Άσπρος λύκος μαύρος λύκος ίδια μούρη έχουν..
Η ευκολία με την οποία αναλυτές συνένοχοι της καπιταλιστικής κρίσης μιλούν ως και για «προεπαναστατική κατάσταση»,
με αφορμή το γεγονός ότι μεγάλα τμήματα του πληθυσμού δηλώνουν πως οι κυβερνήσεις δεν έχουν νομιμοποίηση για τις πολιτικές που εφαρμόζουν,
δεν πρέπει να δημιουργεί αυταπάτες ως προς το πού είναι στραμμένη σ' αυτή τη φάση η αντίδραση των λαϊκών στρωμάτων.
Είτε στην Αγγλία είτε στις ΗΠΑ εκδηλώνεται η αμφισβήτηση, αυτή παραμένει εντός των τειχών.
(Η λεζάντα που συνοδεύει τις εικόνες από την εγγλέζικη πρωτεύουσα ίδια παντού: «Το Λονδίνο καίγεται». Ε, και; Ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε η τελευταία.
Τι αλλάζει προς το καλύτερο για μας όταν καίγονται κάποια κτίρια σε μια από τις μητροπόλεις του καπιταλισμού; Τι άλλαξε μετά από κάθε φωτιά που εύκολα φούντωσε σε μια πόλη σαν το Λονδίνο; Κάθε φωτιά όσο εντυπωσιακή κι αν είναι, όταν δεν βάζει φωτιά στο ίδιο το σύστημα
της εκμετάλλευσης, μοιάζει περισσότερο με τη φωτεινή αναγγελία μιας ακόμα πιο βαθιάς υποταγής. Δυστυχώς)...
Γεγονός που επιτρέπει στους μέντορες του καζινοκαπιταλισμού -μαζί με την διαπίστωση της αμφισβήτησης- να προβάλλουν και τις λύσεις που βολεύουν το σύστημα.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που δε λέγεται με το όνομά του είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας της κρίσης. Τον κρύβουν έντεχνα. Την έχουν βαφτίσει από «πιστωτική» ως «κρίση χρέους» και το νέο φρούτο ακούει στο όνομα «μεγάλη πιστωτική συρρίκνωση».
(είναι απίστευτοι σε μαλακίες αποπροσανατολισμού..)
Πίσω όμως απο τέτοιους βλακώδεις όρους κρύβουν την μεταξύ τους άγρια και κανιβαλιστικού τύπου διαμάχη για το ποια κεφάλαια θα μπορέσουν να συνεχίζουν την αυξητική τους πορεία και ποια θα καταστραφούν.
Το πρόβλημα που σκόπιμα σκεπάζουν κάτω από το χαλί δεν είναι άλλο από τους ίδιους τους νόμους ανάπτυξης του καπιταλισμού. Νόμοι που όχι μόνο δεν οδηγούν σε λύση, αντίθετα κάνουν κάθε φορά όλο και πιο δύσκολη την έξοδο από την κρίση, με σκληρό πάντα το αντίτιμο που πληρώνουν οι κοινωνίες.
Για μας έτσι, τους εργαζόμενους όλης της ανθρωπότητας προβάλλει και πάλι αυτό, που υποτίθεται πως ένας φαιδρός στυλ Γιακουμάτου υπουργός εργασίας -των κυβερνήσεων του Κωστανίνου Καραμανλή του πρώτου- εν ονόματι Λάσκαρης, είχε καταργήσει! (και πολλά συγχρονα γιουσουφάκια των Μέσων Μαζικών Εγκλημάτων στο κατόπι του και απο τηλοψίας..)
Την αέναη πάλη των τάξεων!
Και προβάλλει πιο έντονα από ποτέ ίσως.
«Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», είναι το δίλημμα που αναγκαστικά οδηγεί και στο επόμενο βήμα:
Οργάνωση μας σε ένα πολιτικό κόμμα κι αν αυτό δεν είναι εφικτό υπό τις παρούσες συνθήκες τότε η συμμαχική συστράτευσή μας σε ένα από τα κόμματα που αντιστέκονται στην λαίλαπα της αλητοελιτοκρατίας, υπό την μία και μοναδική σημαία.
Της ρήξης, της πλήρους ανατροπής των καθεστωτικών δοσιλόγων υπό όποιο χρώμα ή θέση κι αν εμφανίζονται αυτοί..
Αυτό είναι το αίτημα των καιρών και μόνο ένας τέτοιος δρόμος μπορεί να μας απελευθερώσει..
Ε.Α.
Η ευκολία με την οποία αναλυτές συνένοχοι της καπιταλιστικής κρίσης μιλούν ως και για «προεπαναστατική κατάσταση»,
με αφορμή το γεγονός ότι μεγάλα τμήματα του πληθυσμού δηλώνουν πως οι κυβερνήσεις δεν έχουν νομιμοποίηση για τις πολιτικές που εφαρμόζουν,
δεν πρέπει να δημιουργεί αυταπάτες ως προς το πού είναι στραμμένη σ' αυτή τη φάση η αντίδραση των λαϊκών στρωμάτων.
Είτε στην Αγγλία είτε στις ΗΠΑ εκδηλώνεται η αμφισβήτηση, αυτή παραμένει εντός των τειχών.
(Η λεζάντα που συνοδεύει τις εικόνες από την εγγλέζικη πρωτεύουσα ίδια παντού: «Το Λονδίνο καίγεται». Ε, και; Ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε η τελευταία.
Τι αλλάζει προς το καλύτερο για μας όταν καίγονται κάποια κτίρια σε μια από τις μητροπόλεις του καπιταλισμού; Τι άλλαξε μετά από κάθε φωτιά που εύκολα φούντωσε σε μια πόλη σαν το Λονδίνο; Κάθε φωτιά όσο εντυπωσιακή κι αν είναι, όταν δεν βάζει φωτιά στο ίδιο το σύστημα
της εκμετάλλευσης, μοιάζει περισσότερο με τη φωτεινή αναγγελία μιας ακόμα πιο βαθιάς υποταγής. Δυστυχώς)...
Γεγονός που επιτρέπει στους μέντορες του καζινοκαπιταλισμού -μαζί με την διαπίστωση της αμφισβήτησης- να προβάλλουν και τις λύσεις που βολεύουν το σύστημα.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που δε λέγεται με το όνομά του είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας της κρίσης. Τον κρύβουν έντεχνα. Την έχουν βαφτίσει από «πιστωτική» ως «κρίση χρέους» και το νέο φρούτο ακούει στο όνομα «μεγάλη πιστωτική συρρίκνωση».
(είναι απίστευτοι σε μαλακίες αποπροσανατολισμού..)
Πίσω όμως απο τέτοιους βλακώδεις όρους κρύβουν την μεταξύ τους άγρια και κανιβαλιστικού τύπου διαμάχη για το ποια κεφάλαια θα μπορέσουν να συνεχίζουν την αυξητική τους πορεία και ποια θα καταστραφούν.
Το πρόβλημα που σκόπιμα σκεπάζουν κάτω από το χαλί δεν είναι άλλο από τους ίδιους τους νόμους ανάπτυξης του καπιταλισμού. Νόμοι που όχι μόνο δεν οδηγούν σε λύση, αντίθετα κάνουν κάθε φορά όλο και πιο δύσκολη την έξοδο από την κρίση, με σκληρό πάντα το αντίτιμο που πληρώνουν οι κοινωνίες.
Για μας έτσι, τους εργαζόμενους όλης της ανθρωπότητας προβάλλει και πάλι αυτό, που υποτίθεται πως ένας φαιδρός στυλ Γιακουμάτου υπουργός εργασίας -των κυβερνήσεων του Κωστανίνου Καραμανλή του πρώτου- εν ονόματι Λάσκαρης, είχε καταργήσει! (και πολλά συγχρονα γιουσουφάκια των Μέσων Μαζικών Εγκλημάτων στο κατόπι του και απο τηλοψίας..)
Την αέναη πάλη των τάξεων!
Και προβάλλει πιο έντονα από ποτέ ίσως.
«Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», είναι το δίλημμα που αναγκαστικά οδηγεί και στο επόμενο βήμα:
Οργάνωση μας σε ένα πολιτικό κόμμα κι αν αυτό δεν είναι εφικτό υπό τις παρούσες συνθήκες τότε η συμμαχική συστράτευσή μας σε ένα από τα κόμματα που αντιστέκονται στην λαίλαπα της αλητοελιτοκρατίας, υπό την μία και μοναδική σημαία.
Της ρήξης, της πλήρους ανατροπής των καθεστωτικών δοσιλόγων υπό όποιο χρώμα ή θέση κι αν εμφανίζονται αυτοί..
Αυτό είναι το αίτημα των καιρών και μόνο ένας τέτοιος δρόμος μπορεί να μας απελευθερώσει..
Ε.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου