Δεν είναι χρεοκοπία τα κλειστά σχολεία, η σφαγή των αμνών στα εισοδήματά τους, η απουσία ως και του ψωμιού από το τραπέζι, οι διακοπές που δεν έγιναν, ο τραπεζίτης που επιδοτείται από τα λεφτά σου,το άδειο ρεζερβουάρ; Αν όχι τι είναι χρεοκοπία;
Βλέπω να πλησιάζει στο κοντινό μέλλον μία κρίση,
που με φοβίζει και με κάνει να τρέμω για την ασφάλεια της χώρας μου.
Εταιρίες έχουν θρονιαστεί,
μία περίοδος διαφθοράς σε ανώτερα
στρώματα, θα ακολουθήσει κι η χρηματική εξουσία της χώρας
θα προσπαθήσει να παρατείνει τη βασιλεία της,
εκμεταλλευόμενη τις προκαταλήψεις του λαού μέχρις ότου,
ο πλούτος συγκεντρωθεί σε λίγα χέρια
και τότε η δημοκρατική πολιτεία θα καταστραφεί
Αβραάμ Λίνκολν 1865 - λίγο πριν τη δολοφονία του
(από υποσημείωση στο "Η Σιδερένια Φτέρνα" του Τζακ Λόντον)
Χρεοκοπία.. Μνημόνιο. ΔΝΤ. Λέξεις καραμέλες στα στόματα των Ελλήνων. Ας κάνουμε έτσι μια ερασιτεχνική προσπάθεια να αντιληφθούμε πότε μια χώρα χρεοκοπεί και ας ξεκινήσουμε από την νοηματοδότηση της λέξης που αλλού στη Βικιπαίδεια..
«H χρεοκοπία, ή αλλιώς πτώχευση, ενός κράτους είναι ουσιαστικά η επίσημη εξαγγελία της κυβέρνησης του, με την οποία καθιστά διεθνώς γνωστή την αδυναμία της να πληρώσει τα ληξιπρόθεσμα χρέη της χώρας της (εξ ολοκλήρου, ενός μέρους ή των τόκων τους). Επίσης η «στάση πληρωμών», στην οποία εκ των πραγμάτων υποχρεώνεται (άδεια ταμεία, αδυναμία πρόσθετου δανεισμού), ανεξάρτητα από το εάν έχει προηγηθεί ή όχι κάποια επίσημη ανακοίνωση.
Σε περίπτωση που οι πιθανοί δανειστές ή αγοραστές ομολόγων αρχίζουν να υποψιάζονται ότι μια κυβέρνηση μπορεί να αποτύχει να εξοφλήσει το χρέος της, μπορεί να απαιτήσουν ένα υψηλότερο επιτόκιο ως αποζημίωση για τον κίνδυνο αθέτησης των υποχρεώσεων της. Μια μεγάλη αύξηση του επιτοκίου που αντιμετωπίζει μια κυβέρνηση λόγω του φόβου ότι θα αποτύχει να εξοφλήσει το χρέος της, καλείται κρίση κρατικού χρέους. Οι κυβερνήσεις μπορεί να είναι ιδιαίτερα ευάλωτες σε μια κρίση κρατικού χρέους, όταν βασίζονται σε χρηματοδότηση μέσω βραχυπρόθεσμων ομολόγων, δεδομένου ότι αυτό δημιουργεί μια κατάσταση αναντιστοιχίας ληκτότητας μεταξύ της χρηματοδότησης βραχυπρόθεσμων ομολόγων και της μακροπρόθεσμης αξίας του ενεργητικού της φορολογικής τους βάσης. Οι κυβερνήσεις μπορεί, επίσης, να είναι ευάλωτες σε μια κρίση κρατικού χρέους που οφείλεται σε αναντιστοιχία νομισμάτων, εάν δεν είναι σε θέση να εκδώσουν ομόλογα στο νόμισμά τους, αφού, σε αντίθετη περίπτωση, μία μείωση της αξίας του δικού τους νομίσματος μπορεί να το κάνει απαγορευτικά ακριβό για την αποπληρωμή ξένων ομολόγων τους.
Δεδομένου ότι μια κρατική κυβέρνηση, εξ ορισμού, ελέγχει τις υποθέσεις της, δεν μπορεί να υποχρεωθεί να εξοφλήσει το χρέος της. Παρ 'όλα αυτά, μια κυβέρνηση η οποία αρνείται να πληρώσει τις υποχρεώσεις της μπορεί να εξαιρεθεί από περαιτέρω πίστωση, μερικά από στοιχεία του ενεργητικού της στο εξωτερικό μπορεί να κατασχεθούν και ενδέχεται να αντιμετωπίσει πολιτική πίεση από τους εγχώριους κατόχους ομολόγων της για να ξεπληρώσει το χρέος της. Για αυτό το λόγο, οι κυβερνήσεις σ π α ν ί ω ς ε π ι λ έ γ ο υ ν ν α μ η ν π λ η ρ ώ σ ο υ ν τ η σ υ ν ο λ ι κ ή α ξ ί α τ ο υ χ ρ έ ο υ ς τους. Αντιθέτως, συχνά αρχίζουν διαπραγματεύσεις με τους κατόχους ομολόγων για να συμφωνήσουν για κάποια καθυστέρηση ή μερική μείωση των πληρωμών του χρέους τους, η οποία συχνά αποκαλείται την αναδιάρθρωση του χρέους. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο συχνά βοηθά στις περιπτώσεις αναδιάρθρωσης κρατικού χρέους.»
Χρεοκοπία ίσον δεν πληρώνω λοιπόν.. Λεπτομέρεια. Το αν έχει ή δεν έχει να πληρώσει κάποιος μάλλον μικρή σημασία έχει.. Τα παραδείγματα πολλά. Πάρα πολλά κορυφαίο όλων οι 128 προβληματικές των θαλασσοδανείων που χορηγήθηκαν από το αξεπέραστο δίδυμο στο οικονομίας Μητσοτάκη Έβερτ. Αυτές άφησαν στο ελληνικό δημόσιο το 1981 ένα φέσι άνω των 428 δις (κολοσσιαίο ποσό αποπληθωρείστε το και θα ανατριχιάσετε) την ίδια στιγμή που οι ιδιοκτήτες τους διήγαγαν βίον ανθόσπαρτον στα σαλέ της Ελβετίας και στις θάλασσες των Μαλβίδων με τα δεκάδες δισεκατομμύρια των καταθέσεών τους στις Ευρωπαϊκές τράπεζες.
Συνεπώς η χρεοκοπία δεν είναι ποινή θα σκεφτείτε.. Βεβαιότατα ναι υπό την προϋπόθεση που αυτός ο οποίος την ανακοινώνει δεν είναι ένας κοινός θνητός.. Γιατί αμέσως μετά επεμβαίνει το καθεστώς για να αποκαταστήσει την τρωθείσα οικονομική του κατάσταση. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις τράπεζες. Αν είσαι η Leman brothers για παράδειγμα, υποχρεούται από το σύστημα ο Αμερικανός φορολογούμενος να σε διασώσει παρά το ότι έχεις προβεί στην απάτη του αιώνα. (βαριέμαι να το γράφω ξανά αν κάποιος έχει απορίες ας μου το ζητήσει..)
.
Κατ’ αντιστοιχία το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα. Αν κάποιος αναφωνήσει "Δεν Πληρώνω", την ίδια στιγμή θα έχει χρεοκοπήσει.
Βεβαίως έχει τεράστια σημασία ποιοι επιθετικοί προσδιορισμοί θα στολίσουν την χρεοκοπία. Συντεταγμένη, επιλεκτική, βλογιοκομμένη, γιατί επίσης έχει σημασία ποιον βολεύει κάθε φορά.
Άρα η χρεοκοπία είναι μια θεωρητική κατάσταση που δεν αφορά τους πάντες..
Αλλιώς θα χρεοκοπήσει ο γείτονας μάνατζερ των διϋλιστηρίων κι αλλιώς εσείς κι εγώ..
Στην ούγια βρίσκεται η διαφορά. Δηλαδή στις καταθέσεις..
Κι επειδή η χρεοκοπία είναι μια θεωρία έρχεται η κυβέρνηση να την στερεοποιήσει.. Πως; Δια της επίσημης εξαγγελίας της με την οποία καθιστά στους πάντες γνωστή την αδυναμία της να πληρώσει τα ληξιπρόθεσμα χρέη της χώρας της (εξ ολοκλήρου, ενός μέρους ή των τόκων τους)"
Μόνο η καθημερινότητα θα μας λύσει το πρόβλημα λοιπόν.
Αυτό θα είναι το κριτήριό μας είτε εξαγγελθεί είτε όχι. Στην καθημερινότητα που δεν υπάρχει σάλιο στις τσέπες των Ελλήνων
(όχι το σάλιο του γλείφτη "αποτελεσματικού" υπουργού που τον απέφυγε μέχρι και το έλκος)
μαζί με τα κλειστά σχολεία που δε θα ανοίξουν φέτος,
μαζί με τους κινεζοποιημένους μισθούς των θεωρητικά υποψήφιων εργαζομένων και νυν ανέργων,
μαζί με τις τεράστιες ενισχύσεις που δίνουν οι "σοσιαλιστές" στις τράπεζες κλέβοντας το ψωμί των παιδιών 'ηδη σε μορφή χρήματος από την τσέπη των γονιών,
μαζί με τις χαμένες διακοπές για χιλιάδες οικογένειες, μαζί με την εξαθλίωση, μαζί με τη φτωχοποίηση, τι άλλο είναι αν δεν είναι πραγματική χρεοκοπία;
Η δυστυχία της χώρας είναι πως περιμένει την τυπική κήρυξη της κατάσταση χρεοκοπίας, σύμφωνα με νόρμες και τύπους που είναι αποτυπωμένοι σε βιβλία οικονομικής θεωρίας.
Η απόλυτη αποτυχία και της κυβέρνησης και της πολιτικής αλλά δυστυχώς και της ίδια της κοινωνίας, είναι το ότι η δυστυχία των ανθρώπων δεν υπολογίζεται ως χρεοκοπία. Μόνο όταν θα το πει το επίσημο άνω χείλος με μουστάκι ενός απίθανου πρωθυπουργού, θα ισχύει.
Δεν ισχύει όταν δεν υπάρχει ψωμί στο τραπέζι, δεν ισχύει όταν δεν υπάρχει μεροκάματο, δεν ισχύει όταν δεν υπάρχει σχολείο, δεν ισχύει όταν δεν υπάρχει νοσοκομείο. Ισχύει όταν ο υπέρβαρος αντιπρόεδρος (διαλέξτε όποιον θέλετε) αποφασίσει να το δηλώσει.
Και όσο περιμένει η χώρα την "επίσημη" ανακοίνωση, η δυστυχία κλιμακώνεται, η ανεργία καταπίνει τον πληθυσμό και κάποιοι παράλληλα κερδίζουν
Πότε τελικά χρεοκοπεί μία χώρα; Όταν το ανακοινώσει η εκλεγμένη -αλλά με εξαιρετικά αμφίβολη νομιμοποίηση- κυβέρνηση ή όταν η δυστυχία είναι πια μόνιμος κάτοικος μίας χώρας; Ή μήπως όταν πάμε ακόμα παραπέρα και καταλυθεί πλήρως η αιώνια άρρωστη και ημιθανής δημοκρατία μας;
Βλέπω να πλησιάζει στο κοντινό μέλλον μία κρίση,
που με φοβίζει και με κάνει να τρέμω για την ασφάλεια της χώρας μου.
Εταιρίες έχουν θρονιαστεί, μία περίοδος διαφθοράς σε ανώτερα
στρώματα, θα ακολουθήσει κι η χρηματική εξουσία της χώρας
θα προσπαθήσει να παρατείνει τη βασιλεία της,
εκμεταλλευόμενη τις προκαταλήψεις του λαού μέχρις ότου,
ο πλούτος συγκεντρωθεί σε λίγα χέρια
και τότε η δημοκρατική πολιτεία θα καταστραφεί
Αβραάμ Λίνκολν 1865 - λίγο πριν τη δολοφονία του
(από υποσημείωση στο "Η Σιδερένια Φτέρνα" του Τζακ Λόντον)
Χρεοκοπία.. Μνημόνιο. ΔΝΤ. Λέξεις καραμέλες στα στόματα των Ελλήνων. Ας κάνουμε έτσι μια ερασιτεχνική προσπάθεια να αντιληφθούμε πότε μια χώρα χρεοκοπεί και ας ξεκινήσουμε από την νοηματοδότηση της λέξης που αλλού στη Βικιπαίδεια..
«H χρεοκοπία, ή αλλιώς πτώχευση, ενός κράτους είναι ουσιαστικά η επίσημη εξαγγελία της κυβέρνησης του, με την οποία καθιστά διεθνώς γνωστή την αδυναμία της να πληρώσει τα ληξιπρόθεσμα χρέη της χώρας της (εξ ολοκλήρου, ενός μέρους ή των τόκων τους). Επίσης η «στάση πληρωμών», στην οποία εκ των πραγμάτων υποχρεώνεται (άδεια ταμεία, αδυναμία πρόσθετου δανεισμού), ανεξάρτητα από το εάν έχει προηγηθεί ή όχι κάποια επίσημη ανακοίνωση.
Σε περίπτωση που οι πιθανοί δανειστές ή αγοραστές ομολόγων αρχίζουν να υποψιάζονται ότι μια κυβέρνηση μπορεί να αποτύχει να εξοφλήσει το χρέος της, μπορεί να απαιτήσουν ένα υψηλότερο επιτόκιο ως αποζημίωση για τον κίνδυνο αθέτησης των υποχρεώσεων της. Μια μεγάλη αύξηση του επιτοκίου που αντιμετωπίζει μια κυβέρνηση λόγω του φόβου ότι θα αποτύχει να εξοφλήσει το χρέος της, καλείται κρίση κρατικού χρέους. Οι κυβερνήσεις μπορεί να είναι ιδιαίτερα ευάλωτες σε μια κρίση κρατικού χρέους, όταν βασίζονται σε χρηματοδότηση μέσω βραχυπρόθεσμων ομολόγων, δεδομένου ότι αυτό δημιουργεί μια κατάσταση αναντιστοιχίας ληκτότητας μεταξύ της χρηματοδότησης βραχυπρόθεσμων ομολόγων και της μακροπρόθεσμης αξίας του ενεργητικού της φορολογικής τους βάσης. Οι κυβερνήσεις μπορεί, επίσης, να είναι ευάλωτες σε μια κρίση κρατικού χρέους που οφείλεται σε αναντιστοιχία νομισμάτων, εάν δεν είναι σε θέση να εκδώσουν ομόλογα στο νόμισμά τους, αφού, σε αντίθετη περίπτωση, μία μείωση της αξίας του δικού τους νομίσματος μπορεί να το κάνει απαγορευτικά ακριβό για την αποπληρωμή ξένων ομολόγων τους.
Δεδομένου ότι μια κρατική κυβέρνηση, εξ ορισμού, ελέγχει τις υποθέσεις της, δεν μπορεί να υποχρεωθεί να εξοφλήσει το χρέος της. Παρ 'όλα αυτά, μια κυβέρνηση η οποία αρνείται να πληρώσει τις υποχρεώσεις της μπορεί να εξαιρεθεί από περαιτέρω πίστωση, μερικά από στοιχεία του ενεργητικού της στο εξωτερικό μπορεί να κατασχεθούν και ενδέχεται να αντιμετωπίσει πολιτική πίεση από τους εγχώριους κατόχους ομολόγων της για να ξεπληρώσει το χρέος της. Για αυτό το λόγο, οι κυβερνήσεις σ π α ν ί ω ς ε π ι λ έ γ ο υ ν ν α μ η ν π λ η ρ ώ σ ο υ ν τ η σ υ ν ο λ ι κ ή α ξ ί α τ ο υ χ ρ έ ο υ ς τους. Αντιθέτως, συχνά αρχίζουν διαπραγματεύσεις με τους κατόχους ομολόγων για να συμφωνήσουν για κάποια καθυστέρηση ή μερική μείωση των πληρωμών του χρέους τους, η οποία συχνά αποκαλείται την αναδιάρθρωση του χρέους. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο συχνά βοηθά στις περιπτώσεις αναδιάρθρωσης κρατικού χρέους.»
Χρεοκοπία ίσον δεν πληρώνω λοιπόν.. Λεπτομέρεια. Το αν έχει ή δεν έχει να πληρώσει κάποιος μάλλον μικρή σημασία έχει.. Τα παραδείγματα πολλά. Πάρα πολλά κορυφαίο όλων οι 128 προβληματικές των θαλασσοδανείων που χορηγήθηκαν από το αξεπέραστο δίδυμο στο οικονομίας Μητσοτάκη Έβερτ. Αυτές άφησαν στο ελληνικό δημόσιο το 1981 ένα φέσι άνω των 428 δις (κολοσσιαίο ποσό αποπληθωρείστε το και θα ανατριχιάσετε) την ίδια στιγμή που οι ιδιοκτήτες τους διήγαγαν βίον ανθόσπαρτον στα σαλέ της Ελβετίας και στις θάλασσες των Μαλβίδων με τα δεκάδες δισεκατομμύρια των καταθέσεών τους στις Ευρωπαϊκές τράπεζες.
Συνεπώς η χρεοκοπία δεν είναι ποινή θα σκεφτείτε.. Βεβαιότατα ναι υπό την προϋπόθεση που αυτός ο οποίος την ανακοινώνει δεν είναι ένας κοινός θνητός.. Γιατί αμέσως μετά επεμβαίνει το καθεστώς για να αποκαταστήσει την τρωθείσα οικονομική του κατάσταση. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις τράπεζες. Αν είσαι η Leman brothers για παράδειγμα, υποχρεούται από το σύστημα ο Αμερικανός φορολογούμενος να σε διασώσει παρά το ότι έχεις προβεί στην απάτη του αιώνα. (βαριέμαι να το γράφω ξανά αν κάποιος έχει απορίες ας μου το ζητήσει..)
