Τα χρέη δεν αντιμετωπίζονται με περικοπές,
δηλώνει ο νομπελίστας οικονομολόγος ROBERT SOLOW αναφερόμενος τόσο στο ελληνικό όσο και στο αμερικανικό χρέος.
Φυσικά και δεν πρόκειται για τον πρώτο και ούτε θα είναι ο τελευταίος που κατά κατηγορηματικό τρόπο εκθέτει όλους όσους έχουν λυσσαλέα επιτεθεί κατά των λαών, πως όπου συμβαίνει αυτό, υποκρύπτονται άλλοι λόγοι.
Σε αυτούς τους άλλους λόγους εντάσσει τις εκ του συστάδην μάχες που δίνουν οι Ρεμπουμπλικανοί προκειμένου να αναβιώσει το ζήτημα του χρέους προ των εκλογών. Γιατί ξέρουν πως δεν έχουν την πλειοψηφία του Αμεριακνικού λαού και προσπαθούν με πυροτεχνήματα να του αποστρέψουν το βλέμμα από την μόνη συμφέρουσα λύση, που όμως εκείνους δεν τους βολεύει.
Μια μορφή πολιτικού εκβιασμού από την ηχηρή τους μειοψηφία είναι, αλλά όπως είναι παγκοσμίως γνωστό, οι θορυβώδεις μειοψηφίες κυριαρχούν έναντι της σιωπής των αμνών.
Και για να το εξηγήσει παραθέτει στοιχεία σε σχέση με το αμερικανικό χρέος τονίζοντας πως:
Οταν αναφερόμαστε στο χρέος των ΗΠΑ, αυτό που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη είναι το ομοσπονδιακό χρέος. Το χρέος που κατέχει το Treasury δεν έχει καμία επίπτωση.
Αυτό που μετράει είναι το ομοσπονδιακό χρέος, το οποίο το κατέχουν ιδιώτες επενδυτές και κυβερνήσεις χωρών.
Το συνολικό δημόσιο χρέος είναι 10-11 τρισ. δολάρια ενώ άλλα 5 τρισ. δολάρια χρέους βρίσκονται στο Treasury, που όμως δεν έχει, όπως είπα, καμία απολύτως επίπτωση.
Πρόβλημα δημοσίου χρέους υπάρχει μόνο όταν το χρέος αυξάνεται γρηγορότερα από το ΑΕΠ. Κι αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει στις ΗΠΑ από το 2008, δηλαδή από την περίοδο της έναρξης της χρηματοοικονομικής κρίσης.
Η αύξηση των πολεμικών δαπανών και οι περικοπές των φόρων προς τους πλουσίους επί κυβέρνησης Μπους συνέβαλαν επίσης δραματικά στην αύξηση του δημοσίου χρέους.
Το δημόσιο χρέος είναι ένα πρόβλημα μακροπρόθεσμης έντασης και σε καμία περίπτωση δεν απειλούνται οι ΗΠΑ από το επίπεδο χρέους που έχει συσσωρευθεί
- αν και αυτό πρέπει προφανώς να αντιμετωπιστεί σταδιακά με κάποιον τρόπο.
Σίγουρα, πάντως, οι περικοπές σε δημόσιες δαπάνες και κοινωνικά προγράμματα σε μια περίοδο οικονομικής υποχώρησης δεν είναι ο τρόπος για την αντιμετώπιση του δημοσίου χρέους και των ελλειμμάτων.
Αυτή είναι μια άκρως διαστρεβλωμένη πολιτική που, αν ακολουθηθεί από την κυβέρνηση, θα αποδυναμώσει περαιτέρω την οικονομία - και οι Ρεπουμπλικανοί φαίνεται να ποντάρουν σε αυτό.
Κάθε συσχέτιση με τα ενθάδε πολιτικά δουλικά είναι απλώς συμπτωματική
δηλώνει ο νομπελίστας οικονομολόγος ROBERT SOLOW αναφερόμενος τόσο στο ελληνικό όσο και στο αμερικανικό χρέος.
Φυσικά και δεν πρόκειται για τον πρώτο και ούτε θα είναι ο τελευταίος που κατά κατηγορηματικό τρόπο εκθέτει όλους όσους έχουν λυσσαλέα επιτεθεί κατά των λαών, πως όπου συμβαίνει αυτό, υποκρύπτονται άλλοι λόγοι.
Σε αυτούς τους άλλους λόγους εντάσσει τις εκ του συστάδην μάχες που δίνουν οι Ρεμπουμπλικανοί προκειμένου να αναβιώσει το ζήτημα του χρέους προ των εκλογών. Γιατί ξέρουν πως δεν έχουν την πλειοψηφία του Αμεριακνικού λαού και προσπαθούν με πυροτεχνήματα να του αποστρέψουν το βλέμμα από την μόνη συμφέρουσα λύση, που όμως εκείνους δεν τους βολεύει.
Μια μορφή πολιτικού εκβιασμού από την ηχηρή τους μειοψηφία είναι, αλλά όπως είναι παγκοσμίως γνωστό, οι θορυβώδεις μειοψηφίες κυριαρχούν έναντι της σιωπής των αμνών.
Και για να το εξηγήσει παραθέτει στοιχεία σε σχέση με το αμερικανικό χρέος τονίζοντας πως:
Οταν αναφερόμαστε στο χρέος των ΗΠΑ, αυτό που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη είναι το ομοσπονδιακό χρέος. Το χρέος που κατέχει το Treasury δεν έχει καμία επίπτωση.
Αυτό που μετράει είναι το ομοσπονδιακό χρέος, το οποίο το κατέχουν ιδιώτες επενδυτές και κυβερνήσεις χωρών.
Το συνολικό δημόσιο χρέος είναι 10-11 τρισ. δολάρια ενώ άλλα 5 τρισ. δολάρια χρέους βρίσκονται στο Treasury, που όμως δεν έχει, όπως είπα, καμία απολύτως επίπτωση.
Πρόβλημα δημοσίου χρέους υπάρχει μόνο όταν το χρέος αυξάνεται γρηγορότερα από το ΑΕΠ. Κι αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει στις ΗΠΑ από το 2008, δηλαδή από την περίοδο της έναρξης της χρηματοοικονομικής κρίσης.
Η αύξηση των πολεμικών δαπανών και οι περικοπές των φόρων προς τους πλουσίους επί κυβέρνησης Μπους συνέβαλαν επίσης δραματικά στην αύξηση του δημοσίου χρέους.
Το δημόσιο χρέος είναι ένα πρόβλημα μακροπρόθεσμης έντασης και σε καμία περίπτωση δεν απειλούνται οι ΗΠΑ από το επίπεδο χρέους που έχει συσσωρευθεί
- αν και αυτό πρέπει προφανώς να αντιμετωπιστεί σταδιακά με κάποιον τρόπο.
Σίγουρα, πάντως, οι περικοπές σε δημόσιες δαπάνες και κοινωνικά προγράμματα σε μια περίοδο οικονομικής υποχώρησης δεν είναι ο τρόπος για την αντιμετώπιση του δημοσίου χρέους και των ελλειμμάτων.
Αυτή είναι μια άκρως διαστρεβλωμένη πολιτική που, αν ακολουθηθεί από την κυβέρνηση, θα αποδυναμώσει περαιτέρω την οικονομία - και οι Ρεπουμπλικανοί φαίνεται να ποντάρουν σε αυτό.
Κάθε συσχέτιση με τα ενθάδε πολιτικά δουλικά είναι απλώς συμπτωματική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου