ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Ανεπαισθήτως, η χώρα γκριζάρει. Γερνάει πριν την ώρα της. Οπως οι άνθρωποι, όταν η μοίρα σημαδεύει δικό τους πρόσωπο... Δυό χρόνια τώρα, δεν βρίσκει τίποτε να τη στηρίξει μέσα της. Ενα ψέμα της προκοπής, ένα παραμύθι, ένα κάτι.
Ξοδεύτηκαν νωρίς τα σωτήρια της προπαγάνδας και τώρα προβάλλει στεγνή η αλήθεια: μιά καταρρακωμένη χώρα χωρίς προοπτική. Μιά ασπρόμαυρη φωτογραφία της δεκαετίας του '60 χωρίς τη χάρη της... Τριγύρω, διαθλάσεις κυβερνητικής ανικανότητος, ερασιτεχνισμού και
τρικυμίας εν κρανίω, μαζί με αδιανόητες απαιτήσεις των νταβατζήδων και εντολέων. Οπως η χθεσινή, για νέα μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα (Ξεπερνάει σε αθλιότητα κάθε προηγούμενη. Και αποκαλύπτει καθαρά την πρόθεση των ορνέων που οσμίζονται κέρδος: προϋπόθεση για επενδύσεις αποτελεί η πλήρης και ατιμωτική εξαθλίωση -με γλίσχρα μεροκάματα και κανένα δίχτυ προστασίας-, καθώς και η ολοκληρωτική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας) *** CUT-Σημειώσεις στο περιθώριο: Δυο ερωτευμένοι, θύματα του ανελέητου καθεστώτος, αυτοκτονούν στα μακρινό Ιράν. Πρώτα ο Μπενάμ, μετά η Ναχάλ. «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», λένε οι ειδήσεις. Το λιγότερο που ενοχλεί σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι τα κλισέ της δημοσιογραφίας - Φόβος και τρόμος στις γειτονιές της Αττικής, με τα Καλάσνικοφ των ληστών σε πρώτο πλάνο... Και στις γειτονιές των απελπισμένων μεταναστών, πλήθος τα κρούσματα μοχθηρών, δολοφονικών επιθέσεων. Αόρατα, όμως. Ο παλμογράφος των μήντια δεν τα καταγράφει -Εξέγερση των πλουσίων στην Ιταλία. Μηνίων κατά των πολιτικών ο μεγαλοβιομήχανος Ντιέγκο ντέλα Βάλε. Με σωστές επισημάνσεις, αλλά και ευκρινούς κατευθύνσεως προτροπές: οι αστοί ξέρουν «το πότε και το πώς»- Σαν τσαμπιά σταφύλι ο κόσμος στην υπέροχη γέφυρα του Μπρούκλιν (Ολες οι γέφυρες της Νέας Υόρκης είναι υπέροχες, υποβολέα. Διαθέτουν κάτι υπερκόσμιο. Θα μπορούσα να στήσω τη σκηνή μου στη βάση τους και να χαζεύω από κει την υφήλιο). Εκεί, λοιπόν, κάτι συμβαίνει. Κάτι από αυτά τα ευφρόσυνα που συνηθίζει να προσφέρει η αμαρτωλή της υφηλίου. Πότε με τους μπητνίκους, πότε με τολμητίες στοχαστές και λογοτέχνες περιωπής, και πότε με μυθικές εξεγέρσεις που σφράγισαν τη μοίρα της Αμερικής («Μαύροι Πάνθηρες» κ.τ.λ.) και της ανθρωπότητος (Σικάγο, οκτάωρο) ****Αλλά ο Σημίτης, είτε υπάρχει είτε όχι, το ίδιο κάνει, υποβολέα. Ο κόσμος ξέρει. Και δεν ενδιαφέρεται ό,τι κι αν λέει. Τον προσπερνά. Τον αφήνει στη μοίρα του. Στη μοίρα των υπερεκτιμημένων, που είχαν γεμίσει την πλάση ψέματα και ζημιές. Ενας ολίγιστος που δεν βρήκε ποτέ το θάρρος έστω και για στοιχειώδη αυτοκριτική. Αναδεύεται πού και πού για να υπάρχει...
Ανεπαισθήτως, η χώρα γκριζάρει. Γερνάει πριν την ώρα της. Οπως οι άνθρωποι, όταν η μοίρα σημαδεύει δικό τους πρόσωπο... Δυό χρόνια τώρα, δεν βρίσκει τίποτε να τη στηρίξει μέσα της. Ενα ψέμα της προκοπής, ένα παραμύθι, ένα κάτι.
 |
| ΓΕΦΥΡΕΣ ΤΟΥ ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΝΑ ΘΩΡΕΙΣ ΤΗΝ ΥΦΗΛΙΟ |
Ξοδεύτηκαν νωρίς τα σωτήρια της προπαγάνδας και τώρα προβάλλει στεγνή η αλήθεια: μιά καταρρακωμένη χώρα χωρίς προοπτική. Μιά ασπρόμαυρη φωτογραφία της δεκαετίας του '60 χωρίς τη χάρη της... Τριγύρω, διαθλάσεις κυβερνητικής ανικανότητος, ερασιτεχνισμού και
τρικυμίας εν κρανίω, μαζί με αδιανόητες απαιτήσεις των νταβατζήδων και εντολέων. Οπως η χθεσινή, για νέα μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα (Ξεπερνάει σε αθλιότητα κάθε προηγούμενη. Και αποκαλύπτει καθαρά την πρόθεση των ορνέων που οσμίζονται κέρδος: προϋπόθεση για επενδύσεις αποτελεί η πλήρης και ατιμωτική εξαθλίωση -με γλίσχρα μεροκάματα και κανένα δίχτυ προστασίας-, καθώς και η ολοκληρωτική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας) *** CUT-Σημειώσεις στο περιθώριο: Δυο ερωτευμένοι, θύματα του ανελέητου καθεστώτος, αυτοκτονούν στα μακρινό Ιράν. Πρώτα ο Μπενάμ, μετά η Ναχάλ. «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», λένε οι ειδήσεις. Το λιγότερο που ενοχλεί σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι τα κλισέ της δημοσιογραφίας - Φόβος και τρόμος στις γειτονιές της Αττικής, με τα Καλάσνικοφ των ληστών σε πρώτο πλάνο... Και στις γειτονιές των απελπισμένων μεταναστών, πλήθος τα κρούσματα μοχθηρών, δολοφονικών επιθέσεων. Αόρατα, όμως. Ο παλμογράφος των μήντια δεν τα καταγράφει -Εξέγερση των πλουσίων στην Ιταλία. Μηνίων κατά των πολιτικών ο μεγαλοβιομήχανος Ντιέγκο ντέλα Βάλε. Με σωστές επισημάνσεις, αλλά και ευκρινούς κατευθύνσεως προτροπές: οι αστοί ξέρουν «το πότε και το πώς»- Σαν τσαμπιά σταφύλι ο κόσμος στην υπέροχη γέφυρα του Μπρούκλιν (Ολες οι γέφυρες της Νέας Υόρκης είναι υπέροχες, υποβολέα. Διαθέτουν κάτι υπερκόσμιο. Θα μπορούσα να στήσω τη σκηνή μου στη βάση τους και να χαζεύω από κει την υφήλιο). Εκεί, λοιπόν, κάτι συμβαίνει. Κάτι από αυτά τα ευφρόσυνα που συνηθίζει να προσφέρει η αμαρτωλή της υφηλίου. Πότε με τους μπητνίκους, πότε με τολμητίες στοχαστές και λογοτέχνες περιωπής, και πότε με μυθικές εξεγέρσεις που σφράγισαν τη μοίρα της Αμερικής («Μαύροι Πάνθηρες» κ.τ.λ.) και της ανθρωπότητος (Σικάγο, οκτάωρο) ****Αλλά ο Σημίτης, είτε υπάρχει είτε όχι, το ίδιο κάνει, υποβολέα. Ο κόσμος ξέρει. Και δεν ενδιαφέρεται ό,τι κι αν λέει. Τον προσπερνά. Τον αφήνει στη μοίρα του. Στη μοίρα των υπερεκτιμημένων, που είχαν γεμίσει την πλάση ψέματα και ζημιές. Ενας ολίγιστος που δεν βρήκε ποτέ το θάρρος έστω και για στοιχειώδη αυτοκριτική. Αναδεύεται πού και πού για να υπάρχει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου