ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Τι είναι λαϊκό ξέσπασμα; Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι άρχοντες. Αυτό που φοβούνται και μισούν. Αυτό που συνέβη στις παρελάσεις για την 28η Οκτωβρίου... Μίλησαν οι άρχοντες για αμαύρωση της επετείου. Για προσβολή των εθνικών αγώνων.
Για προσπάθεια να υπονομευτούν οι δημοκρατικοί θεσμοί. Ετοιμόρροπα λόγια αμήχανης κινδυνολογίας, στεγασμένα κάτω από τα δάκρυα και την οργή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ενισχυμένα από αγανακτισμένους πολιτικούς αρχηγούς, που ποντάρουν στην κατίσχυση της γνώμης που έχουν οι ίδιοι για τις έννοιες του σεβασμού και της ύβρεως... Ομως, όσο υπερασπίζονται τους θεσμούς εκείνοι που τους έχουν υπονομεύσει, τόσο εξοργίζουν την κοινωνία.
Οσο μιλούν για προσβολή των εθνικών αγώνων, τόσο μεγεθύνεται η δική τους ασέβεια απέναντι στον λαό: πρωταγωνιστής σ' αυτούς τους εθνικούς αγώνες ήταν ο λαός, τον οποίο έχουν καταρρακώσει, εξουθενώσει και ταπεινώσει. Ο λαός που έσπασε το φράγμα της δικής του αυτοσυγκράτησης και διαδηλώνει ευθέως και σαρωτικά εναντίον των ολετήρων... Τα λόγια των ιθυνόντων έχουν σκουριάσει. Οι αμύντορες του πολιτικού καθωσπρεπισμού επιστρατεύουν μια γλώσσα που δεν πείθει κανέναν. Αδίκως πασχίζουν. Ούτε πείθεται ούτε τρομοκρατείται η αναστατωμένη κοινωνία. Στο πρόσωπό τους εγκαλείται ο βίος και η πολιτεία τους, όχι οι θεσμοί και η έννοια της Δημοκρατίας. Η παρουσία τους είναι συνυφασμένη με μια μαύρη, απεχθή γραμμή καταστροφής. Γεμάτα ψεύδη, ανικανότητα, προπαγάνδα, παραπειστική συμπεριφορά και ολέθριες επιλογές. Σ' αυτή τη μαύρη γραμμή εναντιώθηκε προχθές το πλήθος. Αυτήν θέλει να σβήσει η γομολάστιχα της οργής του. Και πρώτη προϋπόθεση γι' αυτό, είναι η απαξίωση του συγκεκριμένου πολιτικού δυναμικού. Η παρώθησή του στο περιθώριο. Η βαριά καταδίκη του με κάθε πρόσφορο τρόπο και όχι μονάχα με την τιμωρητική ψήφο... Στην απέλπιδα προσπάθειά τους να ξορκίσουν το φάντασμα της λαϊκής νέμεσης, οι άρχοντες έβγαλαν -για πολλοστή φορά- στη βιτρίνα την έννοια της «κοινωνικής συνοχής». Οποίον θράσος! Οι άνθρωποι που σφαγίασαν την κοινωνία με τα έργα και τις ημέρες τους, οι άνθρωποι που επιδοτούν κυνικά τον κοινωνικό αυτοματισμό, επιχειρώντας να στρέψουν τη μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης· οι άνθρωποι που αποσταθεροποίησαν την κοινωνία και την έχουν οδηγήσει στα δώματα της απελπισίας και της κατάθλιψης, αίφνης κόπτονται για την «κοινωνική συνοχή»... Η ομίχλη τούς θολώνει τα μάτια. Και αδυνατούν να δουν ότι το προχθεσινό ξέσπασμα -και όσα έπονται- δεν απειλούν την κοινωνική συνοχή, αλλά αποθεώνουν το κοινωνικό ομόθυμον. Η κοινωνία είναι εδώ. Ετερόκλητη και άτσαλη, με φάλτσα και υπερβολές. Ισως με κούφιες ηρωικές ρητορείες και ιδιοτελείς στοχεύσεις από ορισμένους. Αλλά είναι εδώ. Αρραγής και αποφασισμένη. Γιατί δεν πάει άλλο...
Τι είναι λαϊκό ξέσπασμα; Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι άρχοντες. Αυτό που φοβούνται και μισούν. Αυτό που συνέβη στις παρελάσεις για την 28η Οκτωβρίου... Μίλησαν οι άρχοντες για αμαύρωση της επετείου. Για προσβολή των εθνικών αγώνων.
Οσο μιλούν για προσβολή των εθνικών αγώνων, τόσο μεγεθύνεται η δική τους ασέβεια απέναντι στον λαό: πρωταγωνιστής σ' αυτούς τους εθνικούς αγώνες ήταν ο λαός, τον οποίο έχουν καταρρακώσει, εξουθενώσει και ταπεινώσει. Ο λαός που έσπασε το φράγμα της δικής του αυτοσυγκράτησης και διαδηλώνει ευθέως και σαρωτικά εναντίον των ολετήρων... Τα λόγια των ιθυνόντων έχουν σκουριάσει. Οι αμύντορες του πολιτικού καθωσπρεπισμού επιστρατεύουν μια γλώσσα που δεν πείθει κανέναν. Αδίκως πασχίζουν. Ούτε πείθεται ούτε τρομοκρατείται η αναστατωμένη κοινωνία. Στο πρόσωπό τους εγκαλείται ο βίος και η πολιτεία τους, όχι οι θεσμοί και η έννοια της Δημοκρατίας. Η παρουσία τους είναι συνυφασμένη με μια μαύρη, απεχθή γραμμή καταστροφής. Γεμάτα ψεύδη, ανικανότητα, προπαγάνδα, παραπειστική συμπεριφορά και ολέθριες επιλογές. Σ' αυτή τη μαύρη γραμμή εναντιώθηκε προχθές το πλήθος. Αυτήν θέλει να σβήσει η γομολάστιχα της οργής του. Και πρώτη προϋπόθεση γι' αυτό, είναι η απαξίωση του συγκεκριμένου πολιτικού δυναμικού. Η παρώθησή του στο περιθώριο. Η βαριά καταδίκη του με κάθε πρόσφορο τρόπο και όχι μονάχα με την τιμωρητική ψήφο... Στην απέλπιδα προσπάθειά τους να ξορκίσουν το φάντασμα της λαϊκής νέμεσης, οι άρχοντες έβγαλαν -για πολλοστή φορά- στη βιτρίνα την έννοια της «κοινωνικής συνοχής». Οποίον θράσος! Οι άνθρωποι που σφαγίασαν την κοινωνία με τα έργα και τις ημέρες τους, οι άνθρωποι που επιδοτούν κυνικά τον κοινωνικό αυτοματισμό, επιχειρώντας να στρέψουν τη μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης· οι άνθρωποι που αποσταθεροποίησαν την κοινωνία και την έχουν οδηγήσει στα δώματα της απελπισίας και της κατάθλιψης, αίφνης κόπτονται για την «κοινωνική συνοχή»... Η ομίχλη τούς θολώνει τα μάτια. Και αδυνατούν να δουν ότι το προχθεσινό ξέσπασμα -και όσα έπονται- δεν απειλούν την κοινωνική συνοχή, αλλά αποθεώνουν το κοινωνικό ομόθυμον. Η κοινωνία είναι εδώ. Ετερόκλητη και άτσαλη, με φάλτσα και υπερβολές. Ισως με κούφιες ηρωικές ρητορείες και ιδιοτελείς στοχεύσεις από ορισμένους. Αλλά είναι εδώ. Αρραγής και αποφασισμένη. Γιατί δεν πάει άλλο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου