Οι δύο χούντες και οι «αναρχικοί»

ΚΚΕ Το μόνο κόμμα με συνεπή αντισυστημική θέση

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ


Ο λαϊκός σεισμός των 19ης και 20ής Οκτώβρη, με τα μαζικά συλλαλητήρια και τις καταλήψεις σε όλη τη χώρα, είχε εγκληματική κατάληξη το θάνατο, άμεσα ή έμμεσα από την κρατική βία, οικοδόμου μαχητού του ΠΑΜΕ, αλλά και τον τραυματισμό πολλών άλλων μελών του, είτε από ανθρώπους των υπηρεσιών του κράτους και του παρακράτους είτε από μια κατηγορία δήθεν αναρχικών, που στην πραγματικότητα δεν έχουν καμιά σχέση με την κλασική αναρχική θεωρία ή πράξη.


Πρόκειται δηλαδή για ένα νέο είδος μεταμοντέρνου «αναρχικού», ο οποίος δεν διαθέτει καν αντισυστημικό πρόταγμα (όπως οι κλασικοί αναρχικοί Μπακούνιν, Κροπότκιν και σύγχρονα ο Μπούκτσιν), αλλά είτε ασχολείται με επί μέρους αγώνες για τα δικαιώματα (γυναικών, μεταναστών κ.λπ.) είτε εκφράζεται με ένα είδος «λάιφσταϊλ» αναρχισμού -όπως εύστοχα τον χαρακτήρισε ο Μπούκτσιν, που αναγκάστηκε να αποκηρύξει τον αναρχισμό στα γηρατειά του!



Αυτό το είδος «αναρχικού» εκφράζει ουσιαστικά την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, που έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα από την υπερεθνική ελίτ για να δικαιολογήσει τους εγκληματικούς πολέμους της (από Γιουγκοσλαβία μέχρι Λιβύη) και αυτούς που ετοιμάζει (Συρία, Ιράν κ.λπ.). Ετσι, βλέπουμε σήμερα αυτόν τον «αναρχικό» (που τον εκφράζει παραδειγματικά, σε επίπεδο κοινωνικού μίντιουμ, το αθηναϊκό ιντιμίντια) να ανακηρύσσει «επαναστάτες» (μαζί με κάποιους «μαρξιστές» της εκφυλισμένης «Αριστεράς») τους ΝΑΤΟϊκούς αλήτες που, μαζί με το ίδιο το ΝΑΤΟ, μακέλεψαν το λαό της Λιβύης, ή να αγωνίζεται σήμερα για τα δικαιώματα των αντιπάλων του μπααθικού καθεστώτος στη Συρία, ή του ισλαμικού καθεστώτος στο Ιράν, συμμετέχοντας, εσκεμμένα ή μη, στην εκστρατεία αντικατάστασης των καθεστώτων αυτών από πελατειακά καθεστώτα της υπερεθνικής και της σιωνιστικής ελίτ.


Ηέλλειψη οποιασδήποτε συστημικής ανάλυσης που χαρακτηρίζει αυτούς τους «αναρχικούς» τούς κάνει ανίκανους να καταλάβουν ότι ο πρωταρχικός στόχος ενός πραγματικού αναρχικού ήταν πάντα η ανατροπή του συστήματος, όπως αυτό εκφράζεται από τη διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία», καθώς και η υπερεθνική ελίτ που το διαφεντεύει (μέσω της Ε.Ε., του G8, του ΝΑΤΟ κ.λπ.), και όχι η ανατροπή του κάθε... Ασαντ ή Αχμαντινετζάντ, που απόκειται στους αντίστοιχους λαούς να την πραγματοποιήσουν, χωρίς τη «βοήθεια» του ΝΑΤΟ!


Αντίστοιχα, όσον αφορά τη σημερινή καταστροφική κρίση για τα λαϊκά στρώματα στη χώρα μας, οι «αναρχικοί» αυτοί, μη διαθέτοντας την παραμικρή αντισυστημική ανάλυση (πέρα από κάποια σλόγκαν για αυτοοργάνωση), βλέπουν εξίσου (αν όχι περισσότερο!) εχθρό τους το ΚΚΕ με την κοινοβουλευτική χούντα. Ετσι, αδυνατούν να καταλάβουν ότι, ανεξάρτητα από την κριτική που θα μπορούσαν να κάνουν, από τη σκοπιά τους, για την τακτική, τη στρατηγική και τους στόχους του, το κόμμα αυτό δεν παύει να είναι η μοναδική δύναμη στον ευρύτερο αντισυστημικό χώρο (κρατικοσοσιαλιστές, αλλά και ελευθεριακοί κ.λπ.), με σημαντική απήχηση στο λαϊκό κίνημα, που έχει συνεπή αντισυστημική θέση σε σχέση με την κρίση.