.
Κατ’ αντιστοιχία το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα. Αν κάποιος αναφωνήσει "Δεν Πληρώνω", την ίδια στιγμή θα έχει χρεοκοπήσει.
Βεβαίως έχει τεράστια σημασία ποιοι επιθετικοί προσδιορισμοί θα στολίσουν την χρεοκοπία. Συντεταγμένη, επιλεκτική, βλογιοκομμένη, γιατί επίσης έχει σημασία ποιον βολεύει κάθε φορά.
Άρα η χρεοκοπία είναι μια θεωρητική κατάσταση που δεν αφορά τους πάντες..
Αλλιώς θα χρεοκοπήσει ο γείτονας μάνατζερ των διϋλιστηρίων κι αλλιώς εσείς κι εγώ..
Στην ούγια βρίσκεται η διαφορά. Δηλαδή στις καταθέσεις..
Κι επειδή η χρεοκοπία είναι μια θεωρία έρχεται η κυβέρνηση να την στερεοποιήσει.. Πως; Δια της επίσημης εξαγγελίας της με την οποία καθιστά στους πάντες γνωστή την αδυναμία της να πληρώσει τα ληξιπρόθεσμα χρέη της χώρας της (εξ ολοκλήρου, ενός μέρους ή των τόκων τους)"
Μόνο η καθημερινότητα θα μας λύσει το πρόβλημα λοιπόν.
Αυτό θα είναι το κριτήριό μας είτε εξαγγελθεί είτε όχι. Στην καθημερινότητα που δεν υπάρχει σάλιο στις τσέπες των Ελλήνων
(όχι το σάλιο του γλείφτη "αποτελεσματικού" υπουργού που τον απέφυγε μέχρι και το έλκος)
μαζί με τα κλειστά σχολεία που δε θα ανοίξουν φέτος,
μαζί με τους κινεζοποιημένους μισθούς των θεωρητικά υποψήφιων εργαζομένων και νυν ανέργων,
μαζί με τις τεράστιες ενισχύσεις που δίνουν οι "σοσιαλιστές" στις τράπεζες κλέβοντας το ψωμί των παιδιών 'ηδη σε μορφή χρήματος από την τσέπη των γονιών,
μαζί με τις χαμένες διακοπές για χιλιάδες οικογένειες, μαζί με την εξαθλίωση, μαζί με τη φτωχοποίηση, τι άλλο είναι αν δεν είναι πραγματική χρεοκοπία;
Η δυστυχία της χώρας είναι πως περιμένει την τυπική κήρυξη της κατάσταση χρεοκοπίας, σύμφωνα με νόρμες και τύπους που είναι αποτυπωμένοι σε βιβλία οικονομικής θεωρίας.
Η απόλυτη αποτυχία και της κυβέρνησης και της πολιτικής αλλά δυστυχώς και της ίδια της κοινωνίας, είναι το ότι η δυστυχία των ανθρώπων δεν υπολογίζεται ως χρεοκοπία. Μόνο όταν θα το πει το επίσημο άνω χείλος με μουστάκι ενός απίθανου πρωθυπουργού, θα ισχύει.
Δεν ισχύει όταν δεν υπάρχει ψωμί στο τραπέζι, δεν ισχύει όταν δεν υπάρχει μεροκάματο, δεν ισχύει όταν δεν υπάρχει σχολείο, δεν ισχύει όταν δεν υπάρχει νοσοκομείο. Ισχύει όταν ο υπέρβαρος αντιπρόεδρος (διαλέξτε όποιον θέλετε) αποφασίσει να το δηλώσει.
Και όσο περιμένει η χώρα την "επίσημη" ανακοίνωση, η δυστυχία κλιμακώνεται, η ανεργία καταπίνει τον πληθυσμό και κάποιοι παράλληλα κερδίζουν
Πότε τελικά χρεοκοπεί μία χώρα; Όταν το ανακοινώσει η εκλεγμένη -αλλά με εξαιρετικά αμφίβολη νομιμοποίηση- κυβέρνηση ή όταν η δυστυχία είναι πια μόνιμος κάτοικος μίας χώρας; Ή μήπως όταν πάμε ακόμα παραπέρα και καταλυθεί πλήρως η αιώνια άρρωστη και ημιθανής δημοκρατία μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου