασφάλεια στο ΚΚΕ»
(7η Ολομέλεια 18-24 Φεβρουαρίου 1956),
επισημαίνεται ότι «η καθαίρεση και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες... ενώ οι κατηγορίες για προσωπολατρία και εγκαθίδρυση ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν προπέτασμα καπνού και πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της Κ.Ε. και του κόμματος η δεξιά οπορτουνιστική στροφή».
Και καταλήγει η απόφαση: «Η πανελλαδική συνδιάσκεψη ακυρώνει όλες τις αποφάσεις της 6ης και 7ης ολομέλειας σε βάρος του Ν. Ζαχαριάδη. Αποφασίζει την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ».
Ο Λέσβιος την καταγωγή, γεννημένος στη Ρωσία, Ν. Βαβούδης, που πήρε μέρος στον ισπανικό εμφύλιο με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες, έζησε τη δική του τραγωδία. Στέλεχος του μηχανισμού των παράνομων οργανώσεων γνωστός από την «υπόθεση των ασυρμάτων», αυτοκτόνησε το Νοέμβριο του 1951 στην Καλλιθέα, όταν δυνάμεις της Ασφάλειας εισέβαλαν στο σπίτι-κρύπτη παράνομου ασύρματου του στελέχους του ΚΚΕ Ν. Καλούμενου.
Το πολιτικό γραφείο του ΚΚΕ τον είχε καταγγείλει ως «πράκτορα του εχθρού», ο οποίος φυγαδεύτηκε στο εξωτερικό από αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.
Σήμερα το ΚΚΕ παραδέχεται ότι ήταν λαθεμένη η εκτίμηση και σε αυτό είχε συμβάλει «η πολιτική καχυποψία που τροφοδοτούνταν από προβοκατόρικες φήμες που διέδιδε η Ασφάλεια και κατασκευασμένα σενάρια με σκοπό να σπείρει σύγχυση και αμφιβολίες για στελέχη του Κόμματος».
Και έτσι απλά η πανελλαδική συνδιάσκεψη «αναγνωρίζει την ηρωική ιστορία του Ν. Βαβούδη στο ΚΚΕ και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και αποφασίζει την πλήρη αποκατάστασή του».
Του ΦΩΤΗ ΠΑΠΟΥΛΙΑ
Το ΚΚΕ, όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση της Κεντρικής του Επιτροπής, «τιμά και αποκαθιστά τους αλύγιστους της ταξικής πάλης».
 |
| O Αρης στη σύσκεψη της Λαμίας το Νοέμβριο του 1944 |
Η πανελλαδική συνδιάσκεψη του κόμματος στις 16 Ιουλίου αφού επιβεβαίωσε ότι «η επανεκτίμηση θέσεων και πολιτικών επιλογών δεν συνιστά λαθολογία, δεν ανοίγει δρόμο στον αναθεωρητισμό και οπορτουνισμό αλλά οδηγεί σε επαναστατικού χαρακτήρα διόρθωση λαθών», καταγγέλλει πως «μηδενισμό και απογοήτευση παράγει η χρησιμοποίηση λαθών για την άρνηση της ηρωικής ιστορίας της ταξικής πάλης στην Ελλάδα με την καθοδήγηση του ΚΚΕ».
Ομως οι εκπλήξεις αρχίζουν από δω και κάτω. Οπως αναγράφεται στην απόφαση για την πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη (ΚΟΜΕΠ τ. 5), «η διαφωνία του με τη συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του κόμματος και την παραβίαση από αυτό της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Αρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ».
Και για να μην μείνει καμία αμφιβολία η απόφαση καταλήγει πως «η στάση του αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας».
Μια «κολοβή» αποκατάσταση για τον εμπνευστή του ΕΛΑΣ, η φράση του οποίου «καλή αντάμωση στα γουναράδικα...» διατηρεί ακόμα την τραγική επικαιρότητά της. Μάλιστα η αποκήρυξη του Αρη στις 12/6/1945, περνάει κυριολεκτικά σε «δύο γραμμές», ενώ δίνεται ιδιαίτερη έκταση σε άρθρο του «Ριζοσπάστη» 19/6/1945, όπου αναφέρεται «ανεξάρτητα από τη θέση που πήρε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας... θέση που αντικειμενικά εξυπηρετούσε την αντίδραση ... δεν μπορεί κανείς να ξεχνάει ότι ο Αρης Βελουχιώτης ήταν από τους πρωτοπόρους της αντίστασης».
Σιγή για ευθύνες, για το ποιος τον αποκήρυξε, μαύρο πέπλο για κρίσιμες περιόδους αλλά για να κρατηθούν οι ισορροπίες, «η πανελλαδική συνδιάσκεψη αποφασίζει την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη, θεωρεί ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη συμφωνία της Βάρκιζας».
Στην άλλη πλευρά ο ήρωας αρχηγός Ν. Ζαχαριάδης, που τον διέκριναν «επαναστατική επαγρύπνηση, ταχύτητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών, σθένος στην υπεράσπιση της γνώμης του, ήταν λαϊκός ηγέτης με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο και μαχητικό».
Και βέβαια δεν παραλείπεται η αναφορά στο ότι «ηγήθηκε του κόμματος σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων... που είχε σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931-1936, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ (1946-1949)... έδειξε ακλόνητη επιμονή στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των παράνομων κομματικών οργανώσεων 1949-1955».
Πού εστιάζει το ΚΚΕ τις αδυναμίες του;
«Δεν οδήγησε έγκαιρα το ΚΚΕ σε ολοκληρωμένα συμπεράσματα σε σχέση με τις αντιφάσεις στη στρατηγική του κόμματος, αδυναμίες προγραμματικής επεξεργασίας, που βάρυναν αρνητικά στο κόμμα τη δεκαετία του 1940».
Και εντοπίζονται οι ευθύνες του «στην αδυναμία να διαμορφωθεί πρόγραμμα στο 7ο Συνέδριο που θα ενσωμάτωνε την πείρα από την αντικειμενική εκτίμηση των λαθών (Λίβανος, Καζέρτα, Βάρκιζα), με αποτέλεσμα αντιφάσεις, καθυστερήσεις και λάθη οργάνωσης του αγώνα του ΔΣΕ». Και πώς σχολιάζονται οι σχέσεις του με το ΚΚΣΕ;
« Η περίοδος που ήταν γραμματέας αντανακλούσε και τις αντιφάσεις της στρατηγικής του διεθνούς κινήματος». Αντιφάσεις για το ΚΚΕ, ο εμφύλιος, η ήττα, η ρήξη του Ν. Ζαχαριάδη με το ΚΚΣΕ. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι στο σύντομο ιστορικό που συνοδεύει την απόφαση η εξορία στο Σοργκούτ χαρακτηρίζεται ως «απαράδεκτος εξορισμός από την ηγεσία του ΚΚΣΕ με τη σύμπραξη και της τότε καθοδήγησης του ΚΚΕ» χωρίς περισσότερες αναφορές.
Και αφού γίνεται αναφορά στην καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη (6η πλατιά ολομέλεια 11-12 Μαρτίου 1956) και τη διαγραφή του καθώς θεωρήθηκε
«αντικομματικό, φραξιονιστικό, αντιδιεθνιστικό, εχθρικό στοιχείο... που καλλιεργούσε επίμονα τον αντισοβιετισμό και αντιδιεθνισμό... επέβαλλε στο ΚΚΕ ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς... είναι ο κύριος υπέυθυνος για τα χτυπήματα που έδωσε η ασφάλεια στο ΚΚΕ»
(7η Ολομέλεια 18-24 Φεβρουαρίου 1956),
επισημαίνεται ότι «η καθαίρεση και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες... ενώ οι κατηγορίες για προσωπολατρία και εγκαθίδρυση ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν προπέτασμα καπνού και πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της Κ.Ε. και του κόμματος η δεξιά οπορτουνιστική στροφή».
Και καταλήγει η απόφαση: «Η πανελλαδική συνδιάσκεψη ακυρώνει όλες τις αποφάσεις της 6ης και 7ης ολομέλειας σε βάρος του Ν. Ζαχαριάδη. Αποφασίζει την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ».
Ο Λέσβιος την καταγωγή, γεννημένος στη Ρωσία, Ν. Βαβούδης, που πήρε μέρος στον ισπανικό εμφύλιο με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες, έζησε τη δική του τραγωδία. Στέλεχος του μηχανισμού των παράνομων οργανώσεων γνωστός από την «υπόθεση των ασυρμάτων», αυτοκτόνησε το Νοέμβριο του 1951 στην Καλλιθέα, όταν δυνάμεις της Ασφάλειας εισέβαλαν στο σπίτι-κρύπτη παράνομου ασύρματου του στελέχους του ΚΚΕ Ν. Καλούμενου.
Το πολιτικό γραφείο του ΚΚΕ τον είχε καταγγείλει ως «πράκτορα του εχθρού», ο οποίος φυγαδεύτηκε στο εξωτερικό από αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.
Σήμερα το ΚΚΕ παραδέχεται ότι ήταν λαθεμένη η εκτίμηση και σε αυτό είχε συμβάλει «η πολιτική καχυποψία που τροφοδοτούνταν από προβοκατόρικες φήμες που διέδιδε η Ασφάλεια και κατασκευασμένα σενάρια με σκοπό να σπείρει σύγχυση και αμφιβολίες για στελέχη του Κόμματος».
Και έτσι απλά η πανελλαδική συνδιάσκεψη «αναγνωρίζει την ηρωική ιστορία του Ν. Βαβούδη στο ΚΚΕ και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και αποφασίζει την πλήρη αποκατάστασή του».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου