Θέμα κοινής νοημοσύνης είναι και όχι ενός εξαιρετικά ευφυούς μυαλού.
Πως θα υπάρξει και σύντομα και νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους γιατί ο λογαριασμός αδέλφια μου πώς να το εξηγήσουμε δεν βγαίνει.
Το αποκαλύπτει επαρκώς η αγορά των CDSes.
Υπό την προϋπόθεση έτσι πως η αγορά αποστέλλει ορθό σήμα
(δεν είναι πειραγμένο δηλαδή)
τότε ο αγοραστής ενός 5ετούς παραγώγου πιστωτικού κινδύνου (CDS) στο ιταλικό χρέος πληρώνει σήμερα περίπου 380 με 400 χιλ. δολάρια προκειμένου ν' ασφαλισθεί για ένα χρόνο έναντι του ενδεχομένου να μην μπορεί η χώρα να αποπληρώσει ομόλογα ονομαστικής αξίας 10 εκατ. δολαρίων.
Ο ίδιος θα αγόραζε ένα παρόμοιο CDS σε ελληνικά ομόλογα ονομαστικής αξίας 10 εκατ. δολαρίων αντί 1,7 εκατ. δολαρίων,
και το ίδιο έναντι περίπου 400 χιλ. τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο του 2010. Τα υψηλά ασφάλιστρα δείχνουν ότι η αγορά περιμένει νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους στο μέλλον.
Αξίζει να σημειωθεί ότι κάποιος αγόραζε ελληνικά CDS αντί 5,5 χιλ. δολαρίων τον Ιούνιο του 2007, γιατί προφανώς η αγορά θεωρούσε αδιανόητο να τεθεί θέμα χρεοκοπίας για την Ελλάδα, και μόλις 140 χιλ. δολαρίων στα τέλη Οκτωβρίου του 2009.
Η αγορά των ιταλικών CDS είναι πολύ μεγαλύτερη της ελληνικής και οι ηγέτες της Ε.Ε. δείχνουν εξ' αιτίας του μεγέθου της να ανησυχούν για το ενδεχόμενο της μετάστασης της κρίσης μέσω των CDS.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Ε.Ε. έκανε μεγάλη προσπάθεια να αποφύγει την ενεργοποίηση των πιστωτικών παραγώγων όταν σχεδίαζε το 2ο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας,
δηλαδή το σχέδιο διάσωσης των τοκογλύφων,
μεταξύ των οποίων πρωτοστατούσε τότε και η Ντόϋτσε Μπανκ.
Μετά μας ξεφορτώθηκε.
Αυτό συνέβη γιατί προφανώς εκτιμούσε ότι αν πληρώνονταν τα ελληνικά CDS θα υπήρχε ντόμινο με τα παράγωγα άλλων χωρών κατά τα πρότυπα της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας Lehman με τις άλλες τράπεζες.
Σημειώνεται ότι αγοραστές των παραγώγων πιστωτικού κινδύνου είναι τόσο κάτοχοι ομολόγων που θέλουν να αγοράσουν προστασία για το κεφάλαιό τους μέσω των CDS όσο και σπεκουλαδόροι που δεν έχουν ομόλογα, αλλά θέλουν να ποντάρουν στη στάση πληρωμών μιας χώρας ή εταιρείας.
Οι τελευταίοι, συνήθως hedge funds, πουλάνε τα CDS μετά την άνοδο της τιμής τους, κερδίζοντας από τη διαφορά.
Πως θα υπάρξει και σύντομα και νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους γιατί ο λογαριασμός αδέλφια μου πώς να το εξηγήσουμε δεν βγαίνει.
Το αποκαλύπτει επαρκώς η αγορά των CDSes. Υπό την προϋπόθεση έτσι πως η αγορά αποστέλλει ορθό σήμα
(δεν είναι πειραγμένο δηλαδή)
τότε ο αγοραστής ενός 5ετούς παραγώγου πιστωτικού κινδύνου (CDS) στο ιταλικό χρέος πληρώνει σήμερα περίπου 380 με 400 χιλ. δολάρια προκειμένου ν' ασφαλισθεί για ένα χρόνο έναντι του ενδεχομένου να μην μπορεί η χώρα να αποπληρώσει ομόλογα ονομαστικής αξίας 10 εκατ. δολαρίων.
Ο ίδιος θα αγόραζε ένα παρόμοιο CDS σε ελληνικά ομόλογα ονομαστικής αξίας 10 εκατ. δολαρίων αντί 1,7 εκατ. δολαρίων,
και το ίδιο έναντι περίπου 400 χιλ. τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο του 2010. Τα υψηλά ασφάλιστρα δείχνουν ότι η αγορά περιμένει νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους στο μέλλον.
Αξίζει να σημειωθεί ότι κάποιος αγόραζε ελληνικά CDS αντί 5,5 χιλ. δολαρίων τον Ιούνιο του 2007, γιατί προφανώς η αγορά θεωρούσε αδιανόητο να τεθεί θέμα χρεοκοπίας για την Ελλάδα, και μόλις 140 χιλ. δολαρίων στα τέλη Οκτωβρίου του 2009.
Η αγορά των ιταλικών CDS είναι πολύ μεγαλύτερη της ελληνικής και οι ηγέτες της Ε.Ε. δείχνουν εξ' αιτίας του μεγέθου της να ανησυχούν για το ενδεχόμενο της μετάστασης της κρίσης μέσω των CDS.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Ε.Ε. έκανε μεγάλη προσπάθεια να αποφύγει την ενεργοποίηση των πιστωτικών παραγώγων όταν σχεδίαζε το 2ο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας,
δηλαδή το σχέδιο διάσωσης των τοκογλύφων,
μεταξύ των οποίων πρωτοστατούσε τότε και η Ντόϋτσε Μπανκ.
Μετά μας ξεφορτώθηκε.
Αυτό συνέβη γιατί προφανώς εκτιμούσε ότι αν πληρώνονταν τα ελληνικά CDS θα υπήρχε ντόμινο με τα παράγωγα άλλων χωρών κατά τα πρότυπα της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας Lehman με τις άλλες τράπεζες.
Σημειώνεται ότι αγοραστές των παραγώγων πιστωτικού κινδύνου είναι τόσο κάτοχοι ομολόγων που θέλουν να αγοράσουν προστασία για το κεφάλαιό τους μέσω των CDS όσο και σπεκουλαδόροι που δεν έχουν ομόλογα, αλλά θέλουν να ποντάρουν στη στάση πληρωμών μιας χώρας ή εταιρείας.
Οι τελευταίοι, συνήθως hedge funds, πουλάνε τα CDS μετά την άνοδο της τιμής τους, κερδίζοντας από τη διαφορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου