Μήπως ;

Του Ευγένιου Ανδρικόπουλου


Μήπως να μηδενίσουμε το κοντερ και να πάρουμε  ξανά την ζωή μας από την αρχή; Μήπως να απεκδυθούμε όλων των δήθεν που μετρούσαν το είναι με το έχειν μας; Μήπως να τινάξουμε σαν σκόνη πάνω από το πέτο μας τα τσιμπούρια του εκσυγχρονισμού που χρόνια μας έπιναν το αίμα; Μήπως να διαθέσουμε ενέργεια και μυαλό στο εμείς και όχι στο εγώ; Μήπως στην θέση του καθρέφτη να δούμε το πρόσωπό μας στα μάτια τα παιδικά για να αυτοπροσδιοριστούμε ξανά; Μήπως να ψάξουμε στα σκουπίδια του καθεστώτος για να βρούμε τα κοινωνικά και πολιτικά διαμάντια που μας λείπουν; Μήπως να τοποθετούσαμε τον καθένα εφ’ ετάχθη; Μήπως να θέσουμε φίλτρα στ’ αυτιά μας που θ’ αποκλείουν την ηχητική ρύπανση των ορθάδικων της παραλιακής; Μήπως αν σβήναμε εγκαίρως την φωτιά του γείτονα δεν θα φούντωνε αυτή το δικό μας; Μήπως να προτιμούσαμε την ζώσα αληθινή επαφή από την ψευδαισθητική παραίσθηση της τηλοψίας; Μήπως ν’ ανοίγαμε τα μάτια μας μαζί με ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα; Μήπως να ψάχναμε στα πράγματα το "γιατί" αντί της βολικής αποδοχής του ενδιάμεσου"ως ήλθε έτσι θα πάει"; Μήπως το θαύμα τρέχει στο αίμα μας και όχι στο δάκρυ μιας εικόνας; Μήπως να βρούμε διόδους επικοινωνίας μεταξύ των κατακόρυφων σπηλαίων όπου υποχρεωθήκαμε να ζούμε αποκλεισμένοι; Μήπως ν’ αντικαταστήσουμε το εξ αλλοδαπής κρεμμυδόζουμο με την Ολύμπια γεύση και Αιγαιοπελαγίτικη μέθη του γνήσιου σταφυλιού; Μήπως ποτέ δεν είχαμε ανάγκη από λεμόνι Χιλής και πατάτα Αιγύπτου; Μήπως να επανεισάγουμε τα μυαλά που αχρεωστήτως εξαγάγαμε; Μήπως μας δάνειζαν όσα μας χρωστούσαν; Μήπως αρνούμαστε να δραπετεύσουμε από το έρεβος των κελιών μας προς στο φως της ελευθερίας γιατί τρέμουμε μην μας τυφλώσει; Μήπως για αλλότρια κέρδη στιβαχθήκαμε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του λεκανοπεδίου που βαφτίσαμε πρωτεύουσα για να εξευμενίσουμε την οργή της φύσης του; Η σύγκριση που ακολουθεί είναι αναπόφευκτη.. Γιατί ξυπνά μνήμες ευθυνών μέρος των οποίων σηκώνουμε κι εμείς παρά την αβάσταχτη ελαφρότητα του σύγχρονου ή εκσυγχρονισμένου είναι μας..
eandrik@otenet.gr