Ενα δημοψήφισμα μας έλειπε!Η ΧΩΡΑ βρίσκεται σε έκτακτες, τραγικές δημοσιονομικές συνθήκες. Δεν έχει, δηλαδή, περιθώρια να προβαίνει σε οποιαδήποτε περιττή δαπάνη, όσο μικρή κι αν είναι. Και η διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος δεν είναι καθόλου μικρή δαπάνη. Προϋποθέτει την κινητοποίηση ενός ολόκληρου μηχανισμού, χιλιάδων ανθρώπων, σε όλη τη χώρα.
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, σ' αυτήν τη συγκυρία η κινητοποίηση υπουργείων και των υπηρεσιών τους θα έπρεπε να γίνεται για την επίτευξη των οικονομικών και λοιπών στόχων που έχουν τεθεί (είσπραξη των φόρων, περιορισμός των δαπανών κ.ά.). Είναι, όμως, γνωστό ότι κάθε εκλογική διαδικασία προκαλεί τουλάχιστον χαλάρωση του κρατικού μηχανισμού. Είναι αυτό που θέλει η κυβέρνηση; Η λογική λέει «όχι».
ΕΚΤΟΣ αν στο πίσω μέρος του κεφαλιού όσων απαρτίζουν το στενό κυβερνητικό επιτελείο υπάρχουν άλλες σκέψεις. Για παράδειγμα, πώς η κυβέρνηση θα απαντήσει σ' αυτό που της
καταλογίζεται, ότι δηλαδή δεν διαθέτει την αναγκαία πολιτική νομιμοποίηση για να εφαρμόζει τη σημερινή οικονομική πολιτική. Και να αναζητούν την απάντηση μέσω ενός δημοψηφίσματος διλημματικού χαρακτήρα.
Ελευθεροτυπία
Περί χρεοκοπίας
Η συζήτηση περί χρεοκοπίας καλά κρατεί, καθώς η απόφαση της ευρωζώνης την 21η Ιούλη για «κούρεμα» 21% του χρέους πάει για αναθεώρηση, με ποσοστό «κουρέματος» έως 50%. Αναδεικνύονται εδώ τα αδιέξοδα διαχείρισης της βαθιάς, συγχρονισμένης στην ΕΕ κρίσης και ταυτόχρονα οι ανταγωνισμοί για τον επιμερισμό της ζημιάς. Η υπόθεση αυτή για την εργατική τάξη, το λαό, είναι τόσο εχθρική, που η παραμικρή αναμονή - ανοχή θα φέρνει ολοένα μεγαλύτερη εξαθλίωση. Ολη η προπαγάνδα περί κρίσης χρέους και το αν αντιμετωπιστεί θα έρθει ανάπτυξη που θα ωφελήσει τους εργαζόμενους, είναι κάλπικη. Ως τώρα χρεοκοπούν τους εργαζόμενους με την καλπάζουσα ανεργία, τη δραστική μείωση μισθών, τη φοροληστεία, τις περικοπές συντάξεων και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, άλλων κοινωνικών παροχών κλπ. Οι εργαζόμενοι καμιά αγωνία, ούτε φόβο, για τη χρεοκοπία του κεφαλαίου πρέπει να έχουν. Τις δικές τους ανάγκες που τις τσακίζουν πρέπει να διεκδικήσουν, συγκροτώντας ένα ενιαίο εργατικό παλλαϊκό κίνημα, που θα βάζει εμπόδια στα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα. Ενιαία, εργαζόμενοι σε δημόσιο - ιδιωτικό τομέα, μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τις γυναίκες και τη νεολαία των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, να χτίζουν τη δική τους συμμαχία ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία. Δράση για την επιτυχία της γενικής απεργίας στις 19 Οκτώβρη, που πρέπει να είναι καθολική, πανεργατική - παλλαϊκή, να εκφράσει την καθολική εναντίωση στην πολιτική του κεφαλαίου.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Ο ΑΡΑΜΠΑΣ
Ενας ανακριτής επέτρεψε στον διαβόητο ποδοσφαιρικό παράγοντα να φυγοδικεί ακόμη.
Η δικαστική γραφειοκρατία οδηγεί σε υποχρεωτική αποφυλάκιση πρόσωπα που φέρεται να έχουν εμπλοκή με την τρομοκρατία.
Είναι παραδείγματα υποθέσεων που ακυρώνουν την έννοια της ορθής απονομής δικαιοσύνης.
Στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα η ελληνική Δικαιοσύνη κινείται ακόμη με τον αραμπά. Ευθύνονται οι δικαστές;
Σε κάποιες περιπτώσεις, ασφαλώς.
Κυρίως όμως ευθύνεται η Πολιτεία, η οποία έχει την αρμοδιότητα να δημιουργήσει αξιόπιστο και λειτουργικό δικαστικό σύστημα.
Μέχρι σήμερα απέτυχε.
TA NEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου