Ως τις Βρυξέλλες ο αχός από το δεν πουλώ δεν πληρώνω δεν χρωστώ..
Την αποσιώπησαν τα καθεστωτικά γιουσφουφάκια.
Αγκάθι στα πλευρά τους ήταν και μόχθησαν με μια σειρά από λιπαρές πληροφορίες να την επικαλύψουν.
Μιλώ για την συγκέντρωση χιλιάδων απεγνωσμένων Ελλήνων στην ιστορική πλατεία Συντάγματος.
Η δεύτερη πολυπληθής μέσα σε μία εβδομάδα που αποκαλύπτει την αγανάκτηση και το πείσμα των διαδηλωτών. «Δεν έχουμε, δεν μπορούμε, δεν πληρώνουμε.»
Η γνώμη μου έναντι των συνθημάτων αυτών είναι ακόμη πιο προχωρημένη αλλά δεν μετράει γιατί είναι προσωπική.
«Δεν γουστάρω να πληρώσω τους νταβάδες μου» θα διαδήλωνα εγώ που δεν είμαι οπαδός του πολιτικού πολιτισμού. Και θα πετούσα στα σκουπίδια τα χαρατσόχαρτά τους όπως αυτοί έχουν θέσει στόχο ζωής,
να πετάξουν στον σκουπιδοφάγο του πολιτισμικού μας νεροχύτη την συντριπτική πλειοψηφία του λαού.
Ωστόσο χθες μου αρέσατε.
Κάνατε πράξη την οργανωμένη λαϊκή άρνηση πληρωμής των κεφαλικών φόρων και αψηφώντας την μαύρη κυβερνητική τρομοκρατία κατεβήκατε συν γυναιξί και τέκνοις στο Σύνταγμα για να ακουστεί η φωνή σας μέχρι τις Βρυξέλλες.
Και το ακόμη πιο σημαντικό είναι πως χθες τα πρόσωπα δεν ήταν τα συνήθως ύποπτα. Προστέθηκαν σε αυτά χιλιάδες νέα κυρίως νέων, που βλέπουν το μέλλον τους σαν καιόμενη βάτο εμπρός τους.
Πρόσωπα της γειτονιάς.. Απ’ αυτά που θωρείς και λες υπάρχω, και είναι ωραία που υπάρχω γιατί τα γνώρισα.
Πρόσωπα καθαρά. Του μόχθου. Της σπουδής. Της δημιουργίας. Μου φάνηκε σαν να άλλαξε με μιας ο κόσμος, αλλά κατά μια μοιραία μου κίνηση το βλέμμα μου έπεσε στην κορακοφωλιά.
Στην μηχανή παραγωγής νόμων συσφιγκτήρων της ανάσας μας,
την οποία σε πολύ λίγο θυμηθείτε με, θα την προμηθευόμαστε με το δελτίο και αποκλειστικά κατά την ώρα εργασίας για να αυγατίζουμε τα πλούτη τους.
Και θύμωσα..
Γιατί διερωτήθηκα πως τόσο λίγοι να συνθλίβουν την ζωή τόσο πολλών.
Στην βάση ποιου παραλογισμού συντρέχει εκατονταετίες τώρα και λειτουργούμε σαν μονάδες αναπαραγωγής ανταλλακτικών των μηχανών τους;
Πήρα την απάντηση στην στιγμή από τον παραπλεύρως εμού φοιτητή του πολιτικού της νομικής που κατά σύμπτωση πτυχιούχος του είμαι κι εγώ.
« Γιατί τώρα δεν έχεις πλέον να χάσεις τίποτα περισσότερο από τις αλυσίδες σου» μου είπε.. Μεταξύ μας φυσικά και την ήξερα. Απλώς μου άρεσε που την άκουσα.
Την αποσιώπησαν τα καθεστωτικά γιουσφουφάκια.
Αγκάθι στα πλευρά τους ήταν και μόχθησαν με μια σειρά από λιπαρές πληροφορίες να την επικαλύψουν. Μιλώ για την συγκέντρωση χιλιάδων απεγνωσμένων Ελλήνων στην ιστορική πλατεία Συντάγματος.
Η δεύτερη πολυπληθής μέσα σε μία εβδομάδα που αποκαλύπτει την αγανάκτηση και το πείσμα των διαδηλωτών. «Δεν έχουμε, δεν μπορούμε, δεν πληρώνουμε.»
Η γνώμη μου έναντι των συνθημάτων αυτών είναι ακόμη πιο προχωρημένη αλλά δεν μετράει γιατί είναι προσωπική.
«Δεν γουστάρω να πληρώσω τους νταβάδες μου» θα διαδήλωνα εγώ που δεν είμαι οπαδός του πολιτικού πολιτισμού. Και θα πετούσα στα σκουπίδια τα χαρατσόχαρτά τους όπως αυτοί έχουν θέσει στόχο ζωής,
να πετάξουν στον σκουπιδοφάγο του πολιτισμικού μας νεροχύτη την συντριπτική πλειοψηφία του λαού.
Ωστόσο χθες μου αρέσατε.
Κάνατε πράξη την οργανωμένη λαϊκή άρνηση πληρωμής των κεφαλικών φόρων και αψηφώντας την μαύρη κυβερνητική τρομοκρατία κατεβήκατε συν γυναιξί και τέκνοις στο Σύνταγμα για να ακουστεί η φωνή σας μέχρι τις Βρυξέλλες.
Και το ακόμη πιο σημαντικό είναι πως χθες τα πρόσωπα δεν ήταν τα συνήθως ύποπτα. Προστέθηκαν σε αυτά χιλιάδες νέα κυρίως νέων, που βλέπουν το μέλλον τους σαν καιόμενη βάτο εμπρός τους.
Πρόσωπα της γειτονιάς.. Απ’ αυτά που θωρείς και λες υπάρχω, και είναι ωραία που υπάρχω γιατί τα γνώρισα.
Πρόσωπα καθαρά. Του μόχθου. Της σπουδής. Της δημιουργίας. Μου φάνηκε σαν να άλλαξε με μιας ο κόσμος, αλλά κατά μια μοιραία μου κίνηση το βλέμμα μου έπεσε στην κορακοφωλιά.
Στην μηχανή παραγωγής νόμων συσφιγκτήρων της ανάσας μας,
την οποία σε πολύ λίγο θυμηθείτε με, θα την προμηθευόμαστε με το δελτίο και αποκλειστικά κατά την ώρα εργασίας για να αυγατίζουμε τα πλούτη τους.
Και θύμωσα..
Γιατί διερωτήθηκα πως τόσο λίγοι να συνθλίβουν την ζωή τόσο πολλών.
Στην βάση ποιου παραλογισμού συντρέχει εκατονταετίες τώρα και λειτουργούμε σαν μονάδες αναπαραγωγής ανταλλακτικών των μηχανών τους;
Πήρα την απάντηση στην στιγμή από τον παραπλεύρως εμού φοιτητή του πολιτικού της νομικής που κατά σύμπτωση πτυχιούχος του είμαι κι εγώ.
« Γιατί τώρα δεν έχεις πλέον να χάσεις τίποτα περισσότερο από τις αλυσίδες σου» μου είπε.. Μεταξύ μας φυσικά και την ήξερα. Απλώς μου άρεσε που την άκουσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου