Ο Γίγαντας λαός

Του Θανάση Λεκάτη


Την ώρα που οι πολιτικοί εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου στην ΕΕ συνέχιζαν το παζάρι για το πώς θα διαχειριστούν το χρέος χωρίς να υπάρξει ανεξέλεγκτη καταστροφή κεφαλαίων, μια σειρά αναλυτές στον αστικό Τύπο έστρεφαν την προσοχή στο κοινό.
Στα εκατομμύρια των εργαζομένων που δοκιμάζονται άγρια από την καπιταλιστική κρίση. Και παρομοίαζαν την κατάσταση με τις τελευταίες ώρες του Σαμψών. Εδειχναν δηλαδή τον κίνδυνο, αν και γονατισμένος ο γίγαντας, να σηκωθεί και να παρασύρει μαζί του όλο το οικοδόμημα.


Εχει μια αλήθεια η παρομοίωση. Τη δύναμη να τα γκρεμίσει όλα την έχει ο γίγαντας λαός.



Ομως η αστική προπαγάνδα δεν αναφέρεται στο θετικό της ανατροπής, αλλά στον κίνδυνο που περιέχει για τα δικά της συμφέροντα. Σωστά το βλέπει από τη σκοπιά των συμφερόντων της. Το μυαλό των καπιταλιστών είναι στην «επόμενη μέρα». Οταν - όπως ελπίζουν - ανακάμψει η καπιταλιστική οικονομία.
Τότε που τα μεροκάματα θα έχουν ήδη συνθλιβεί, μαζί με κάθε άλλο εργατικό δικαίωμα. Για κείνες τις μέρες θέλουν γονατισμένη από σήμερα την εργατική τάξη. Να προσεύχεται για την τύχη της χώρας, να έχει «βάλει μυαλό» και να μη διεκδικεί, να βλέπει την ΕΕ ως τον σωτήρα της.


Αλλά, καθώς η ταξική πάλη δεν διεξάγεται με ευχές, κρατάνε και μια γάτα. Προσπαθούν να μπολιάσουν από σήμερα τις λαϊκές συνειδήσεις με την ανάγκη ισχυρής κυβέρνησης.
Μονοκομματική ή πολυκομματική η επόμενη κυβέρνηση, είτε ντύνουν μια τέτοια ανάγκη με τη σημαία του έθνους, είτε μιλάνε για κίνδυνο εξόδου από το ευρώ, σε ένα συμφωνούν οι υποστηριχτές αυτής ή της άλλης εξέλιξης: πρέπει να 'ναι ισχυρή η επόμενη κυβέρνηση.


Αποφεύγουν να αναφέρονται με λεπτομέρειες στο περιεχόμενο της πολιτικής που θα εφαρμόσει η ισχυρή κυβέρνηση (πέρα και πάνω από τα ήδη βάρβαρα μέτρα που έχουν αποφασιστεί), το προαναγγέλλουν, όμως, με τα άρθρα που δείχνουν τι πρέπει να γίνει: «Ν' αλλάξουν στάση οι κοινωνικές δυνάμεις» και μ' αυτήν την έκφραση δεν αναφέρονται στους καπιταλιστές.


Μιλάνε για τους εργάτες που πρέπει να μάθουν να ζουν με νέα βάρη και να νιώθουν καλά που η κατανομή των βαρών θα έχει γίνει με ευαισθησία.


Κι αν οι εργάτες δεν δεχτούν μια τέτοια προοπτική; Α, τότε «η δοκιμασία θα είναι μεγάλη, θα φτωχύνουν»!


Καλό το παραμύθι, αλλά αυτός ο δράκος είναι ήδη ξεδοντιασμένος...


Οι εργάτες, πλατιά λαϊκά στρώματα, έχουν ήδη πτωχεύσει. Η εργατική τάξη πράγματι δεν έχει να χάσει άλλο από τις αλυσίδες της. Για την εργατική τάξη η επόμενη μέρα πρέπει να βάζει εμπόδια στην αστική εξουσία, να βρει πιο ισχυρό το λαϊκό κίνημα, εντονότατη τη διαπάλη που θα αμφισβητεί την εξουσία των αστών, θα ανοίγει δρόμο για τη λαϊκή εξουσία.