Κράτησα την ζωή μου γράφει ο Σεφέρης. Ανάμεσα στις κορυφές των κιτρινισμένων δέντρων κάτω από πλάγιασμα της βροχής και τα φύλλα της οξιάς.. Την έλεγξε εννοεί τότε που όλοι παρήκμαζαν. Τα φύλλα οι καιροί οι άνθρωποι. Στάθηκε απρόσβλητος της νομοτελειακής σκουριάς περιμένοντας την άνοιξη, για να μας υποδείξει το πως εμφανίζονται τα θαύματα στους ανθρώπους. Τρέχουν στο αίμα τους. Και τους αναδεικνύουν ενθρονίζοντάς τους στην αιωνιότητα. Πείτε, μα την αλήθεια και τον θεό που πιστεύετε, αν μπορεί καποιος να μου υποδείξει σήμερα έστω και ένα υποψήφιο για τον θρόνο της. Είκοσι χρόνια σκουριάς. Είκοσι χρόνια παρακμής και εξακολουθούμε εκτεθιμένοι στον θαλασσινό νοτιά να σαπίζουμε εδώ. Στο ματωμένο Βαλκανικό ακρωτήρι. Μοναχοί. Εγκαταλειμμένοι και από το θαύμα που έπαψε να τρέχει στις φλέβες μας όπως άλλοτε. Γιατί απλώς στις φλέβες μας δεν ρέει πια αίμα. Αλλά ψέμα μεταμφιεσμένο σε αίμα. Μια ψευδαίσθηση ζωής κάτω από πλάγιασμα των μυθικών μας βουνών. Για να νομίζουμε πως ζούμε.. Για να βαφτίζουμε ζωή την επιβίωση. Και το ψέμα δεν αντέχει φορτία θαυμάτων. Γιατί τα θαύματα είναι σαν τις αλήθειες. Τιτάνιοι όγκοι. Τα ψέματα είναι η προσομοίωσή τους..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου