Ο πρωθυπουργός προσβάλλει την κοινή λογική.
Το 2009 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν 127% του εθνικού εισοδήματος. Με αυτά που συμφωνήθηκαν, προβλέπεται να είναι 120% του εθνικού εισοδήματος το 2020.
Και αυτές οι προβλέψεις δεν εμπεριέχουν τον κίνδυνο μίας νέας παγκόσμιας ύφεσης, που αν υπάρξει θα είναι καταστροφική.
Πάμε, λοιπόν, σε μια μακρά σκοτεινή πορεία, σε μια μεγάλη κοινωνική οπισθοδρόμηση, με τρία βασικά χαρακτηριστικά:
1. Μαζική ανεργία, που στους νέους μπορεί να ξεπεράσει και το 50%. Όσο η ανεργία θα γίνεται χρόνια, οι νέοι επιστήμονες και εργαζόμενοι ενδεχομένως θα αναζητήσουν διέξοδο στη μετανάστευση.
2. Δεν θα γίνονται επενδύσεις. Αντίθετα θα συνεχιστεί το φαινόμενο της διαρροής καταθέσεων ή της διακράτησης κεφαλαίων στο εξωτερικό από επιχειρήσεις που ενδεχομένως κάνουν εξαγωγές.
3. Υποβάθμιση των δημοσίων αγαθών και των υποδομών. Άρα οι τρεις παράγοντες που θα μπορούσαν να στηρίξουν μία αναπτυξιακή πολιτική εργασία, κεφάλαια, υποδομές με αυτήν την πολιτική βρίσκονται σε δραματικά επίπεδα.
Διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους έπρεπε και πρέπει να γίνει. Το ελληνικό χρέος είναι αναλωθέν κεφάλαιο, είναι εξοπλισμοί που δεν παράγουν εισόδημα, είναι κατανάλωση, είναι φοροκλοπές και κέρδη που έχουν φύγει στο εξωτερικό.
Το θέμα είναι ότι αυτή η διαγραφή πρέπει να είναι ουσιαστική, πρέπει να δημιουργεί τους όρους επανεκκίνησης της οικονομίας και να συνοδεύεται από μέτρα αναχρηματοδότησης της οικονομίας και ανάκαμψης. Διότι, και να διαγραφεί το χρέος, αν δεν έχουμε ανάπτυξη, πάλι θα γυρίσουμε στην προηγούμενη κατάσταση.
Ειδικά σε ό,τι αφορά τα ταμεία, δεν πρέπει να χάσουν ούτε ένα ευρώ από το κούρεμα: τα ταμεία δεν λειτουργούσαν ως επενδυτές. Τα ταμεία έδιναν τα χρήματα στην Τράπεζα της Ελλάδας και η Τράπεζα της Ελλάδας τα τοποθετούσε είτε σε ρευστό είτε στα ομόλογα του ελληνικού κράτους. Δεν είναι δυνατόν τα ταμεία να έχουν την ίδια αντιμετώπιση που έχουν οι επενδυτές. Εμείς λέγαμε από την αρχή ότι πρέπει να γίνει στοχευμένη αναδιαπραγμάτευση του χρέους.
Το ελληνικό χρέος από ομολογιακό χρέος ελεύθερο βαρών μετατρέπεται σε ενυπόθηκο χρέος. Αυτό γίνεται με τη δέσμευση ότι κάθε χρόνο θα πρέπει να ρευστοποιούνται περιουσιακά στοιχεία ύψους 4-5 εκατομμυρίων ευρώ. Βαθμιαία το ελληνικό δημόσιο χρέος μετατρέπεται σε χρέος επιχειρηματικό.
Το 2009 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν 127% του εθνικού εισοδήματος. Με αυτά που συμφωνήθηκαν, προβλέπεται να είναι 120% του εθνικού εισοδήματος το 2020.
Και αυτές οι προβλέψεις δεν εμπεριέχουν τον κίνδυνο μίας νέας παγκόσμιας ύφεσης, που αν υπάρξει θα είναι καταστροφική.
Πάμε, λοιπόν, σε μια μακρά σκοτεινή πορεία, σε μια μεγάλη κοινωνική οπισθοδρόμηση, με τρία βασικά χαρακτηριστικά:
1. Μαζική ανεργία, που στους νέους μπορεί να ξεπεράσει και το 50%. Όσο η ανεργία θα γίνεται χρόνια, οι νέοι επιστήμονες και εργαζόμενοι ενδεχομένως θα αναζητήσουν διέξοδο στη μετανάστευση.
2. Δεν θα γίνονται επενδύσεις. Αντίθετα θα συνεχιστεί το φαινόμενο της διαρροής καταθέσεων ή της διακράτησης κεφαλαίων στο εξωτερικό από επιχειρήσεις που ενδεχομένως κάνουν εξαγωγές.
3. Υποβάθμιση των δημοσίων αγαθών και των υποδομών. Άρα οι τρεις παράγοντες που θα μπορούσαν να στηρίξουν μία αναπτυξιακή πολιτική εργασία, κεφάλαια, υποδομές με αυτήν την πολιτική βρίσκονται σε δραματικά επίπεδα.
Διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους έπρεπε και πρέπει να γίνει. Το ελληνικό χρέος είναι αναλωθέν κεφάλαιο, είναι εξοπλισμοί που δεν παράγουν εισόδημα, είναι κατανάλωση, είναι φοροκλοπές και κέρδη που έχουν φύγει στο εξωτερικό.
Το θέμα είναι ότι αυτή η διαγραφή πρέπει να είναι ουσιαστική, πρέπει να δημιουργεί τους όρους επανεκκίνησης της οικονομίας και να συνοδεύεται από μέτρα αναχρηματοδότησης της οικονομίας και ανάκαμψης. Διότι, και να διαγραφεί το χρέος, αν δεν έχουμε ανάπτυξη, πάλι θα γυρίσουμε στην προηγούμενη κατάσταση.
Ειδικά σε ό,τι αφορά τα ταμεία, δεν πρέπει να χάσουν ούτε ένα ευρώ από το κούρεμα: τα ταμεία δεν λειτουργούσαν ως επενδυτές. Τα ταμεία έδιναν τα χρήματα στην Τράπεζα της Ελλάδας και η Τράπεζα της Ελλάδας τα τοποθετούσε είτε σε ρευστό είτε στα ομόλογα του ελληνικού κράτους. Δεν είναι δυνατόν τα ταμεία να έχουν την ίδια αντιμετώπιση που έχουν οι επενδυτές. Εμείς λέγαμε από την αρχή ότι πρέπει να γίνει στοχευμένη αναδιαπραγμάτευση του χρέους.
Το ελληνικό χρέος από ομολογιακό χρέος ελεύθερο βαρών μετατρέπεται σε ενυπόθηκο χρέος. Αυτό γίνεται με τη δέσμευση ότι κάθε χρόνο θα πρέπει να ρευστοποιούνται περιουσιακά στοιχεία ύψους 4-5 εκατομμυρίων ευρώ. Βαθμιαία το ελληνικό δημόσιο χρέος μετατρέπεται σε χρέος επιχειρηματικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου