Μυστήριες συναντήσεις

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ


Μπορείς να εικάσεις πώς νιώθουν οι άνθρωποι στην καθημαγμένη Λιβύη ή στη Βόρεια Καρολίνα, αντιμέτωποι με την αφηνιασμένη «Ειρήνη» των ημερών, ή εκεί κάτω στο απέραντο της ζούγκλας όπου κυλάει μυστικός ένας υπόγειος Αμαζόνιος.


Αλλο να εικάζεις, όμως, έστω μετά βεβαιότητος, και άλλο να είσαι εκεί, δίπλα τους, να νιώθεις την άψη των όπλων, τον ίλιγγο του ανέμου που κόβει κομμάτια της θάλασσας και τα εκσφενδονίζει σαν βράχους στη στεριά, και, βέβαια, να αισθάνεσαι πως κάτω από το χώμα 
-αν βρεθείς στα αχανή του Αμαζονίου- 
κυλάει ένα παράλληλο ποτάμι, κρυφό, ξεχασμένο, που δεν είδε ποτέ το φως ούτε αξιώθηκε να γίνει το νερό του στίχος ή τραγούδι, πέρασμα ξεχασμένων φυλών και χρυσοθηρών, τροφοδότης ζωής 

(...«Προμηθευτές μαρτυριών οι άνθρωποι». 

Εκείνοι, λοιπόν, εκεί κάτω στον Αμαζόνιο και στη Λιβύη, στην Καρολίνα και στη Νέα Υόρκη -αλλά και στην «Αθήνα της αναδουλειάς» και όπου αλλού καίει σαν πυρωμένο σίδερο το καθεμέρα- 

ιστορία θα γράψουν οι άνθρωποι με τις μαρτυρίες τους. 
Ιστορίες μουσικές και έντυπες, εικαστικές και άλλες, με υλικό πολύτιμο τις εμπειρίες τους... Οι ιστορίες αυτές
-για τις οποίες εικάζεις ότι σύντομα θα φανούν στην «οθόνη» του κόσμου- 
φιλοτέχνησαν χθες «εικόνες γνήσιες», που λέει ο Οκτάβιο Πας, και «ξεπήδησαν άξαφνα στη μέση της δουλειάς σαν μυστήριες συναντήσεις», παρωθώντας για λίγο στην άκρη τη συγχώνευση των δύο τραπεζών, τα συνοφρυωμένα νούμερα της οικονομίας και πλείστα όσα, δημόσια και ιδιωτικά) 
*** Ακούς λοιπόν τη Λιάνα Κανέλλη να μιλάει, και λες, εδώ φυσάει αεράκι φρέσκο κι ας διαφωνείς ή βρίσκεις κάπως υπερβολική την εκλαϊκευτική φαντασμαγορία του λόγου τους. Ομως ξαφνικά τα παράθυρα κλείνουν και υψώνεται περίκλειστο το φρούριο του ΚΚΕ. 

Και τότε καταλαβαίνεις ποιες βαριές αμπάρες δεν επιτρέπουν να περάσει έστω μια στοιχειώδης αναφορά στον θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου...