...Κι εκείνο το γονίδιο

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ


Ασε για λίγο στην άκρη τον Μπάφετ, τους Ιταλούς και τους Γάλλους μεγιστάνες του πλούτου, που παραδέχονται, ανοιχτά, αλλά κάπως όψιμα, όσα λέει το βουητό του κόσμου.


Οτι η εξουσία κανακεύει τους ισχυρούς και δεν τους φορολογεί... Ασε και τον Καντάφι στη μοίρα του.
Οπως έστρωσε, κοιμήθηκε.


Νόμιζε ότι πήρε λευκή επιταγή αυταρχικής ισοβιότητος, επειδή -όντως- έβαλε στην μπάντα τα άπληστα και φρικώδη αρπακτικά της Δύσης που τα θέλουν όλα δικά τους και απελευθέρωσε τον λαό του από τους δυνάστες.
Και δεν αναρωτήθηκε ποτέ -όπως όλοι οι δικτάτορες εξάλλου- αν ο ίδιος είχε εξελιχθεί σε δικτατορίσκο της ελεεινής μορφής. Ασ' τον, λοιπόν...


Ασε κι αυτούς που κυβερνούν, τους δικούς μας. Δεν μιλάμε για τις κεντρικές επιλογές τους, που βύθισαν τη χώρα και θα κάνει αιώνες να συνέλθει. Αυτές φάνηκαν νωρίς πόσο ολέθριες υπήρξαν.


Τα υπόλοιπα να δεις, τα στοιχειώδη, τα καθημερινά. Απαράσκευοι, ανέμπνευστοι και λίγοι. Ο,τι χειρότερο για δύσκολους καιρούς. Τα λέει με τον τρόπο του, εδώ δίπλα, κι ο Μητρόπουλος από τα
«Νέα»...


Ασε προσώρας στην άκρη και τον Χέλμουτ Κολ που είπε -όπως και τόσοι άλλοι, πια- ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να μπει στη ζώνη του ευρώ.
Δεν το 'παν οι ειδήσεις
(εξαίρεση το ράδιο του «Σκάι»),
αλλά μήπως είναι η πρώτη είδηση που περνάει απαρατήρητη είτε γιατί έχει λεπτό μίσχο και... δεν διακρίνεται,
είτε γιατί υπενθυμίζει οικεία κακά
(κακοήθεις προπαγάνδες και μπαρούφες με τις οποίες γέμιζαν τον τόπο οι καθ' ύλην αρμόδιοι)...


Θα σου 'λεγα να περιμένουμε λίγο για την μπάλα και την κάθαρση. Εκεί φαίνεται πως κάτι πάει να γίνει, έστω και υπό την πίεση της λαϊκής απαίτησης. Το ερώτημα είναι αν η δυσπλασία του ποδοσφαίρου μας εντοπίζεται μονάχα στον Ψωμιάδη και στον Μπέο και δεν εκτείνεται και στα μεγάλα γήπεδα των ηχηρών ονομάτων...


Τέλος πάντων, εκείνο που πετάει από νωρίς σαν διαολεμένη αλογόμυγα μες στο γραφείο, είναι ένα -λέει- κατόρθωμα της επιστήμης. Οτι βρέθηκε το γονίδιο που σβήνει τις κακές αναμνήσεις! Κι αυτό το θεωρούν γιατρικό και μεγάλη επιτυχία οι ειδήμονες, ξεχνώντας ότι ο άνθρωπος, αυτό που είναι ο καθένας, το οφείλει στον όλον όσων έζησε και ζει. Οχι μονάχα στις καλές στιγμές και στις ευτυχισμένες. Εσύ τι λες;